Jestem rozczarowany. Czy naprawdę kobiety są aż tak beznadziejne?
Ja żyję w przekonaniu, że to raczej kobiety organizują życie. One wybierają sobie partnerów. One walczą o dom i dzieci. One ukierunkowują swych mężów.

I jeśli tego nie robią, to i nie warto stawać w ich obronie. Znaczy – czas mi już chyba umierać.
Pozdrawiam

może dlatego, że nikt nigdy w jej obronie nie stanął, taką się stała, szara mysz, którą można pchnąć, przesunąć, jak mebel.

Takich kobiet jest coraz więcej i one boją się coraz bardziej, mężczyźni coraz mniej przykładają wagę do obrony, a coraz większą do wygody.

To jest zagubienie i im potrzeba naprawdę oparcia, bo inaczej usychają i w końcu, nawet jej się nie zauważy, gdy przmknie przez ulicę.

Pozdrawiam.

PS. Pan mówi beznadziejne? Kto niszczy w nich to co piękne?

to niektóreym kobietom z takich toksycznych związków strasznie się trudno wyzwolić, w sumie znam jedną sytuację z bliska, totalnie toksyczny związek, choc lubiłem obie osoby, ale po prostu widziałem, ze dziewczyna była tylko zabawką dla kogoś, kto był przy niej tylko z wygody i z pasożytnictwa….
Zreszta ja już kiedyś wymyśliłem teorię, że większość znajomych mi kobie źle wybiera partnerów (Złośliwi twioerdza, że to dlatego wymyśliłem, że te o których myślę, mnie nie wybrały, ale to tylko plotki złosliwych:))
pzdr

Jesteś niezastąpiony!

Ja tylko żartowałam z tą nuda.

A swoją drogą,masz rację, znam dziewczynę, która jest mi bliską, ona źle wybrała, a właściwie on ją wybarał i..z reszta nie ważne, bo to autentyczna osoba i może by sobie nie życzyła bym o niej pisała.

I potem niby zyli długo i szczęsliwie, tylko czy ona może powiedzieć to samo?

Udaje, że tak, bo co ma zrobić, dzieci dom, rodzina i sakrament małżeński.

I dobranoc, niech Ci się przyśni Cristina Ricci.;p

Ps.A ja sobie dziś obejrzałam “Zapach kobiety, z Alem Pacino, ech…

Pewnie jak zwykle wina leży po środku, tylko naprawdę kobiecie jest cieżej z wielu względów, choćby dlatego, że np. niech Pan sobie wyobrazi małą dziewczynkę, matka, czy ojciec mówią jej, gdy np. przytrafiła jej się zła ocena w szkole, “jesteś głupia, ja nigdy bym takiej oceny do domu nie przyniosła”, potem, koleżanka, mówi jej, “ale jesteś gruba, albo, jaki masz brzydkie zęby”, potem pierwsza sympatia, że jest z nią dlatego, bo mu się nic lepszego nie trafiło.

Widzi Pan, jaka z niej będzie kobieta?

Wystraszona i posłuszna mimo, bólu poniżenia.

Jasne, że może sobie to potraktować mniej serio, może nawet o tym nie pamiętać, ale takie kompleksy zawsze powracają.

Chyba, że ma b. grubą skóre, ale to jest rzadkością u kobiet.

Pozdrawiam.

Niech sie Pani przestanie użalać nad losem kobiet.
Bo Bozia dała nam podobne możliwości ; jak mniejsze w jednym to kompensowane w innym.
A jeśli już takie żale, to proszę sobie te swoje odniesione do dziewczynki , skierować z odpowiednim przesunięciem do chłopca.
I co z niego wyrośnie.
A do tego prowadzi feministycznie preferowane wychowanie bezstresowe.

Więc podam to w otoczce:
Tramwajem jechała Pani z kilkuletnim dzieckiem. Chłopiec kręcił się (nie bylo tłoku), podszedł do kogoś i próbował go kopnąć w kostkę.
Na zwróconą uwagę mamusia stwierdziła, że nie będzie interweniowała, bo ona chce dziecko wychować bezstresowo.
Tramwaj zatrzymał się, i młody człowiek, który obserwował scenkę żując gumę, wyjął ja z ust i przykleił mamusi na czole z uwagą: “Ja byłem wychowywany bezstresowo”, i opuścił pojazd.

Druga scena tramwajowa.
Mamusia z małm chłopcem, który płakał i okazywał jakieś niezadowolenie. Na to mamusia oszczypneła go w rękę i ze złością właściwa kobietom szeptem dodała “O żesz k… twoja mać, uspokoisz się wreszcie…”.
Na to stojący obok pan stwierdził tylko: “O nie wiedziałem, że jest Pani tak samokrytyczna”.

Chyba obie scenki nie byłyby możlewe do wyobrażenia jakieś trzydzieści lat temu.
Pozdrawiam

A czy Pan nie uważa, że te scenki rodzajowe są nie tylko dlatego, że jest teraz moda na wychowywanie, tzw. bezstresowe(choć ta druga scenka, to po prostu jakaś dziwna kobieta), tylko, że taki jest nacisk otoczenia.

Niech się Pan rozejrzy wkoło, jak młodzież teraz reaguje, tu nie tylko rodzice mają na to wpływ, ale szkoła, środowisko.

Ja wiem, że nawet dziesieć lat temu to by było nie nie do wyobrażenia, by np.młody człowiek zachował się tak, jak go Pan opisał.

Na brak szacunku pracuje cały tabun ludzi, od przedszkola.

A będę bronić kobiety, bo sama nią jestem i wiem, że facet w życiu ma dużo lepiej, od dziecka.

A że niektórzy rodzice chowają swoich męskich potomków na mięczaków, to zawsze tacy się zdarzali.

Pozdrawiam.

Ta scenka nie jest niewiarygodna, takie rzeczy dzieją się na co dzień, ja wiem, że ciężko uwierzyć, że niby układne, czy wręcz wzorowe małżeństwa, są nosicielami takiej zarazy.

Ja znam wiele takich kobiet, godzą się na swój los, bo same uwierzyły w swoją “małość”, bo miały to wmawiane od zawsze.

I porównywać własnych rodziców tu nie ma nic do rzeczy, bo my patrzymy na to oczami dziecka, a z tej perspektywy, stajemy zawsze po stronie zwycięzcy.

A wystarczy przyjrzeć się bliżej otoczeniu, kobietom, które spotykamy na co dzień, wtedy na pewno dostrzeże się te, kore są takimi“szarymi myszami”.

Pozdrawiam.

Znam ten ból. Sam byłem matką.
Pozdrawiam

Rozmawiajmy koniecznie od pierwszego dnia.

Z pozdrowieniami _ RW

To miłe, że Pan zagłada.

Ma Pan rację, zaczyna się od drobiazgów, a potem idzie to jak lawina, zwlaszcza, jeżeli partner\ka, są wrażliwi.

Rozmowa czasem pomaga, ale czy pan zauważył, że często nawet my sami przed sobą do końca nie jesteśmy szczerzy, więc szczerość i otwartość dla współpartnera?

Ilu jest takich, którzy to potrafią?

Pozdrawiam serdecznie.

No ze sobą szczerym być ? Co za wymagania :)
Że niby co ? Mam sam sobie powiedzieć co o sobie myślę ?
NIGDY W ŻYCIU !!!
A tak na poważnie, siebie najłatwiej jest oszukiwać – niestety.
Szczere rozmowy – nie mnie oceniać siebie ale od początku rozmawiam ze swoim Słoneczkiem i staram się mówić co było nie tak “posolone” i Ona też mówi mi gdzie ja przesoliłem.
Czy mówimy sobie wszystko ?
Pewnie nie, człowiek jakoś tak ma, że zawsze coś zostawia tylko dla siebie.
Ale ta reguła – im więcej rozmów, tym mniej konfliktów – naprawdę działa.
Trzeba tylko zacząć od pierwszego dnia no bo proszę sobie wyobrazić minę np pana X gdy pani X po kilkunastu latach po raz pierwszy zwraca mu uwagę, że jego ulubiony płyn po goleniu doprowadza ją do szału. Wcześniej nie mówiła, żeby nie sprawiać przykrości panu X.
Z pozdrowieniami _ RW

Nie jestem znawcą w tym temacie: dlaczego tak jest. Mam rodzinę: żonę, dwójkę dzieci – i jest wszystko ok.

Pamiętam też, że byłem kiedyś młody. Pamiętam, też, że kryterium atrakcyjności, dziewczyny, kobiety jaką widzi się w madiach przeróżnych, filmach nie tylko romantycznych, a także cały show bisnes jest oparty na lansowaniu pewnych kanonów: – atrakcyjności kobiecej – sposoby ubierania się – sposobu zachowania wobec mężczyzn “bądź tygrysicą” – wszyscy będą zwracać na Ciebie uwagę... ???

Przerost moim zdaniem tej włąśnie formy nad treścią... – kobieta Każda to osoba Tajemnicza i Atrakcyjna. Pod warunkiem, że to piękno w sobie odkryje albo o tym Pięknie ktoś jej opowie jak o odkryciu…!!!

Otóż te kanony piękna kobiecego w jakim wzrasta młody człowiek chcąc nie chcąc przylega nie tylko do młodych mężczyzn i młodych kobiet.

I teraz jest potrzebne to o czym pisze Odys: przykład miłości rodziców, relacji “damsko0męskich” na codzień.

Jeśli rodzina jest zdrowa, jeśli relacje są zdrowe, jeśli młody człowiek zobaczy, że można kochać Kobietę zwykłą jak niezwykłą: mamę(przez tatę). To taka osoba nie “kupi” tego medialnego “kanonu”.

Gorzej gdy dziecko nie ma wzorca, nie czuje się kochane, i szuka tej rekompensaty w naśladowaniu tej “wirualnej” wizji kobiecości…. .

Jeszcze gorzej jest jak dziecko jest córką albo synem matki która “żyje wg kanonów wirualnych” gdyż ma kłopoty z relacją z mężem i miała trudne dzieciństwo…. . Tu zaczynają się schody.

*********

Ja osobiście uażam, że kobiety mają niezwykłą władzę nad mężczyznami – w dobrym tego słowa znaczeniu. NOszą w sobie ogromne pokłady tego co pociąga mężczyzn nie tylko seksualnie ale także “duchowo”, gdyż kobiecość w dobrym tego słowa znaczeniu jest nam mężczyznom potrzebna jak “woda na pustyni”.

Sęk w tym, że kobiety ulegają “wirtialnej wizji kobiecości”, a mężczyźni pragnąc prawdziwej kobiety otrzymują jej wykoślawiony obraz sprowadzony do obiektu seksualnego (duże uproszczenie ale wyostrzam celowo).

W ten sposób mężczyzna podświadomie nawet może mieć kłopoty z szacunkiem dla kobiet jeśli swoją osobowość i charakter zamknie na poziomie hedonistycznym nie tylko w stosunku do życia ale i w stosunku do kobiet.

Facet myśli, że musi być MACHO – a ona pragnie czułości a nie Twardości.

Następuje rozjechanie się zarówno oczekiwań jak i wizji partnerstwa w stosunku do płci przeciwnej.

Stąd – jak pisze Odys – tylko dobry dom, dobre wzorce mogą uchronić dziecko dorastające przed wpadnięciem w miraż pomyłek i błędów.

Czytałem dziś ciekawy wywiad z Anitą Lipnicką w marcowym wydaniu PANI – świetny tekst o tym jak artysta w dzisiejszej kulturze masowej może być sobą, być normalnym człowiekiem posiadając dziecko, męża ale też nagrywać płyty i być spełnioną i szczęśliwą osobą – mającą przekonanie, że stąpa twardo po ziemi i idzie włąściwą drogą.

Polecam ten tekst – mam wydanie gazetowe nie wiem czy jest gdzieś w internecie możliwość przeczytana – żona kupuje regularnie ja podczytuję... .

Tak ja w “pigułce” postrzegam problemy związane z kobiecością i męskością dziś. Bo zarówno jakość mężczyzn jak i kobiet zalezy wg mnie od strony przeciwnej. Jesteśmy jak naczynia połączone.

Pozdrawiam!!!

p.s.
znowu się rozpisałem… .

Fakt rozpisaleś się, ale poruszyłeś też temat bardzo dogłębnie.

A czy nie zauważasz w swoim środowisku tych zalęknionych, czasem głęboko ukrywanego lęku kobiety?

Wzorce rodzinne, są dobre, ale czasem też nie wystarczają, często kobieta stawia się w osobie ofiary, bo ma lęki, czasem z powodów błahych, które potem urastają.

Pani nie czytuję, coś nie mam zbyt dobrego zdania o pismach kobiecych, no taka juz jestem, wolę te postacie, które są postaciami historycznymi.

Pozdrawiam serdecznie.:D

pomimo wad, rozmawiali pomimo strachu przed prawdą, pomimo kompleksów, z ufnością, że jeśli druga strona kocha, to wszystko się skończy dobrze, a jeśli nie kocha, to nie ma co tracić zycia i trwać w fikcyjnym związku
życie to ryzyko, ale jest łatwiej, gdy ma się kogoś przy boku, komu można zaufać, powierzyć swoje słabości, dla znalezienia takiego kogoś warto walczyć, znaleźć siły i odwagę
jeśli jest ci z czymś źle mów o tym otwarcie, jeśli nie powiesz, skąd inni mają to wiedzieć, dopiero jak znajdziesz swoją połówkę, to wystarczy spojrzenie, nie trzeba słów
tak się rozpisałam, rozmarzyłam trochę, bo faktycznie ile takich związków znam?
ale wierzę, że w takim jeszcze będę
a może zaraz mnie ktos uszczypnie, obudzę się, przetrę oczy i jak większość zacznę grać rolę, która kryje moje prawdziwe , wrażliwe ja?

pozdrawiam Iwonko

Ania

wiesz uśmiecham się do Twojego wrażliwego “Ja”, bo ono jest nam potrzebne, bo tą właśnie wrażliwością najbardziej się różnimy, od mężczyzn.

I wierzę, że każdy spotka swoją drugą połowę.:D

Ściskam Cię serdecznie.:D

No ale jak ma się lęk to nie należy iść “do kąta płakać” od czego są przyjaciele, dobrzy znajomi, mąż, żona…. .

Pozdrawiam!

p.s.
A czemu mi ktoś w poście przekreślił zdanie, to mi się coś włączyło czy cenzura?

To bieda!Ale nie zawsze:

“Przyjdźcie do Mnie wszyscy którzy utrudzeni i obciążeni jesteście a ja was pokrzepię, gdyż ciężar Mój jest słodki a jarzmo lekkie….”.(cytat z pamięci).

p.s.
Najlepszy sposób na bezsenność to odmawianie Różańca – mam przetestowane.

Pozdrawiam!!!