ja tu próbuję, chałupniczo dosyć, o Konstytucji, a Pan mnie o socjologię.

Spróbuję.

Z grubsza jest tak, że im się ludzie bardziej czegoś boją, w życiu społecznym, tym tego więcej jest. Najwyraźniej widać to w sferze przestępczości i od tego zacznę.
Jeśli ludzie czują się zagrożeni przestępczością, tym mniej skłonni są do reagowania na te jej przejawy, które ich bezpośrednio nie dotyczą. Nawet jak widzą złodzieja, kradnącego samochód, to nie zadzwonią na policję. Bo boją się, ze im bandyta krzywdę uczyni. Im bardziej się boją, tym silniejsze i bardziej uzasadnione jest poczucie bezkarności u sprawcy.

Teraz odnieśmy to do innych kategorii opresji społecznej i skupmy się na opresji politycznej. Im silniejsze jest przekonanie, że rządzą Oni, a nie My, tym większy jest lęk przed przeciwstawieniem się Ich decyzjom. Bo mogą nam krzywdę zrobić, bo mają władzę, znajomości w sądach i prokuraturze. Mają.

Natomiast im bardziej jesteśmy Obywatelami, świadomymi swoich możliwości na scenie politycznej i społecznej (mam tu na myśli wszystkie formy działań samorządowych, stowarzyszeniowych i korporacyjnych), tym odważniejsi jesteśmy w stawianiu wymagań tym, którzy rządzą. Zmuszamy ich do działania zgodnego z prawem. Prawo przestaje być fasada, a staje się rzeczywistym regulatorem społecznym.

Świat społecznych przedstawień i działań nie jest racjonalny (w sensie logicznym). W konsekwencji, drugorzędne znaczenie ma to, czy nasza pewność siebie jest uzasadniona. Jeśli wydaje nam się, że nadchodzi policjant i przegonimy złodzieja, to będzie to tak samo skuteczne wtedy, kiedy istotnie widzieliśmy policjanta, jak i wtedy, kiedy był to tylko kosiarz trawników, przebrany w żółtą kamizelkę.

Politycy nie mają nad nami wielkiej władzy formalnej. Kreują ją nie poprzez prawo, ale poprzez budowanie poczucia pełnej zależności od siebie. Sam Pan o tym pisał niedawno, przy okazji pewnego kuriozalnego wystąpienia.

W normalnych warunkach fasadowe instytucje nie mają sensu. Natomiast w społeczeństwie zastraszonym, z kulturowo wyuczonym poczuciem bezradności, opartym na historycznie zagruntowanym klientelizmie, jest inaczej. Aby zbudować poczucie podmiotowości, warto czasem odwoływać się do instytucji, których walory są dyskusyjne.

Czy warta jest skórka za wyprawkę? Nie wiem. Dlatego nie potrafię, sam sobie odpowiedzieć, czy jestem zwolennikiem inicjatywy obywatelskiej, czy też nie. N, który więcej czytał, mówi, że nie, że każda fasada psuje budowę. Ale czy ma rację?

Pozdrawiam, pozostając w niepewności

ja o zamożności nic nie pisałem, bo mi klasowe myślenie jest obce, jako obiektywnie nienaukowe. Interesy grupowe różnie się wyrażają. Niekoniecznie dają się ujmować ekonomicznie.

Proszę też pamiętać, że kupować podpisy można nie będąc wcale zamożnym. Wystarczy mieć kredyt w banku. A to tani kraj jest.

Zresztą, nie chcę wchodzić w sferę rozważań tego typu. Gdyby miała powstać część druga, to tam byłoby dla tego miejsce.

Ale nie wiem, czy powstanie, bo to nie jest temat, który ciekawi szeroką publiczność. Gdyby Pan Igła nie nalegał, to bym tego nie pisał. A druga część z natury swojej byłaby nudniejsza jeszcze, bo poświęcona konkretnym rozwiązaniom legislacyjnym.

Nawet mnie to nudzi, proszę Pana. Tyle tylko, że ja nawet nudne rzeczy, czasem uważam za ważne.

Pozdrawiam, dziękując za Pańskie zainteresowanie

To może być ciekawe. Móch jest ciekaw, co też wyniknie z tego miotania się Autora między władzą ludu (zwaną demokracją) a władzą fachową (przy użyciu fachowych jakichś instytucji).

W komentarzu Autor zresztą już zaczął jakby pisać część drugą, której Móch będzie wypatrywał. Móch ma na myśli fragment:

“W normalnych warunkach fasadowe instytucje nie mają sensu. Natomiast w społeczeństwie zastraszonym, z kulturowo wyuczonym poczuciem bezradności, opartym na historycznie zagruntowanym klientelizmie, jest inaczej. Aby zbudować poczucie podmiotowości, warto czasem odwoływać się do instytucji, których walory są dyskusyjne.”

Z diagnozą Móch się zgadza, bo istotnie, żeby nawet można było inicjatywę ustawodawczą nazwać obywatelską, to by trzeba uprzednio skądś tych obywateli wziąć, a najpewniej zaimportować, bo na miejscu jakoś ich nie widać, a może tylko nie słychać. Co na jedno wychodzi.

Może więc lepsza jakaś instytucja, niż pospolite obywatelskie ruszenie, bardzo zresztą nieodporne na kiełbasę wyborczą, bez względu na zawartość kiełbasy w kiełbasie.

Na koniec Móch przyznaje nagrodę im. Chochlika za to humorystyczne przekręcenie w tekście: pojaw idź Nat wyraz udane ;-)

Pozdr

Przejrzalem jeszcze raz regulamin zamieszczony na końcu Panskiego tekstu i mam nadzieję, że moje slowa jednak spelnią wyrazone w nim zalożenia.

Skoncentruję sie więc na pytaniu zawartym w tytule: “czy naprawdę potrzebujemy zmian”. Prawo jest wtedy zrozumiale (w miarę), gdy jest możliwie proste. Co wcale nie oznacza, że zagadnienia, ktorych dotyczy prawo, muszą być proste.

Przyjmując, że sa one nieco skomplikowane, tym bardziej ważna będzie konstrukcja przepisu prawnego, a tym samym wzrasta waga ludzi/poslów, którzy to prawo uchwalać będą. Może bowiem dojść do sytuacji, że dobrze przygotowany projekt zmian prawnych (przez rozsądnych i mądrych fachowców), przedlożony następnie Sejmowi jako inicjatywa obywatelska, zostanie w tym Sejmie poddany takiej obróbce przez niekompetentnych poslów (co juz się często zdarzalo), że uchwalone prawo dość mocno będzie odbiegalo od zaproponowanego projektu. Nie wspominam tu (a o takiej możliwosci Pan nadmienia w tekście), że z lekka oglupiale (równie i w dużej części niekompetentne) spoleczeństwo poddaje się urokom lobbystów i podpisuje projekt nie mając specjalnie pojęcia o meritum inicjatywy czy jej konsekwencji.

Efekt: stracone pieniądze, praca fachowców zaangażowanych w inicjatywę obywatelską -> kompletna deprecjacja idei tejże inicjatywy.

Czy więc zamiast koncentrować się na inicjatywie obywatelskiej nie należaloby stworzyć bardziej rygorystycznych zapisów konstytucyjnych dotyczących roli i obowiązku posla, jego wyksztalcenia, doświadczenia? Bo w aktualnym stanie rzeczy niekompetentni poslowie zajmują się projektami ustaw prawnych dotyczących nader trudnych zagadnień, biorąc lub nie biorąc pod uwagę opinii fachowców (częściej jednak kierujących sie interesem partii). Efektów takiej pracy nie są wstanie potem poprawić ani Senat (z podobnych powodów), ani prezydent (tu powodów na wszelki wypadek wyjaśnial nie będę, bo zakladam że rozmawiamy o politykach w miare obiektywnych na tym stanowisku.

...

nic się Pani nie wydaje. Wszystkie informacje są prawdziwe. To jest instytucja fasadowa. Dlatego powstał ten tekst. Bo jeśli nikt tego nie chce, to należy to wyciąć i wraz z referendum ogólnokrajowym posłać na śmietnik historii. N czyta te słowa i radośnie pokrzykuje: “To, to! Właśnie!”, oraz klepie się po udach, wino rozlewając. Niewykluczone, że to jest dobry pomysł.

Ale jeśli taka instytucja ma istnieć, to trzeba ją skonstruować tak, żeby mogła działać. Albowiem, nawet dobre rozwiązania prawne, nie muszą być koniecznie stosowane, prawda?

Tylko zwracam Pani uwagi na pewne niebezpieczeństwo intelektualne. Jak coś nie działa, to skłonni jesteśmy założyć, że cala instytucja jest do kitu. To nie jest proste. Nie aż tak. Moim zdaniem, a ku niezadowoleniu N, można sobie wyobrazić inicjatywę obywatelską, która będzie mniej fasadowa. Którą będzie można się skutecznie posłużyć. Gdyby ktoś chciał i umiał.

Ale żyjemy w kraju, gdzie jedni powiedzą: nie ruszajmy Konstytucji, ona taka ładna jest. A drudzy całkiem się obrażają na demokrację i uważają, że to wszystko funta kłaków nie warte.

Tym pierwszym zalecałbym myślenie, które podobno nie boli (choć jak się człowiek rozgląda, to trudno uwierzyć). Tym drugim emigrację, bo to prostsze. Całkiem niezły zestaw państw, wolnych od zarazy demokratycznej, widziałem niedawno na stronach Departamentu Stanu USA. Niestety, z informacji tam zawartych wynika, że zamiast tej zarazy można tam często napotkać inne. Na przykład cholerę. Albo ludożerczą partyzantkę. To nie jest droga dla chorowitego starca.

A co do migreny, to współczuję serdecznie

I pozdrawiam

że jedną z wielu. Nie chcę wytykać, ale jest o tym napisane. W tym tekście, tam na górze.

I chyba jednak mnie Pan nie zrozumiał. Widać za dużo dziś myślę o Hercenie i brechta umysłowa, wypływająca ze mnie, nie jest już do pojęcia.

Ja, dawno już temu, napisałem, na TXT, że należy zmienić konstytucję. Całą. Nie znowelizować. Zmienić. Bo ta jest bardzo niedobra.

W związku z tym, czasami piszę tutaj o różnych fragmentach przyszłej konstytucji. O tym jak ja bym ją chciał widzieć, albo o tym jakie widzę możliwości, bo nie zawsze mam zdanie stanowcze. Piszę zatem o rozmaitych instytucjach prawnych. Pan by chciał, żebym napisał całą konstytucję? Przykro mi, ale nie jestem kompetentny. Musiałbym kolegów doprosić. I zacząć liczyć wydatki. Ja tu się bawię Panie Lorenzo. I wybieram sobie rodzynki. Tym razem wybrał je, dla mnie, uporczywie nieobecny Pan Igła. Sam bym sobie wybrał referendum, które jest i zabawniejsze, i łatwiejsze w opisie. I na dodatek, tak się składa, że się na nim znam. Sama przyjemność. Ale jak trzeba, to trzeba.

I raz jeszcze: tak, są kruczki prawne. A ja uważam, że można ich uniknąć. Oczywiście zmieniając stosowne ustawy. Kiedy mówimy o instytucji prawnej, to mówimy o wszystkich przepisach ją regulujących. Niezależnie od tego, w jakim akcie normatywnym są zawarte. Czy można wyeliminować wszystkie kruczki prawne? Nie, nie można. Można tak tworzyć prawo, żeby było ich mniej. Czy w związku z tym należy odrzucić prawo oficjalne, jako regulator stosunków społecznych? Proszę sobie odpowiedzieć samodzielnie. Podpowiem, że ostatnio próbowano, w Rosji, za komunizmu wojennego.

I raz jeszcze, aż do bólu: ten tekst kieruje do Pana, Panie Lorenzo, pytanie: czy Pan, Panie Lorenzo, chce inicjatywy obywatelskiej. Jeśli tak, to w innym tekście zaproponuję Panu możliwości zmiany status quo. A jak nie, to po mam pisać? Ja wiem, co sądzę, nie muszę sam siebie czytać, żeby się dowiedzieć.

Ja wiem, że Pan, krakowskim obyczajem, chciałby najpierw wiedzieć, jak ten kryminał sie kończy. Nie ma dobrze. Najpierw kup Pan książkę.

Pozdrawiam natrętnie

ale pozwoli Pan, że nie zgodzę się z Panem, iż o wszystkim decyduje praktyka. A raczej, zgodzę się, ale z zasadniczym zastrzeżeniem.

Zastrzeżenie jest takie, że trudno o dobrą praktykę, gdy litera prawa jest zła. Zwłaszcza zaś, jeśli jest zła z założenia. Jeśli prawo tworzy się po to, aby nigdy go nie stosować. To strata czasu, pieniędzy i nerw.

Dobra regulacja prawna może stanąć w poprzek złej praktyce. Dlatego, zanim zaczniemy narzekać na praktykę, zadbajmy o porządne prawo. Porządne w tym sensie, że dobrze zrobione, bo nie ma takiej szansy, żeby wszystkim się podobało.

Pozdrawiam, ciesząc się z wizyty

...

zwracam Pani uwagę, że to jest taka zabawa intelektualna. Blog taki. My się tutaj bawimy w wymyślanie sensowniejszego ustroju. Dla zabawy i nauki. Proszę sobie wybrać piłeczkę.

Oczywista, że nie ma to większego sensu praktycznego, podobnie jak większość refleksji blogowych. Ale wie Pani, istniej cień prawdopodobieństwa, że ktoś z tu obecnych, przez przypadek, może kiedyś, jakoś tam, za pomocą cudu Pańskiego, będzie miał wpływ na kształt jakiejś ustawy. Albo będzie chciał pójść na jakieś referendum, rozumiejąc po co idzie.

Może się jemu to przyda?

Bo Pani, zdaje się proponuje, żeby iść do ogródka i się kwiatkom przyglądać. A Oni nich se robią jak chcą. Po uważaniu.

Ja się z Panią nie zgadzam stanowczo. Uważam, że brak zainteresowani pewnymi sprawami, powinien oznaczać brak prawa do marudzenia.

A ja lubię marudzić. Zwłaszcza w kwestiach konstytucyjnych.

Pozostaję w niejakim zadziwieniu

...

proszę się już nie unosić i łagodnie opaść na ziemię.

I odpowiedzieć mi na jedno pytanie: jak by Pani postąpiła, gdyby w najbliższą niedzielę odbywało się referendum za utrzymaniem instytucji obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej?

Dodajmy, że głosowanie za jej utrzymaniem skutkować by miało podjęciem prac nad znowelizowaniem przepisów prawa, regulujących tę instytucję.

Oczywiście głosowanie przeciw oznaczałoby całkowite usunięcie tej instytucji z systemu prawa.

To czy poszła by Pani na takie referendum? A jeśli tak, to jak by Pani zagłosowała?

Ja dzisiaj nie pytam o dziesięć tysięcy zmiennych, tylko o kilka podstawowych wartości.

Pozdrawiam, prosząc o wybaczenie

...

no to mamy jasność.

Pozdrawiam, dopijając

na tym ta zabawa polega, żeby myśleć i pisać w kategoriach nowej Konstytucji.

Zgadzam się z Panem, że odbieranie jakiegokolwiek przywileju byłoby samobójstwem politycznym.

To referendum to wymyśliłem tylko dla Pani Magii, żeby wydusić z niej decyzję.

I z drugą częścią Pana wywodu się zgadzam. Moim zdaniem demokracja bezpośredna ma sens tylko na poziomie samorządowym.

Bo tam lepiej widać przyczyny, działania i skutki.

Ale jak już ma coś być w tym systemie, to wolałbym,żeby było dobrze zrobione. Tak dla ogólnego porządku.

Pozdrawiam wieczornie

stawia mnie Pan w trudnej sytuacji.

Z jednej strony, ciągnie mnie ku deregulacji i oszczędzania dżungli amazońskiej. Z drugiej, jeśli Pan z Panią Magią stanowić będziecie 100 procent frekwencji, to se nie roztrzygnie, cholera.

To może ja tego N wyślę, to on zagłosuje tak jak Pan. I będziecie wygrani.

Pozdrawiam idąc spać

na dobranoc powiem Panu, że na referenda, to ten N zawsze będzie chodził.

Posiada wyrzut sumienia i będzie chodził, póki życia mu starczy. Za pokutę to będzie miał dla siebie.

Pociesza się, że może następnego nie dożyje, ale żre margarynę, więc kto go tam wie?

Pozdrawiam ostatecznie, bo bzdury piszę

czyli jak, to w formie samoobrony (sic!) ten głos na nie?

ja to tak odbieram, a Pan Yayco wszem i wobec się chwali że mizernej postury…

:)

_{Prezes , Traktor, Redaktor}

Robię czwarte podejście do tej bardzo ważnej i ciekawej dyskusji.

Z mojego punktu widzenia wygląda to tak:

Do społeczeństwa winna należeć inicjatywa obywatelska,niosąca w swym zamiarze powołanie do życia na odpowiedni okres grupy najlepszych polskich umysłów z dziedziny prawa,nie tylko konstytucyjnego.

Ciało to w uzgodnionym terminie,bez względu na koszty winno opracować nową Konstytucję,oraz nadać wyraźny kierunek konsekwencjom nowej Konstytucji.

Inicjatywa obywatelska winna swoją dojrzałością polityczną oraz stwierdzeniem pełnej kompromitacji dotychczasowych władz wymusić przyjęcie nowej Konstytucji przez dotychczasowe ciało ustawodawcze.

Po uchwaleniu Konstytucji wszystkie władze winny natychmiast podporządkować się nowemu systemowi.

Oczywiście do tego wszystkiego potrzebne byłoby ogólnonarodowe referendum.

Tak,moim zdaniem,byłoby najłatwiej i najprościej.

Spodziewam się różnych tam połajań i pouczeń,ale proszę z fasonem i delikatnie bom wrażliwy i człek prosty,a nie prawnik.

Dzielenie włosa na cztery też nie leży w moich nawykach.

Pozdrawiam serdecznie

pisze Pan:

Proszę wybaczyć, ale społeczeństwo jest za duże, żeby mogło się posługiwać czymkolwiek, a w szczególności instrumentami prawnymi. Ale jak rozumiem jest to głos za utrzymaniem tej instytucji.

Co do powołania takiej super–hiper Rady Legislacyjnej, to pomysł nie jest nowy. Problem jedynie w tym, wedle jakich kryteriów dobierać geniuszy. I kto ma ją powołać. Bo jeśli ma ona funkcjonować poza strukturami Państwa, to nic z tego nie będzie. Ani pieniędzy, a ni prestiżu, ani Konstytucji.

A jeśli ma być wewnątrz państwa, to do czego ją Pan przywiąże: do Sejmu, do rządu czy do prezydenta?
I co to ma wspólnego z _inicjatywą obywatelską, która jest jedynie jedną z dróg, prowadzących (intencjonalnie) do tworzenia ustaw?

Tak to powinno działać, święta prawda. No poza tym, że nie da się wyznaczyć terminu. Bo potem będzie wstyd, jak Ciał się rozjedzie z powodu upływu terminu.

Proszę Pana. W demokracji się nic nie wymusza. A już zwłaszcza Konstytucji. Ponadto nie idzie o kompromitację władz, ale o tworzenie lepszego prawa. Innymi słowy nie o rozliczenia. a o zmianę na lepsze. No i jeszcze wątpić idę w to, czy każda zaraz inicjatywa obywatelska , będzie politycznie dojrzała. Tego się nie da zagwarantować. Raczej przeciwnie, spodziewałbym się, że takie projekty będąc przejawami chciejstwa, grzeszyć będą też w wymiarze technicznym.

Tak to działa. Nigdy nie było inaczej. Jak prawo wchodzi w życie, to obowiązuje.

.

Obawiam się, że są prostsze sposoby. Szybsze i bardziej wydajne. Proszę zauważyć, jak szybko stworzono konstytucję po 1918 roku.

Pozdrawiam serdecznie, zazdroszcząc idealizmu i ogródka

...

nikt nie odbiera sensu temu co Pani napisała. Ja po prostu staram się te sensy zebrać w całość.

Proszę wybaczyć, ale przykłąd z kwiatkami wydaje mi się nietrafiony. Ja wiem, co mnie uczula. To raz. Wiem jakie kwiatki mi się podobają, a jakie dałbym komu innemu. To dwa. Nigdy nie wziął bym na siebie obowiązku opiekowania się roślinnością, bo wiem, że to dla roślinności to by było zabójcze. To trzy.

O co jeszcze można mnie spytać, w związku z kwiatkami? Proszę zaproponować pytanie referendalne, a ja chętnie na nie odpowiem.

A N się cieszy. Jak najbardziej.

Pozdrawiam, wychodząc

ja wcale nie wiem wszystkiego. W żadnej dziedzinie.

Na dodatek nie zamierzam od nowa demokracji budować. Żadnego od nowa, kurde.

Parę rzeczy można by poprawić. Tyle.

Idealizmem nazywam przekonanie, że istnieje ustrój idealny dla Polski. Nie wydaje mi się Panie Zenku.

Jak dotychczas, w ustrojach idealnych, przeciętnemu zjadaczowi chleba często tego chleba brakło.

Pozdrawiam nie mniej serdecznie.

w dużej mierze ma Pani rację. Ja myślę o tym w bardzo pokręcony sposób. Właśnie dałem temu wyraz, na sąsiednim blogu.

Dziękuję za wyrozumiałość i staranność

Pozdrawiam, kociokwiku nie zazdroszcząc

...

Bez względu na liczbę mostów (a może nawet tym bardziej) pozostaję przy moich wątpliwościach wyrażonych w ostatnim komentarzu do Pani. Idzie mi bowiem o zrozumienie (a tym samym i wplyw) spoleczeństwa na ksztalt ostateczny ustawy zasadniczej. Możliwość manipulacji jest zbyt wielka po prostu.

Ja się znam na biznesplanach i takich tam (i prawie gospodarczym w zakresie mi potrzebnym), Pan Yayco stwierdzil, że on się na tym nie zna. I odwrotnie, jeśli idzie o ustawe zasadniczą. Pozostaje więc kwestia zaufania. Podobnie bylo w przypadku Traktatu Lizbońskiego. Mam więc miec kompletne niemal zaufanie do polityków? Stąd moje przerażenie. I moje poprzednie rozważania dotyczące kwesti jak etc., jako że są to jedyne rzeczy, jakie mogę zweryfikować.

Pozdrawiam

pomyślę o tym

Pozdrawiam

z przykrością muszę Pana zawiadomić, że Pańskie, tak uporczywe, jak i nieudolne, próby udawania trolla, śmierdzą oszustwem. Pierwszorzędnie.

A co do części merytorycznej, to Pozwoli Pan, że wyrażę stanowczą nadzieję, że dojdzie Pan do ciężkich pieniędzy, zakupi wyspę o przyjemnym klimacie i ogłosi się królem.

Wtedy mogę Panu taką konstytucję zrobić, jak Pan chce. Nawet na tramwajowym bilecie.

Tylko proszę się z tą wyspą pośpieszyć, bo ja nie młodnieję

Pozdrawiam wyczekująco

skutecznie nad wyraz wybiła mi Pani z głowy zabieranie głosu w dyskusji/ach na temat zmian w Konstytucji (m.in. ze względu na moje lenistwo). Z tego, co Pani napisała, wynika bowiem, że nowej Konstytucji – zgodnie z obowiązującym prawem – uchwalić się nie da. Choć z drugiej strony, biorąc pod uwagę doświadczenie, co człowiek uchwalił, to i zmienić może.

Pozdrawiam zdegustowany

Pani mnie urazić? A w życiu! Ja taki bardziej staromodny jestem (co mnie raczej dziwi, choć chyba zwolna powinienem przestać się dziwić) i się nie urażam, a jak już, to powodów szukam najpierw u siebie.

Idąc więc dalej od końca: jeśli nie ma (lub tak podejrzewamy) woli politycznej do zmian, a nasz wpływ na zmianę tej sytuacji (lub ustawy zasadniczej) w ten czy inny sposób jest mikry, to też nie wpływa zbyt pozytywnie na moje ego chociażby.

Pozdrawiam przepraszająco

wpływ to zjawisko złożone i mocno niepewne.

Trudno mi Panu cokolwiek obiecywać, ale chciałbym zwrócić Panu uwagę na dwie kwestie.

Po pierwsze, może być, że rację mają Ci, którzy sądzą, że siła Internetu będzie rosnąć szybko, szybciej niż mnie samemu się wydaje. Jeśli tak, to wtedy każda dyskusja, już dziś toczona, o sprawach publicznych ma znaczenie. Nawet politycy są podatni na wpływ. Na szemranie strumyka informacji.

Po drugie, zaś, powiem Panu, że różni ludzie mają różny wpływ. Taki N, co prawda przyłożył rękę tylko do jednej ustawy, ale nie wiadomo, co mu się jeszcze zdarzyć może. W każdym zaś razie zna parę osób, które to robią częściej. Rozmawia z nimi. Mówi, często brutalnie, co sadzi o rozmaitych rozwiązaniach. Może go trochę słuchają, może wcale. Ale to też jest wpływ.

Dlatego warto dyskutować. Choćby po to, żeby mieć szansę na dotarcie do tych, którzy decydują, ze swoim zdaniem. A zdanie się uciera w dyskusji.

Pozdrawiam jak najserdeczniej

i wdzięczny jestem.

I powiem Panu, że nawet dzisiaj wspominałem jednemu młodemu prawnikowi, co ma pingwiny w komputerze, o tej otwartej inicjatywie.

Może to jest droga, bo młodzi na nowinki bardziej otwarci są.

Pozdrawiam