Jako lekarz, pionier transplantologii budził mój wielki szacunek i podziw. Pamietam w dawnych jeszcze czasach podziwiałem jego dystans do samego siebie, gdy potrafił piętnować swoj sposób zycia i nałogi, podkreślając, że sam jest zaprzeczeniem porad, jakie zwykł dawac pacjentom. Zachowałem dla Niego szacunek i sympatię, pomimo jego dziwnych zdaloby się politycznych wędrówek. Odszedł człowiek niewatpliwie wielki.
Requiescant in pace

tarantula

Są bardzo przygnębiające. To niemożliwe, że Go już nie ma.

Nie!
Normalny człowiek.
Taki sam, jak Karol Wojtyła.
W obliczu śmierci wszyscy powinniśmy tak się zachowywać.
Tyle tylko, że się tego nie nagłaśnia.
Wbrew pozorom większość umierających ludzi właśnie tak się zachowuje.
Wykopaliśmy śmierć z publicznej świadomości.
Niesłusznie, bo śmierć jest częścią życia.
Zarówno katolika jak i ateisty.
Nie ma się czego wstydzić.
Nas też to czeka.

Żegnaj Profesorze.
A może raczej do zobaczenia.

co do wykopania śmierci masz rację, co do zachowania w obliczu śmierci-pewnie różnie bywa.

pzdr

do lekarzy, tych przez duże L żywię bałwochwalczy wręcz podziw i szacunek.
On odszedł ale zostali na pewno jego uczniowie i kontynuatorzy.
Jego dorobek i projekty są encyklopedią do której będą sięgać pokolenia.
Pokój jego szlachetnej duszy.
A jeśli chodzi o brak wiary to przypomniała mi się pewna
anegdota.

Einstein do swego przyjaciela, który wypominał mu że powiesił sobie
nad drzwiami podkowę (podczas gdy wcześniej zarzekał się, że nie wierzy w takie sprawy):
“wiesz, dowiedziałem się, że to działa niezależnie od tego czy się wierzy czy nie”

Czuję, że z Panem Bogiem (na nasze szczęście) jest tak samo – działa niezależnie od tego czy w Niego wierzymy czy nie.

pozdrawiam niedzielnie acz refleksyjnie.