No jest.
W końcu, obiecywałem już kilka razy i dziś mam chwilę wolnego i mam nastrój, więc zaczynamy, nie wiem, jak wyjdzie, ale spróbuję w miarę dobrze.
Więc tak, najpierw ogłoszenia wstępne: cykl ma mieć kilka części, może więcej, może dojdzie do 10, może 10 nawet przekroczy, jakie to filmy, na razie nie zdradzam,acz z pobieżnego przeglądu mej prowizorycznej listy wynika mi, że raczej filmy w miarę nowe, najstarsze chyba z początku lat 90-tych, będzie coś ze Skandynawii, będzie z Ameryki Południowej czy Środkowej, będzie z Hiszpanii pewnie, może z Polski się i coś trafi.

A ważne zastrzeżenie, są to filmy ważne dla mnie, inni mogą uważać je za nudne, nieciekawe, kiczowate, smętne i co tam jeszcze. W cyklu nie będzie raczej będzie wielkich filmów, wielkich reżyserów, klasyki filmowej, moich ukochanych westernów czy horrorów, będą filmy przeważne obyczajowe czy dramaty, takie które mnie poruszają,wzruszają i które moge oglądać po kilka razy i są dla mnie ważne.A oczywiście filmów takich mogłoby być dużo wiecej niż będzie i wybór jest teraz taki, a tydzień później może być inny, więc pewnie będę się trzymał tej listy co już sporządziłem, acz może coś wypadnie, coś obejrzane kolejny raz rozczaruje, zobaczymy.

Więc ruszamy:)

Od czegoż innego mogłem zacząć?
No wlaśnie od niczego innego, jak planowałem cykl, wiedziałem, że jedynym pewniakiem i pierwszym filmem do opisania jest film z 1993 roku “What’s eating Gilbert Grape” w reżyserii Lesse Hallstroma, szwedzkiego reżysera, znanego też z świetnych “Kronik portowych”
Dlaczego Gilbert Grape?

Bo to film o tym, co najważniejsze, o miłości, o pieknie, o sensie i jego poszukiwaniu, o samtności, zagubieniu i niedopasowaniu.
O bliskości i potrzebie bliskości i nieumiejętności czasem dania tej bliskości.
O pustce.
O rodzinie, którą się kocha a czasem jak się nienawidzi, to jednak dalej kocha.
O nadziei.
O oczekiwaniu i radości, gdy się doczekamy.
O wolności i jej potrzebie.
O zderzeniu potrzeb swoich z odpowiedzialnością za innych i miłością do inych.
O chorobie.
O nałogach, o śmierci.
O zniewoleniu, tkwieniu w pustce i banalności i wyrwaniu się z tego.
O niezgodzie na to, co na spotyka.
O cierpieniu, o niesieniu swojego ciężaru.

Nie tak dawno na TXT u Majora była dyskusja o chorobach, o chorych nieuleczalnie dzieciach, czy to przekleństwo czy błogosławieństwo.
Czym jest Arnie dla Gilberta i reszty rodziny?
Czym jest dla dzieci w filmie matka niewychodząca od 7 lat z domu, objadająca się nieustannie i oglądająca TV, pod którą podłoga się zaczyna zawalać?
Pewnie i tym i tym po częsci, acz miłość, że tak banalnie powiem, pomaga im trwać i działać.
Choc byli i dezerterzy, ojciec, co się powiesił, niewiadomo dlaczego i od tego momentu z matką zaczęło się dziać, to co zaczęło czy starszy brat, który sobie wyjechał (w filmie go chyba się nie wspomina, w książce jest więcej)

Dlaczego jeszcze ten film?
Bo aktorstwo, świetny i wzruszający Leonardo di Capriow roli Arniego (równie dobry był w filmie “Chłopięcy świat”, który zresztą też uwielbiam), tajemnicza, urocza i niezależna Becky (Juliette Lewis), oczywiście Johny Depp (w roli tytułowej)
I także inne kreacje aktorskie dobre są.

Nie wiem, jak wy macie, ale ja moge ten film oglądać ciągle, obejrzałem w sumie kilka razy (ostatnio wczoraj, do tekstu się przygotowując) i mógłbym znowu.
I te kilka scen, które przemawiają i które się zapamiętuje: jak palą dom na końcu, by nie musieć wyciągać matki dźwigiem, jak Gilbert uderza wściekły Arniego i ucieka, jak Arnie jest w areszcie i matka po raz pierwszy od 7 lat jednak z domu wychodzi, pełna energii, przepełniona miłością i pragnieniem, by jak najszybciej odzyskać niepełnosprawnego syna i ta jej przemiana, gdy wchodzi z poisterunku policji i pół miasteczka się na nią gapi jak na obiekt jakiś czy dziwaczne cyrkowe stworzenie i jak wtedy gaśnie ona i jak jej źle z tym.

Właśnie miasteczko,film tez opowiada o przestrzeni, o prowincji, gdzie nic nie ma, nic się nie dzieje, Gilbertowi pozostają tylko jako rozrywki frustrujący po pewnym czasie romans z mężatką, (w książce jesczez masturbacja) i właściwie nic więcej.
I obowiązki.
I odpowiedzialność.I świadomość że zawsze tamn będzie, bo przeciez kocha i Arniego i matkę i musi na nich zarabiać i musi się nimi opiekować, bo dwie siostry sobie nie poradzą, w tym jedna postrzelona lekko nastolatka.
I w ten świat beznadziei wkracza Becky, która przypadkiem wraz ze swoją babcią zatrzymuje się w Andorze , bo im się psuje samochód.
Pełna energii, radości, spontaniczności.
I daje nadzieję Gilbertowi i “czuje” Arniego.

Zresztą, co ja będę pisał więcej i tak już zdradzilem za dużo, a filmu może ktoś nie zna, najlepiej więc obejrzeć po prostu, tu mała zajawka:

P.S. Czy może być cos lepszego niż film “Co gryzie Gilberta Grape’a”?
Oczywiście książka:)
Jest wiele rzeczy , które w ekranizacji oczywiście się nie pojawiły, bo tak zawsze bywa. Czyta się szybko, więc polecam spędzić jakąś noc z kubkiem gorącego kako z cynamomen:), czyms słodkim, dobrą muzyczką i książka ową. Chyba sam się skuszę na taką perspektywę choć nie tak dawno czytałem.

P.P.S. Ciąg dalszy cyklu nastąpi…
Acz nie wiem kiedy.