ano tłoku nie ma, bywa i tak.
Fakt, masz rację, zakończenie nie jest jakies tragiczne, oboje bohaterów coś przeżyło i ma dzięki temu jakąś siłę.
Acz Cahita w autobusie odjeżdżającym gdzieś w dal było mi szkoda:(

Muzycznie jest ślicznie dla mnie, znaczy świetne jest to że muzyka tu nie jest tłem jak w wielu filmach ale i składnikiem i komentarzem i nieodzwonym elementem filmu.

A z tym honorem, reputacją itd, fakt, przerażające, jak dla mnie ta scena w której ojciec pali te zdjęcia jest strasznie wymowna i bardziej przemawia niż jakies opracowania na temat sytuacji kobiet w krajach islamskich.
Choć trza pamiętać, że w sumie akcja to w Niemczech się dzieje.

pzdr

wrzucę kamyczek, bo to jeden z moich ulubionych filmów ostatnich lat.

Jak zacząłem oglądać (nie na dvd, w kinie byłem) i jak usłyszałem najpierw Depeche Mode a później Sisters of Mercy to sobie pomyślałem: dwa takie tuzy w jednym filmie? Brachu, trzymaj się! To będzie wciskało w fotel! I wciskało, oj wciskało do samego końca.

Piękna opowieść o miłości niemożliwej, o przemianie, o powrocie do życia. Wogóle o powrocie. Bo dla mnie Cahit wraca do Ojczyzny. Po prostu.

Całkowite zaskoczenie. Niemiecki Turek, chyba urodzony już na obczyźnie (nie jestem pewien), Fatih Akin, robi film, który dla mnie jest totalną krytyką diaspory tureckiej za jej powierzchowne związki z ojczystą kulturą (owszem, córkę za cudzołóstwo ty chętnie spalą, ale tak naprawdę na tym się ich “tureckość” kończy). A Turcja jest tutaj, przynajmniej dla Cahita, jakimś rajem utraconym, do którego on wraca i chyba znajduje miejsce, odnajduje “tureckość” w tym głębszym znaczeniu tego słowa.

Naprawdę warto oglądać ten film. Tak jak Ty Grzesiu, po kilka razy. Oderwać się od niego nie można.

Pozdr

ale ciebie jak zwolenniczkę sztuki wysokiej może rozczarować i pogromczynie kiczu:) może rozczarować

Rafale, witam serdecznie, ja też pierwszy raz w kinie obejrzałem, w dodatku w Erfurcie i w wersji oryginalnej (choć w sumie duzo po turecku gadają więc z napisami niemieckimi), a muzyka, fakt,wciąga.
No a z tą Turcją, fakt, jest nadzieją i alternatywą dla życia nieudanego w Niemczech i w sumie i Sibel i Cahit zaczynają żyć choć byli oboje praktycznie martwi (co słusznie Arundati zauważyła)

Mad, “Na końcu przyjdą turyści” jest niezłe, nie wiem czy jest juz po polsku na dvd, w kinach było na filmostradzie.
Z wcześniejszych warto “Nigdzie w Afryce” (choć niektórych może nudzić), “Sophie Scholl”, pewnie inne filmy Fatiha Akina też.

Jak coś obejrzę albo sobie przypomne, to ci napiszę.

pzdr

jak opiszę w cyklu komedię romantyczną:), czy nie będziesz rozczarowana.
Ale by złagodzić ból z tego powodu, na szczęście nie polską.

pzdr

_{Jestem dumnym damskim bokserem}