prawdziwa epopeja o herbacie.
Uwielbiam, choć niestety kawa spowodowała, że piję rzadziej, no i od kilku lat raczej jednak zieloną niż czarną.
Czasem czerwona też.
Zawsze bez cukru, chyba, że wyjątkowe jakieś okoliczności,a le to już nie to.
Prawie nigdy z torebki czy granulowana (obrzydliwstwo).
Tylko liściasta.
Tez mam problem jak u kogoś jestem w tzw. gościach, bo często niektórzy piją tylko ekspresową, a ja wolę stanowczo liściastą.

No to tyle chyba.

Kurde, myślę czy mi się jakaś piosenka z herbatą kojarzy, chyba tylko ,,Teksański” Hey.
A nie kojarzy mi się świetna piosenka polska, ale nie pamiętam ni wykonawcy ni tytułu.
Może sobnie przypomnę lub ktos inny podrzuci.

pzdr

Starsi Panowie dobrzy na wszystko i dziękuję, bo chyba nie znałem, ale mi chodziło o to:

http://thegrzech.wrzuta.pl/audio/r23zyDmj9f/

P.S. jednak źle tak z moją pamięcią nie jest, bo choć tytułu sobie nie przypomniałem, to nazwę zespołu tak, a dalej, to już dzięki wikipedii wyczaiłem, który utwór to może być.
I znalazłem.

P.P.S. A i w ogóle to pan konkurencję, szefowej kawiarenki robi tą herbaciarnią swoją:)

Pozdrowienia herbaciane.
(Właśniem stwierdził, że trz asię na to zimno czarnej napić, bo zielona to nie rozgrzewa zupełnie)

bardzo aromatyczny post,

ja doceniłam herbatę jak zacząłem nią najpierw głaskać mój zmysł wechu,

od razu zaczęło działać:)

zresztą o zapachu juz kiedyś rozmawialiśmy w kontekście wina

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Dawniej więcej herbaty pijałam. Teraz jakoś mniej.

W pracy to wolę kawę, bo wiadomo.

Choć i dotąd zrywami kupuję, ale najbardziej lubię jak ktoś mi z obcych krajów przywiezie. Ostatnią dostałam ze Sri Lanki.

Mam jeden kubeczek z zaparzaczkiem. Przepiękny on jest.

Sporo rozmaitych dzbanuszków do parzenia i filiżanki dla gości.

Tak sobie rozmyślam jakie lubię...

Czarną, zieloną (z jaśminem to już bardzo), nie znoszę czerwonej, bo mi śmierdzi błotem (a podobno dobrze wpływa na figurę he he).

Assam, Darjeeling.

I mieszanki z dobrych sklepów, takie na zimę. Albo na Święta.

Trochę się ociepliło od tej herbaty

za oknem wrzesień i szaruga, Pani mi już Świętami oczy zamgliła.

Manipulantka Pani jest.

Fajnie.

Dziękuję i pozdrawiam

to mi nie hełbata a maliny się kojarzą.

Bo na działce pośród malin rośnie mięta, i jak się zbiera te maliny (albo zrywa, nigdy nie wiem, jak mówić), to tą miętę tak czuć intensywnie strasznie, no i dodać ten smak malin świezych, prosto z krzaka i słońce.

No całkiem niezła to mieszanka (wiem, wiem, przepraszam alergika tekstowiskowego za te wizje).
Ale jest to ciekawe.

Miałem nawet tekst napisać, co by się od słów ,,miętowe maliny” zaczynał i same wyrazy na ,,m” zawierał, ale jakoś nie wyszło, no a teraz klimat malinowo-miętowy minął, choć te maliny wielokrotnie w roku rodzą, więc i teraz jeszcze są właściwie.

Pozdrówka.

Bo ja jestem odwrotny.

zajrzałem jakiś czas temu do telewizora, żeby serial zagraniczny obejrzeć i wiem, że na niewyraźność, to jest wałąsnie to lekarstwo na R. Może warto jednak spróbować?

Co do tego zaś klimatu, to może by Pani coś zrobiła dla ludzkości i i z tą zimnicą coś poradziła? Zamiast się przechwalać po próżnicy.

No dobra, tak tylko marudzę rana, jak to we czwartek.

A poważnie to odpowiem, że tak. Ma pani wpływ. Tylko, że się Pani nie chce.

Pani wystarczy, że te wyobrażenia cudze nie są dla Pani groźne (pewnie dlatego, że dalekie od… No oczywiście, że nie od rzeczywistości, tylko od Pani samej, o sobie, wyobrażenia. To się chyba jażń odzwierciedlona nazywa, ale moglem coś pomylić. Dopiero pierwszą herbatę piję. Do sprawdzania po książkach jeszczem niezdatny.

Kubeczki z zaparzaczem na Święta najlepsze, proszę Pani.

A i teraz, w szarugę, pomagają.

Dzisiaj tak mi podle było po wyglądnięciu przez okno, że wziąlem sobie taki jeden kubeczek z misiami..

Może to i infantylne jest, ale ciepłe.

Czego i Pani życzę, porannie pozdrawiając

toż takie cóś, w papierku to żadnego smaku nie ma. A ileż to roboty sobie sitko do zamaczania stalowe kupić?

I dla ekologii lepiej i dla smaku…

Pozdrowienia

taki maczany to ja tylko panu Joteszowi zalecilem, żeby mu łatwiej się było przestawiać.

Bo takie jak Pan Szanowny opisuje, to lepsze są. Oczywiście jeśli nam się nie chce czajniczka zagrzewać, to pośredni mozna takie sitko zastosować, co sie je wkłada do kubka bezpośredni, i przykrywa, albo nie. Choć ja mam takie małe czajniczki, na kubek akurat. ale to robota jest przy tym. Bo jak już w czajniczku, to trzeba jego wygrzać. Do suchego herbaty nasypać. Potem zaś mycie.

Więc, dla lenistwa mojego (jeszcze nie przeczytałem), ja podobnie do Pana postępuję, ale omijam czajniczek. Znaczy: sitko w kubek i zalewam. Białym wrzuntkiem.

Ale czarną, to bym doradzał parzyć bez bez przykrycia (choć dla niektórych to przeciw sztuce jest).

No i dłużej trzymać trzeba.

Jak ma mnie obudzać to minuty dwie, do trzech. A jak wieczorowa porą uspokajać skołatane codziennością nerwy, to cztery do sześciu.

Zaraz sobie zaparzę, ale na razie sytuacji w kuchni nie mam.

Pozdrowienia

może to tak jest z japońską herbatą, bo to inna jest inszość. Oraz trzeba mieć pędzelek.

Ze względu na ogólną higieniczność i kształtowanie przyszłych pokoleń w duchu ochędóstwa, to ja jednak bym mył.

Szacuneczek

nie moglem od razu sobie założyć zegara, bo by powiedzieli, że zmałpowałem z Pana.

Więc odczekałem troszeczkę ...i zmałpowałem.

Serdeczności różnorakie załączam, donosząc, że słońce próbuje zaświecić na mojej ulicy

chyba wróciłem z NY :)

_{prezes,traktor,redaktor}

Ja bym chętnie w domu pijał herbaty zaparzane porządnie w dzbanku, po łyżeczce na kubek plus jedna na dzbanek, ale u mnie leniwe towarzystwo i wszyscy się brzydzą babrania w fusach, choć tłumaczę, że one zdrowe i na powieki i na skórę. Jedyna rada, bym ja stał się zaparzaczem i pomywaczem, a na to ja jestem za leniwy! Wystarczy że jestem administratorem, konserwatorem, ogrodnikiem, zaopatrzeniowcem, elektykiem, hydraulikiem…
:)

wiem, wiem, jest to wbrew regułom, ale nie chc emi się z czajnikami bawić i z zaparzaniem.
Zresztą zapiskowicz, co o Chinach u nas pisze, pisał, że Chińczycy tak zieloną popijają, więc od tego czasu się tym chlubie raczej:)

A ostatnio poza tym, to yerba mate piję, polecam, specyficzna, ale można polubić.
Tylko że też nie mam profesjonalnego sprzętu do zaparzania (bo to naczynko z tykwy trza mieć i tzw. bombillę (coś w rodzaju słomki)
Tu można sobie taki zestawy obejrzeć:

http://www.yerbamatestore.pl/cat-pol-1199707805-Zestawy.html

Może sobie kiedyś zafynduje w prezencie, bo Yerba Mate mam prawie kilogram i jakoś chciałbym zacząć pić tak jak przykazano

pzdr

mate pijałem w dawniejszych czasach, pewnie jak trochę tylko starszy bylem niż Pan teraz. Nawet miale do tego tykwę specjalną. Taką co miała tą słomkę od razu w sobie.

Ale nie tylko herbatę pijam. Żeby nie było, żem jakiś ortodoksa…

Jak chce Pan zasmakować w egzotyce, to proszę sobie poszukać na stoiskach z herbatą, liści czerwonokrzewu, znaczy rooibos. Afrykański to jest wynalazek, bodaj czy nie zuluski. Bardzo dobry, moim zdaniem, choć jak łatwo zgadnąć, raczej na upał.

Tylko proszę spróbować tego czerwonokrzewu samoistnie, bo sprzedają to też z różnymi dodatkami które, może wbrew założeniu, psują smak i aromat.

A parzy się jak herbatę. Tyle, że lepiej nie wrzucać do kubka, tylko na sitko, bo toto liście ma drobno pokrojone i źle się pijące.

A do tego proszę sobie poczytać jakąś książkę Aleksandra McCalla Smitha z serii o Kobiecej Agencji Detektywistycznej Nr 1.

Niegrube to są książeczki, ale wielkiej urody.

Jak raz takie, żeby nie mając chwilowo towarzystwa, w kawiarni poczytać, zamiast się gazetą denerwować

Polecam, pozdrawiając

Dziękuję za ten tekst.

Teraz piję nieco mniej, bo okazało się, że w nadmiarze i to wywołuje reakcje uczuleniowe. Nadrabiam kawą. W pracy mamy niezły ekspres.

Ja także czarną. Yunnan. Zawsze liścdługie liście. I ta jest zaskakująco tania. Ale parzymy z pomocą zaparzacza esencję w imbryku, po staremu nieco. I słodzę.

Pamiętam wiekowego nauczyciela muzyki, weterana powstania i zapalonego żeglarza, który parzył w małej filiżaneczce coś, co ja rozwadniam w dwóch kubkach wody. Mówił, zaciągając się mocnym:
— ja piję herbatę, a nie wodę.
To on, nie Clint Eastwood, ani tym bardziej John Wayne, jest dla mnie obrazem twardziela. Hardego gościa.

przytulnie tudzież aromatycznie a wszyscy tak wyrzekają na jesień,
dzięki za miły wieczór przy kubku z herbatą (szczególnie tym w misie, czy dziecko
Panu nie dokucza? – a przy okazji u nas mamy “dzieciaka”)
Przy okazji opowiastka o przyczynie dla której Anglicy wlewają najpierw do filiżanki
mleko (gdy piją herbatę z mlekiem).Jak wiadomo piją głownie z mlekiem.
Ponoć istnieje wiele teorii na ten temat a przyczyna jest prozaiczna:
Gdy w zamierzchłych czasach robiono masowo w fabrykach robotnikom herbatę
to masowo pękały kubki od wrzątku. Ktoś wpadł więc na pomysł nalewania na
starcie odrobiny mleka.
Pana tekst przypomniał mi parę osób, z którymi pijałam lub pijam herbatę, miłe
myśli potrafi Pan wywoływać.
A z herbat najbardziej lubię tą, którą przyrządza mój mąż osobiście, choć dużo
po tym sprzątania okruchów różnych i różnego kalibru.:-)

A ten chleb z miodem przypomniał mi stary wywiad z Jaruzelskim. On powiedział wtedy, że zaczyna dzień od razowca z białym serem i miodem.

I szczerze powiem mam dość wałkowania jego sprawy po raz kolejny i odgrzewania jej przez media.
Kolejna przykrywka dla nic nie robienia przez polityków.

Ale fakt, wstaje ładny dzień, może będzie też dobry?
A jeszcze lepiej gdyby było choć kilka ładnych i dobrych dni. Czego panu i wszystkim życzę.

to jest bardzo ładny dzień,

miałem wziąźć aparta ze sobą ale byłem już pod samochodem i…aaaa tam następnym razem

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

nie Pan jeden.

Ja miałem wątpliwośći w 81, ale w 82 mi przeszły jak sen złoty.

Co do lodówki to ma Pan rację (co znaczy tylko tyle,że ja się zgadzam z Panem). W zasadzie jedną generację wymiotło. Czy zauważył Pan, że prawie nie ma polityków nędzy 40 a 50 rokiem życia?

Ale Jaruzelskiego potępiam też za parę innych rzeczy. Na przykład za rok 1970.

Nadmiernie pamiętliwy jestem.

Pozdrawiam szczerze

choć użył Pan złego słowa. Komunizm mnie oburzał już o jakiegoś czasu, mówiąc oględnie.

Ale rzeczywiście, przez moment, w grudniu zastanawiałem się nad sensownością tego cięcia. Miałem cień nadziei. Nadziei na to, że orzełek na czapce do czegoś zobowiązuje.

Ale to był taki moment, kiedy nie tylko się szło do powstania, ale szeptało o tym, że teraz Jaruzelski się dogada z Wałęsą i Glempem i jakoś to załatwią, odsuwając prosowiecki beton.

Czas bajek i opowieści…

W tym sensie jestem bliski Pana stanowiska.

Natomiast nic nie usprawiedliwia zabijania ludzi na ulicach i nie tylko na ulicach.
Nie rozmawia się pałką i nie reformuje gospodarki czołgami.

Malo kto dziś przyzna, ale jesienią i zimą 1981 r wielu z nas myślało o wojsku jako o strukturze względnie sensownie zorganizowanej i względnie nieskorumpowanej.

Błądziliśmy.

Czas bajek i opowieści…

Miałem rodzinę w tym wojsku. Kiedy spotkałem ich w Drugie Święto, to nie mogłem pojęć, że wierzą w tę propagandę, którą z siebie wyrzucali. Propagandę nienawiści.

Ich nie przygotowywano do reformowania, ale do utopienia we krwi kontrrewolucji.

Czas bajek i opowieści…

Albo normalna komunistyczna propaganda.

Nie wiem.

Każdy ma swoją historię.

Rozmawiałem, pod koniec lat 80 z chłopakiem, którego wzięto do wojska (po studiach) włąśnie wtedy. Był w podchorążowce. Za bażanta...

On nic nie mówił o Stanie, bo ich nigdzie nie wypuszczano przez ponad dwa miesiące.

On mi opowiaqdał o tym, jak dorośli faceci płakali, kiedy im na specjalną kolację, 24 grudnia podano kiełbasę na gorąco.

Jemu się głos łamał jeszcze kilka lat po tym.

A to przecież drobiazg w zasadzie, śmieszna anegdota…

Pozdrowienia

nie można być ministrem i za nic nie odpowiadać. To nonsens jakiś.

Nawet w PRL ministrami nie zostawali ludzie z przypadku.

Choć być może inni odpowiadają bardziej..

To inna sprawa jest

Pozdrowienia

ale wiem też, ze w przysiędze wojskowej była wierność sojuszowi ze Związkiem Sowieckim, co w nieco odmiennej perspektywie stawia to, co Pan pisał o dochowaniu przysięgi.

Powiem tak: czasem skłonny jestem usprawiedliwiać poszczególnych ludzi w to zamieszanych.

Ale tych raczej, którzy coś dobrego dla innych zrobili.

Ten akurat ma krew na rękach.

I nic nie musiał, proszę Pana.

Chciał.

Pozdrowienia