Wymagamy od ludzi zbyt wiele. Żeby byli przyzwoici. Żeby umieli przyznać się do błędu. Żeby nie brnęli w kolejne kłamstwa.

Mamy też irracjonalne odczucie, że od kwiatu polskiej inteligencji, środowiska naukowego, należy wymagać więcej.

Niestety, rzeczywistość jest inna. Środowisko naukowe, jeśli rzecz jasna wolno mi uogólniać, nie wyróżnia się na korzyść od reszty społeczeństwa. A, mam wrażenie, wyróżnia się na niekorzyść skłonnością do bagatelizowania własnych, niezbyt etycznych, postępków w przeszłości.

Przed trzema dniami otrzymałam od Pana list, w którym przeprosił mnie Pan za „opieszałość w dochodzeniu do elementarnych wniosków”. Zamieścił Pan również stosowny komentarz w poprzedniej notce na swoim blogu.

Niezorientowanym pragnę wytłumaczyć, że owa opieszałość polegała na całkowitej ignorancji i braku jakiejkolwiek odpowiedzi na moje przeprosiny, które swego czasu do Pana skierowałam.

Pańska eufemistycznie rzecz ujmując „opieszałość” trwała około sześciu miesięcy.

Właściwie mogłam skwitować Pańską niewczesną skruchę słowami „lepiej późno niż wcale” i zakończyć tę przykrą ( w każdym razie dla mnie przykrą) sprawę wzajemnym przekazaniem sobie znaku pokoju.

Mogłam… i szczerze mówiąc chciałabym aby tak się to skończyło.

Niestety Panie Yayco, w kontekście Pańskich ostatnich działań i wypowiedzi na TXT szczerość Pańskich intencji jest bardzo wątpliwa, jeśli w ogóle można tu mówić o jakiejkolwiek szczerości.

Tak naprawdę to przypuszczam, że owe przeprosiny wcale nie były skierowane do mnie, lecz miały jedynie na celu udowodnienie tekstowiskowej publice jakim to szlachetnym i wspaniałomyślnym Pan jest czlowiekiem. W przeciwieństwie do niektórych blogerów, którym słowo „przepraszam” nie chce przejść przez klawiaturę, Pan jawić się miał jako chlubny wyjątek, prawdziwy arbiter elegancji i kultury.

Za jednym zamachem przeciągnąłby Pan na swoja stronę starego wroga i pognębił nowych przeciwników. Machiavelli by się nie powstydził.

Przykro mi Panie Yayco, tym razem się nie udało.

Mam wrażenie, że zgubił Pana zbytni pośpiech. Nie mam oczywiście na myśli półrocznego zwlekania z jakąkolwiek reakcją na mój SZCZERY list ;)

Rzecz w tym, że Pańskie przeprosiny miały miejsce w czasie, gdy zaangażował się Pan w spór o całkiem inne przeprosiny, które według Pana należą się jednej z blogerek.

Czy zdaje Pan sobie sprawę z tego, jak groteskowo brzmią przeprosiny kierowane do mnie, podczas gdy kilkanaście wersów powyżej wyraża Pan swoje święte oburzenie przywołując jednoznacznie przypadek sprzed półrocza gdy to rzekomo Pana obraziłam?

Czy ma Pan świadomość jaką obłudą jest domaganie się przeprosin w sytuacji, gdy samemu totalnie ignoruje się cudze przeprosiny? No ale przecież Pan w końcu nie zignorował, Pan doszedł do “elementarnych wniosków” w stosownym momencie !

I tylko nie przewidział Pan jednego – tego mianowicie że Delilah bardzo szybko zorientuje się jakie są Pana prawdziwe intencje i nie zgodzi się aby traktować ją instrumentalnie i rozgrywać niczym pionek na towarzyskiej szachownicy.

W aktualnej notce pisze Pan, że umie Pan wybaczyć, zgodnie z nakazem wiary. Jest Pan pewien Panie Yayco?

Napisał Pan również: „Nie mogę pojąc tych, którzy uważają, że talent, zasługi (często subiektywnie widziane) albo ogólne uwarunkowania usprawiedliwiają działania przeciwko innym ludziom.”

Pan daruje, ale o ile w kwestii umiejętności wybaczania ma Pan poważne braki, to akurat powyższe słowa nie powinny Panu nastręczać problemów ze zrozumieniem. Wiem to z autopsji. Podejrzewam ze nie tylko ja.

Przypuszczam, że najpierw bardzo się Pan zdziwi pojawieniem się mojego komentarza na swoim blogu, natomiast obawiam się, że po jego lekturze znów wybierze Pan ucieczkę w obrażanie się. A ja nie mam najmniejszego zamiaru Pana obrażac, chcę tylko coś Panu uświadomić.

Chcę rownież aby Pan wiedział, że jeśli o mnie chodzi, to nie mam problemów ani z przepraszaniem, ani z wybaczaniem, choć często mam problem z nakazami wiary.

Przepraszać i wybaczać potrafię jednakowoż bez żadnych nakazów.
Przepraszam wtedy gdy uznaję że zawiniłam, a wybaczam wtedy gdy ktoś zawinił wobec mnie i SZCZERZE tego żałuje. To przecież takie Proste, panie Yayco…

I tylko dziw bierze, że istnieją ludzie znajdujący upodobanie w komplikowaniu najprostszych spraw sobie i innym.

w tej notce napisałem o tym, że czasem nie umiem wybaczyć. To wydawało mi się ważniejsze.

Pozdrawiam raz jeszcze

Trochę mnie zatkało, bo już naprawdę nie wiem czego się pod tą notką mogę spodziewać!

I dzięki za słowa wsparcia, jakkolwiek w tym przypadku nie jestem optymistą, podobnie jak Pan. Powiem nawet tak, że w świetle tego, co opisałem, jestem w mniejszym jeszcze stopniu optymistą, niż bylem wczoraj.

Pozdrowienia serdeczne

ja nic Pani nie oferuję. Żadnych darów.

Ujmijmy to tak: starałem się posprzątać. Jak się okazało przedwcześnie. Mniejsza z tym.

Proszę też przyjąć (co nie znaczy uwierzyć), że to czy Pani uwierzy w szczerość moich (a lbo jeśli Pani tak woli – mojego awatara) jest dla mnie drugorzędnej wagi. Bez urazy.

To co zrobiłem nie miało na celu wywołania jakichkowlwiek Pani zachowań, ani zaniechań. Zrobiłem to z czysto egoistycznych pobudek – chciałem mieć o jedną rzecz na sumieniu mniej. I proszę sobie wyobrazić – mam. Niezależnie od tego, jakie jest w tej kwestii zdanie Pani.

W jednej kwestii się z Panią zgodzić nie mogę. Bp zgadzam się, że obrażanie się jest głupie. Zgadzam się, że wybaczanie (w tym kontekście) nie znaczy tego, co w realnym życiu.

Ale pozwoli Pani, że będę się trzymał mojego dość świeżego odkrycia,że przepraszanie jest w świecie awatarow dowodem odwagi. Może nawet bardziej niż w realnym życiu, a to ze względu na to w czym się z Paną właśnie zgodziłem.

I nie o moim przepraszaniu mówię, bo co to za przepraszanie za zignorowanie przeprosin? Żadnej to, jak sama Pani zauważa, odwagi to nie wymaga. Głupota jakaś.

Odważne jest przeproszenie za coś, co się samemu uważa za zło, wyrządzone innemu człowiekowi.

Nie o sobie mówię, a o Pani. I może sobie Pani uważać, że to nieszczere, instrumentalne, albo co tam jeszcze, ale będę się opierał, że jeśli ktoś, kto nie miał odwagi przeprosić, chowa się za Pani plecy, bo miała Pani odwagę mnie obsobaczyć (mniejsza czy sprawiedliwie) to coś jest w tym osobliwego.

A co mojego dystansu, do awatara… No cóż... Nie narzekam, Droga Pani, naprawdę.

Zaś co do pesymizmu, to wyraziłem go nie globalnie, tylko w pewnej kwestii szczegółowej, w której moja opinia spotkała się z opinią pana Referenta.

Zasadniczo jestem optymistą. Mam tak od kilku miesięcy. Powoli się z tą postawą godzę.

Niech Pani spojrzy: tak czy inaczej udało nam się, po pół roku, porozmawiać ze sobą.

Czyż to nie jest optymistyczne?

Pozdrawiam

widzi Pan – nie wiem.

Jeżeli przyjąć tezę, uprawdopodobnioną powyżej, że ja wszystko robię z rozmysłem, to ten tekst musi być potraktowany jako moja kolejna manipulacja.

Cieszą mnie Pana słowa, jak i Referenta, ale wie Pan (i nie tylko Pan), że miałem kłopot z kolejnym tekstem. Nie pisałem tego publicznie, ale dla kilku co najmniej osób nie jest tajemnicą, że uważałem, że swoim poprzednim tekstem i komentarzami postawiłem się poza nawiasem TXT.

Ale szlag mnie dzisiaj na tej wystawie trafił. i nie potrafiłem się powstrzymać.

Teraz sprawiedliwie zbieram za to baty.

Ale dzięki, tak czy inaczej

ale łatwo dostrzec, że opinie są podzielone w tej kwestii i nie ma co szklić, że jest inaczej.

Pozdrowienia

opowiedzieć Panu pewną przypowieść, mniej lub bardziej dotyczącą tematu. Zależy jak na to spojrzeć.

Oto w pobliżu miejscowości X. żylo dwóch sprawiedliwych A. i B. W dwóch rożnych przysiólkach. Jeden z nich – A – staral sie pomagac wszystkim, lagodnie strofując grzeszących. Drugi – B – pomagal tylko tym, którym, jak uważal, pomóc jeszcze bylo można.

Miejscowa ludność zachowywala się i żyla normalnie: na zewnątrz czcila bogów oraz przestrzegala praw przez nich wyznaczonych, a wewnatrz swojej spoleczności popelniala zwykle grzechy i występki: byly to klamstwa, kradzieże, wiarolomstwo, drobne oszustwa etc., aczkolwiek zdarzalo się, że ktoś kogos zabil. Tyle, że wiedza o tych wszystkich występkach i przestępstwach pozostawala jak zwykle wśród swoich.

Pewnego dnia A doszedl do wniosku, że trzeba ludności przemówić do sumienia, że dość tej hipokryzji. Wybral się więc na rynek w X i otwarcie zacząl krytykować grzechy, a przy tym i wspomnianą hipokryzję.

Jego kazanie wywarlo odpowiedni i pożądany przezeń skutek, choc nie jestem pewien, czy akurat w takim wymiarze. Oto bowiem ludność miejscowa postanowila zrzucić maski hipokryzji i zaczęla dzialać z otwartą przylbicą, czyniąc publicznie to, co do tej pory robila w ukryciu, zachowując te dzialania w tajemnicy. Choćby i poliszynela.

Pierwszą rzeczą, jaką obywatele miejscowości X uczynili, bylo ukamienowanie sprawiedliwego A. Kiedy B, dowiedziawszy się o tragedii A wyslal swych slużących do X, ci nie znależli już w tej miejscowości nikogo żywego.

Pozdrawiam Pana, Panie Yayco, nieco smutny z powodu opowiedzianej historii

co Pan mi za horrory opowiadasz?

Same trupy, cholera!

Mam dziwne wrażenie, że robię teraz za wesołka na stypie. Na dodatek, co pogarsza moją sytuację, mam wrażenie, że stypa jest bezpośredenio związana z moją osobą.

A ja będę się upierał, że wszystko jest OK. Co prawda (jako autor) wolałbym, aby ten wątek był czemu innemu poświęcony, ale trudno. Nie mam na nazwisko Dyndała, ale mam za swoje.

Osobiście wolę, jeśli ktoś, kto ma do mnie cokolwiek, przyjdzie i to powie.

Nawet jeśli się nie wybronię (a czasem nie mam szans, bo jak ktoś zakłada, że łżę, to go w żaden sposób nie przekonam), to przynajmniej mogę mu odpowiedzieć, co mam do powiedzenia.

To jest rozmowa.

Ja nie czuję przymusu, żebym zawsze i z każdej rozmowy wychodził jako zwycięzca.

I się uśmiecham. Bez przymusu.

Pan się też uśmiechnie, Panie Lorenzo…

Pozdrowienia

Niech będzie o wilku. Lubię wilki, więc już zaczynam czekać.

Wyrazy najlepsze załączam

czy mógłbym sugerować skupienie się na tekście?

Pozdrawiam

padła mi siec a taki sprytny komentarz maiłem,

napisałem w nim że czasem trzeba dac każdemu szansę , także sobie bo nigdy nie wiadomo kiedy możemy stanąć w sytuacji pracowników winnicy z przypowieści.

I każdemu dać szansę przepracować za uczciwe wynarodzenie choćby

i w ostatnią godzinę winobrania

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Może i tak.

Ale proszę zauważyć, że to wcale nie każdemu.

Denara dostali tylko ci, którzy stawili się do pracy w winnicy.

To dobre porównanie, moim zdaniem

Pozdrawiam

Pański tekst jest tak naprawdę tekstem o zasadach.

Pan dzisiaj akurat o konformiźmie, ale mnie to skłania to myśli natury bardziej ogólnej, co zapewne bierze się stąd, że konformizm to nie jest moje drugie imię.

Coraz mniej ludzi coś takiego jak zasady ma, a jeszcze mniej szanuje że inni mają.

Już mi się trochę niedobrze robi od słuchania tych cynicznych i szyderczych głosów, że stanął Pan po stronie blogerki.

Nawet Delilah, z którą nigdy nie wymieniłam jednego nieżyczliwego słowa mówi o mnie jedna z blogerek .

No stanął Pan to prawda. I teraz ma się Pan zawstydzić? Albo ja się mam zawstydzić?

Sobie tak pomyślałam, że Pan i ja to akurat rozmawiamy ze sobą raczej mniej awatarowo niż inni, niektórzy. Pan nie jest awatarem dla mnie, a ja dla Pana.

I dla nikogo tutaj nie jest to tajemnicą: Pan mnie tu zaprosił. To Pan akurat wie dlaczego miałam pewne obawy.

I Pan wie z jakiego powodu one były jakie były.

Ten świat zmierza w przepaść jeśli przestajemy szanować, że można za kimś stanąć, że zobowiązania zobowiązują, że można stanąć po stronie pewnych zasad przeciwstawiając się ich łamaniu.

O tym też jest Pański tekst, o ile dobrze go zrozumiałam…

Delilah dołączyła do niego coś jeszcze pisząc, tak dla mnie wstrząsający komentarz.

Bo ja sobie przypominam jak to było. I pamiętam co powiedziała Delilah, i pamiętam kto i jak na to zareagował. I pamiętam, że nie tak zaraz każdy się pokusił o przepraszam w Jej kierunku, a wybaczone mu zostało.

I słabo mi się robi, kiedy widzę jak ten mechanizm cudownie działa.

Najpierw ktoś kogoś obraża, potem jest zamieszanie, a potem już na sam koniec ten co obraził sam się obraża i to on się staje najbardziej pokrzywdzoną osobą.

Ten pierwszy sam sobie jest winien: trzeba było się w grubszą skórę uzbroić. Trzeba było… Trzeba było…

To tak jak z powieścią, o której Pan napisał.

Najsmutniejszy wniosek jest taki, że Antonowie wybaczają, a Narratorzy nigdy nie zrozumieją.

Ja się od tego uśmiechać nie umiem.

Pozdrawiam Pana pogrążona w smutku z dużą domieszką zniechęcenia do świata

to tak jakby nagle dostrzec na ulicy w Limie, starego znajomego z kraju:).

Mimo całej niezręczności sytuacji, nie mogę się oprzeć i muszę podejść by się przywitać:
Bardzo się cieszę ze spotkania.:)

A mówiąc szeptem:); Gdyby się czytało więcej takich tekstów to i optymizm by wrócił.
I już głośniej; Jeśli chowają twarze to nie jest tak źle. Bo wszak o sprawę chodzi.
Imiona-choć na ogół je znamy- są mniej istotne.

Pozdrawiam serdecznie, uchylając nieznacznie kapelusza przed autorem:)

dziękuję za grzeczny gest.

Jak widzę stracił Pan ochotę na zabawę w udawanie reinkarnacji Mahatmy Gandhiego i powrócił do swojego zwykłego stylu. Bardzo słusznie, zdecydowanie jest to znacznie bardziej korzystne dla Pańskiej wiarygodności.

Przyznaję, że w swoim drugim skierowanym do mnie komentarzu jest Pan na tyle przekonujący, że chyba zrewiduję trochę swoją opinię na Pana temat.

Faktycznie Panie Yayco, zagalopowałam się co nieco myśląc, że przeprosiny w Pana wykonaniu można uznać za dar, bądź coś co poprzez swój pozytywny przekaz mogłoby być z darem kojarzone.

Przekonał mnie Pan, że był to li tylko pusty, zdawkowy gest, który miał na celu jedynie uspokojenie Pańskiego sumienia.

Jeśli udała się Panu ta sztuka to szczerze Pana podziwiam, ja tak nie potrafię.

A może wbrew temu co sugerowałam Panu wcześniej, to ja a nie Pan mam problem ze zbyt poważnym traktowaniem swojej osoby czy awataru? Nie wykluczam takiej ewentualności.

Panie Yayco, skąd wziął się Panu pomysł, że za moimi plecami może się ktokolwiek ukrywać? Naprawdę uwierzył Pan w swoje własne wymysły jakobym posiadała tak obfite kształty?

Do tej pory nie czułam potrzeby wyprowadzania Pana z błędu w tej sprawie, nie chciałabym jednak aby Pańska rozbuchana wyobraźnia kreowała aż tak fantastyczne obrazy. Już mniejsza z tym, że krzywdzące dla mnie, ale po co przy okazji krzywdzić innych?

Zatem Panie Yayco, aczkolwiek trudno byłoby mnie nazwać “malutką i szczuplutką” to już “niewysoką i szczupłą” jak najbardziej. Rozmiar 38, w porywach 40 jakby co. Może małe dziecko mogłoby się za mną schować, ale z tego co mi wiadomo obecności dzieci na TXT dotąd nie odnotowano.

Ja Panie Yayco jestem solistką i kto jak kto ale Pan powinien o tym świetnie wiedzieć. Nie wspieram nikogo i nie zwykłam oczekiwać wsparcia od innych, aczkolwiek nie przeczę że to częstokroć pomaga w osiągnięciu celu.

W tym momencie muszę niestety przerwać swoją notkę, choć nie napisałam jeszcze wszystkiego co chciałam Panu przekazać. Może później uda mi się dokończyć.

Ukłony

mnie również cieszy Pani powrót do zwykłego zjadliwego stylu. I proszę nie traktować tego jako zlośliwości, a raczej jak radość z upewnienia się, ze rozmawiam z tą samą osobą.

Czy nie sądzi łaskawa Pani, że to co czynimy innym, czynimy przede wszystkim sobie? Ja tak sądzę. Niezależnie od Pani interpretacji.

Tak jak pisałem, to co robiłem nie było namierzone na Pani działania i zaniechania. Pisałem o tym wprost także do Pani. Proszę się tak nie dziwić. W tym sensie, Pani, będąc adresatem mojego działania (bo w tym wypadku nie mogło być inaczej), nie była zasadniczym punktem odniesienia. Zrobiłem to, co uważałem za właściwe. Licząc się z tym, że Pani to zrozumie inaczej. I nie przeliczyłem się.

Co do chowania, to nie chodzi mi o to, że działą Pani z jakieś inspiracji. Bynajmniej. Spiskowe teorie nie znajdują u mnie zbyt silnego oparcia.

Ot, po prostu, kątem oka zarejestrowalem radość, jaką Pani reprymenda pod moim adresem wywołała. I pozwoliłem sobie na szytą grubymi nićmi aluzję. Bo uważam, że jak ktoś ma mi coś do powiedzenia, to może to powiedzieć sam. Tak jak Pani to robi.

Co zaś do kwestii budowy Pani Szanownej, to naprawdę chyba Pani nieco przecenia moje możliwości w zakresie postrzegania świata, w całej jego rozmaitości. Faktem jest, że pewne zdjęcie, opublikowane kiedyś na TXT można powiązać z pewnymi złośliwymi zapewne (to już kwestia indywidualnego odbioru) wtrąceniami, tagami itp. jakimi się posłużyłem.

Ale nigdy nie łączylem tego awatarowego zdjęcia z Panią . Znów mi Pani nie uwierzy. Zdarza się. Ale jeśli to co Pani pisze o swoich wymiarach jest prawdą (a nie mam podstaw wątpić) to mam nadzieję, że moje nietrafione kpiny z awataru jedynie Panią rozbawiły.

Ale jak Pani chce, to może Pani sobie przejrzeć ilustracje pomieszczone pod poprzednim moim wątkiem. Zdradzę Pani, że jedna z ilustracji jest baaardzo zmanipulowana. Znaczy zdjęcie jest prawdziwe, ale nie ja je robiłem. Może sobie Pani na nim poużywać. Zwłaszcza w kwestii niski i szczuplutki.

Skąd niby mam wiedzieć, że Pani jest solistką i to na dodatek świetnie? Tu już naprawdę nie mam co napisać, bo się tylko dziwię. Przecenia Pani moją wiedzę, co być może wiązać należy z przekonaniem, że moja działąlność jest zamierzoną manipulacją. Albo też z wyobrażeniem, że zwracam na niektóre rzeczy większą uwagę niż zwracam. Ale przyjmuję to oświadczeniae z dobrodziejstwem inwentarza i zapamiętam na przyszlość.

To prawda, że nie oczekuje Pani wsparcia, więcej nawet, przekonałem się kiedyś, że wspieranie Pani może się przykro skończyć dla wspierającego. Może Pani pamięta, a może nie.

Mam jednak nadzieję, że dopuszcza Pani, że nie każdy ma w tej kwestii identyczne stanowisko.

Z narastającą ciekawością czekam na ciąg dalszy.

Pozdrawiam też

dziękuję, że sie Pan odniósł do tekstu.

Różne są konformizmy i w różnych sie ujawniają sferach.

Ja (jako posiadacz lustra) napisałem o konformistach i konformistycznych usprawiedliwieniach w jednej tylko sferze.

To jest tekst o braku równej miary wobec róznych konformizmów.

Ale to nie jest tekst o wszystkich konformistach i wszelkich konformizmach.

Bo przyznam szczerze, mało mnie obchodzi, że taki, na przykład Mieczysław Moczar, był prywatnie skromnym człowiekiem, dobrym mężem i sąsiadem. Tak o nim mówiono.

Ale ja nie byłem jego sąsiadem. Na szczęście.

Pozdrawiam

Dzięki za wyjaśnienie.

Pozwól, że odrobinę się wtrącę, bo pisałam wczoraj, ale nie bezpośrednio do Ciebie.

Wtedy to był taki czas, że ja byłam tutaj jak jakiś kubuś szczerotka , myślałam że rzeczy są takimi jakie się wydają. Tak nie było, o czym przekonałam się jakiś czas później.

Pojechałaś strasznie mocno w tej rozmowie, od której się zaczęło.Mówiąc po prostu obraziłaś Pana Yayco.

I dla mnie to jest piękne, że przeprosiłaś.

I obrzydliwe to, co Ciebie spotkało. Sama sobie nie wierzę w to, co zaraz napiszę, ale kontekst pewnych metafor dotarł do mnie z takim opóźnieniem, że do dzisiaj zastanawiam się czy sama nie mam jakichś zapóźnień.

Rozumiem, że przeprosiny w drugą stronę przyszły późno.

Być może kibice przeprosili Cię wcześniej. Nie wiem.

Ale Twój komentarz jest dla mnie wstrząsający.

Widzisz, ja jednak naiwna jestem i nie wierzę w aż tak złą ludzką wolę. Co więcej wiem, że się mylisz w swoim oglądzie sytuacji tym razem.

Nie chcę wchodzić w nie swoje sprawy.

Od kilku dni tylko staram się ogarnąć różne ważne dla mnie kwestie. Przywrócić im proporcje.

Postawić swój świat z głowy na nogi.

Proszę wybaczyć, lecz wciąż nie za bardzo mam możliwość by odnieść się kompletnie do Pańskich odpowiedzi (mam ten sam problem czasowy co Mad Dod), pozwoli Pan więc, że choć fragmentarycznie uczynię zadość Pańskiej ciekawości.
Biorąc pod uwagę, że owe cząstkowe odpowiedzi wpłyną dodatnio na ilość komentarzy pod Pana notką, niechcący oddam Panu nawet drobną przysługę.

Właściwie to w tej chwili sama nie rozumiem dlaczego tak długo trwaliśmy w stanie wojny. Czy się to Panu podoba czy nie, jest Pan dla mnie źródłem nieustającej radości, nawet pomijając kwestie Pańskiej humorystycznej interpretacji rozmaitych fotek:)

Teraz tez bawi mnie Pan niesłychanie, bądź dopatrując się kogoś ukrytego za moimi plecami, bądź też podejrzewając, że mogę działać z czyjejś inspiracji.

Panie Yayco, zapewniam Pana, że jeśli ktoś mnie zainspirował do popełnienia tych komentarzy, to tylko i wyłącznie Pan we własnej awatarowej osobie.

Zjadliwość? Pan daruje, ale pod tym względem wyprzedza mnie Pan o kilka długości. Pozostaje mi tylko podziwiać Pański kunszt w tym zakresie. Nie tylko zresztą w tym.

Wiem co mówię, a raczej o czym piszę. Przed laty pracowałam jakiś czas w agencji reklamowej i nieobce mi są pojęcia z zakresu promocji, marketingu a nawet socjologii, obiło mi się o uszy na czym polega budowanie wizerunku, siła pozytywnych skojarzeń tworzonych za pomocą słów i obrazów, działania podprogowe, słyszałam też to i owo o sztuce manipulacji i wywierania wpływu. Oczywiście wiedza o istnieniu takich tam , a nawet podstawowe rozumienie mechanizmów działania to kompletnie nie to samo co umiejętność stosowania ich w praktyce.
Tu przyznaję brak mi doświadczenia, a co gorsza podniesienie kwalifikacji w tym zakresie budzi we mnie mieszne uczucia.

Całkowicie satysfakcjonujące jest to, że dość dobrze potrafię wyłapywać różne tego typu sztuczki służące do otumaniania ludzi, a co znacznie bardziej przydatne nauczyłam się im nie ulegać.

Proszę więc chociaż w rozmowie ze mną schować głęboko do kieszeni te znaczone karty, którymi przywykł Pan pogrywać. Mogę o to prosić, Panie Yayco?

Cd(może)n…

ja się bardzo cieszę.

Zarówno z Pani oceny mojej zjadliwości, jak i z tego, że Panią bawię. Śmiech to zdrowie.

A najbardziej to ja się cieszę z Pani wykształcenia (zwłaszcza w zakresie socjologii) i umiejętności odkrywania ukrytych gier i sztuczek.

Byłoby jeszcze fajniej, gdyby Pani umiała czytać, bo wtedy by Pani przeczytała, że NIE twierdzę, że Pani działa z czyjejś inspiracji. I że NIE twierdzę, że ktoś się za Panią ukrywa. Po prostu napisałem skąd sie wzięła ta aluzja.

Byłbym też wdzięczny gdyby wyjaśniła mi Pani, jaki ogólny zamysł przyświeca mojemu szczwanemu postepowaniu?

Po co mi wiele komentarzy?

Po co budowałem wizerunek?

Czemu tumanię niewinnych?

W końcu: czy pół roku temu to ja obraziłem Pania, czy Pani mnie? Bo sie pogubiłem.

A jeżeli ja Panią, to dlaczego mnie Pani SZCZERZE jak Pani pisze, przepraszała? I za co?

Nie wiem jakimi gra Pani kartami, Pani Delilah, ale obawiam się, że w inną grę.

Pozdrawiam

No i po co Pan to robi, Panie Yayco? Przecież uprzedzałam że nie warto…

Proszę mi wskazać fragment, w którym wypowiadałam się na temat swojego wyksztalcenia, Panie Czytajacy Ze Zrozumieniem I Nie Mający Nic Wspólnego Z Manipulacją.

A później proszę mi odpowiedzeć na pytanie czemu zarzuca Pan innym to, w czym doszedł Pan do perfekcji, czyli wmawianie innym tego czego nie popełnili?

Przykro mi że się Pan pogubił. Naprawdę.
Byłam pewna, że to kiedyś nastąpi :)

Czy ja mogę zaprostestować przeciwko utracie tego tekstu?

Bo to jest znakomity tekst.

Znakomity.

Protestuję.

powstrzymywałem się, ale jednak to powiem: pozwalanie na takie przejęcie wątku przez dyskusje zupełnie offtopic jest nie fair, nie fair wobec tematu. Nie fair i ze strony inicjatorów i Gospodarza.

Ja dziś mam do siebie żal, że nie napadłem komentarza Gretchen u Maxa w osobnej notce, tylko przyłożyłem rękę/paszczę do absurdalnej pyskówki, w jaką tamten wątek się rozwinął, przez co sam sobie odebrałem rację, której wyraz chciałem dać, a która streszcza się w tym, że moim zdaniem na cmentarzu nie prowadzi się sporów o sens lub bezsens śmierci spoczywających tamże. Tylko oddaje się cześć, albo przynajmniej milczy.

Mam więc pretensje do siebie samego, a teraz do Delilah i p. Yayco. Sami to robicie. Dewastujecie temat, którego nie wolno dewastować. Tak, jakby nie można było sobie wygarnąć co tam kto uważa, przy innej okazji, jak to dziś zrobił podręcznikowo p. Lorenzo. Na przykład.

Żałuję, że sam nie dałem dobrego przykładu, ale przynajmniej napisałem co myślę.

Pozdrowienia

no gdzież? tracić tekst?

absolutnie!

_{prezes,traktor,redaktor}

czy mógłby mi Pan wytłumaczyć, w jaki sposób ja dewastuję swój własny tekst?

Czy ma Pan na myśli to, że staram się spokojnie odpowiadać na to co Pani Delilah pisze?

Mogła napisać gdzie indziej, ale nie moją rolą jest podpowiadanie jej, gdzie ma pisać. Nawet taki manipulator jak ja nie może się do tego posunąc, tym bardziej, że zaszkodziłoby to mojemu wizerunkowi.

Ja odpowiadam, skoro się ktoś do mnie zwraca. Czy widzi Pan w tym coś złego?

Jeśli Panu się temat podoba, to proszę na ten temat napisać własny tekst i zadbać, aby nikt go Panu nie zdemolował.

Pozdrawiam

nie ma co rąk załamywać.

Konfrontacja tekstu i dyskusji doskonale pokazuje, czym dziś jest Tekstowisko.

Jestem gotów robić za kozła ofiarnego i przyjąć na siebie odpowiedzialność za taki stan rzeczy.

Jak słusznie zwraca uwagę pani Delilah, o to mi od początku chodziło

Dokładnie o to, żeby napisać dla TXT taki włąsnie tekst, o tak ważnych sprawach, a potem, żeby go zdemolować, jak trafnie oceniła moje działanie włądza zwierzchnia w osobie pana Sergiusza.

Sprawa wydaje się wyjaśniona.

Pozdrawiam serdecznie

Pana pisanie na TXT sensu nie straciło. Zawieruchy zrywaja dachy po to, by klasc dachy nowe, a nie by emigrować.

Wszystkim się dostalo, tym razem Panu bardziej – ale jak sam Pan pisał kiedyś, tak to w zyciu bywa, ze nie wszystko wychodzi, jak byśmy chcieli.

Wyszło jak wyszło, nie powiększajmy jednak strat. Sypię popiół na głowę, bo sam z brzytwą latałem – tak bywa, każdy ma małego trolla w sobie. Ale weekend przed nami, każdy może zrobić, co tam lubi robić. Aby nabrac tego, no – dystansu i nie miec dysonansu.

Tekstu mi szkoda. Ale mam nadzieję na następne. Po to przecież tu zaglądamy – z nadzieją na nowe teksty albo ciekawe komentarze.

Pozdrawiam Pana z dzbankiem oliwy w dłoni.

a czy zamiast wycofywania troski, mógłby Pan odpowiedzieć na pytanie?

Nie dla każdego to samo jest jasne i łatwe do zauważenia.

Dla mnie na przykład nie jest jasne to, jak mógłbym inaczej reagować na to, że ktoś się do mnie zwraca na moim blogu, stawiając szereg ciekawych zarzutów.

Zwracam też uwagę, że bardzo chętnie porozmawiałbym o tym tekście. Nawet do tego zachęcałem. Cóż mogłem zrobić więcej?

Pozdrawiam

stawię się, choć zapewne późno, bo wbrew wyrażanym tu i ówdzie poglądom mam dużo roboty.

Pozdrowienia

obawiam się, że Pana głos będzie głosem wołającego na puszczy.

Pragnę zauważyć, że Szanowna Administracja wielokrotnie ingerowała w tego typu dyskusje, wycinając fragmenty, które jej zdaniem nie prowadziły do niczego dobrego.

Tym razem jak się zdaje nic w tym złego nie widziała, poza tym, że ja zdemolowałem ważny temat. Niech tak zostanie.

Ja ze swej strony nie chcę, z przyczyn oczywistych usuwać wpisów pani Delilah. Ujmijmy to egoistycznie: ona by się ucieszyła, a mój wizerunek by ucierpiał. Po co mi to?

Pozdrawiam serdecznie

Miałam zamiar wesprzeć Pańskie wysiłki wydobycia się z zagubienia, widzę jednak że to byłby zły pomysł. Podobnie jak złym pomysłem było wdawanie się z Panem w dyskusję. Powinnam poprzestać na pierwszym komentarzu.
Nie dla tego bynajmniej abym nie doceniała Pana jako rozmówcy, gdzież tam, obcowanie z Pańskim talentem erystycznym pozostawia po sobie niezapomniane wrażenia ;) Naprawdę.

Jesli moge miec do Pana jakakolwiek prośbę, to ponawiam swój wcześniejszy apel o więcej dystansu i optymizmu, bo mam nieodparte wrażenie, że zaczął się Pan nad sobą i swoim zdemolowanym tekstem rozczulać.

O ile Pana znam popełni Pan jeszcze wiele tekstów, ja zaś ze swej strony mogę Pana zapewnić że raczej nie będę brać udziału w dyskusjach pod nimi. Aczkolwiek doceniam również Pańskie talenty literackie, to jednak jak dla mnie pisze Pan o oczywistych oczywistościach .

Jeśli mogłabym zaś czegoś Panu i innym Tekstowiczanom życzyć, to tego, aby o tych oczywistych oczywistościach nie tylko pisać, lecz również stosować się w swoim codziennym postepowaniu do zawartych w nich idei. Z tym niestety bywa różnie.

W zasadzie to wszystko Panie Yayco.
Teraz Pan również może się cieszyć :)

Powodzenia.

Tak.

Choć czesem nie od razu — brak czasu.

Dziękuję za tekst. W sumie, nie bardzo mam jak skomentować. Napisałem wszak już wcześniej u siebie na ten temat, choć w nieco innym ujęciu.

Tekst dobity został nie tylko upartą dyskusją osobistą (ten wątek pominę). Raczej głównie nieobecnością głosów polemicznych. Choć może to i lepiej.

Niestety, kwestie najbardziej elementarne stały się u nas polityczne. Nie można już w żaden sposób normalnie podyskutować na temat postaw moralnych ludzi umoczonych w totalitaryzm, przynajmniej w ten znany.
Zawsze wywoła to wojnę, a na wojnie przecież nie chodzi o ty, by drugą stronę zrozumieć — lecz by zniszczyć.

Chyba jedyną szansą jest wypróbowane w czasach słusznie minionych opisywanie rzeczywistości odległych geograficznie i historycznie, licząc na wyłapanie aluzji przez inteligentniejszych czytelników.

Przy czym, jeśli aluzje będą zbyt czytelne, karą nie będzie wycięcie tekstu przez cenzurę. Konsekwencje są znacznie poważniejsze. Odbiorcy tekstu pominą w całości jego wymiar uniwersalny i wypiszą go sobie na szturmówkach doraźnych manifestacji partyjnych.

Pewnie, że nie wszyscy.
ale wystarczająco wielu, by śpiewak także był sam.

Mimo wszystko, warto takie teksty pisać. Warto, by szanowny Referent, a choćby i ja, mógł przeczytać, pokiwać głową, i pocieszyć się, że choć per saldo nie jest optymistą, to przynajmniej nie jest jedyny.

I, by się nie wstydzić przed wnukami.

Tak to tłumaczę, choć pisać mi się nie chce.

Pozdrawiam serdecznie