Miła memu sercu jest Pańska zachęta dotycząca blogerskich poczynań. Gdzie jednak mnie maluczkiemu do szwendania się między gwiazdami szybującymi nawet ponad wzgórzami Parnasu.
Czy kiedykolwiek mam choćby szanse otrzeć się o pył z butów twórców – a raczej twórczyń – zwięzłych w formie i awangardowych w treści poematów rewolucyjnych jak n.p. dzieło p.t. “Wypierdalaj”.
Ma ono pewną ułomność formalną – brak wykrzyknika. Podejrzewam jednak, że jest to wyraz twórczej intencji Autorki. Utwór jest dedykowany mej skromnej osobie i brak wykrzyknika ma zapewne mówić o mej osobie, na którą wystarczy kapiszonowiec.
Z wykrzyknikiem byłby to wystrzał z Parabellum kal. 9 mm. Nawet tego mi pożałowano.

W innym miejscu dowiedziałem się, że jestem “toksycznym facetem” i – jakby tego było mało – pełnym jadu.

Niech Pan – Panie Grzesiu – pomyśli, gdzie mi biedniaszce pchać się choćby do podstawy jednej ze ścian takiego Parnasu. W wyniku jakiegoś szczęśliwego zbiegu okoliczności wspiąłbym się na tę górę, rozejrzał wokół i – sięgnąwszy po Ekstra Mocnego bez filtra – powiedziałbym: – O kurwa, jak tu pięknie!

Czy można bardziej spostponować miejsce wypełnione uduchowionymi istotami, pełnymi cierpienia za całą ludzkość na przestrzeni znanej nam historii? Taki troglodyta jak ja i to w takim miejscu!
To pytanie retoryczne. Nie można. Wszystkie miejsca dla cierpiętników już zajęte.
Oprócz tego jest przeszkoda nieusuwalna – już nie palę i nie ma w handlu Extra Mocnych; także tych z filtrem.

Pozdrawiam serdecznie!

PS. Czytałem komentarze pod Pańskim – skierowanym do mnie tekstem – i sam Pan widzi, że jestem wyłącznie inspiracją do twórczych uniesień. Parnas zajęty…
Widać u artystów in spe bez wroga nie idzie żyć – jak to u postępowców.
Panem Yayco nie jestem. Posiadam – jak to ustalono – własne pokłady toksyczności. Nie muszę się podszywać pod kogokolwiek. Jest to jednak oczywistość, która dla niektórych jest trudna do zrozumienia. W zacietrzewieniu młodzieńczym tak bywa…