Jest sobota wczesny wieczór, data nie ważna tej nie uchwycił kadr aparatu na taśmę 8 milimetrów.
Każda sobota jest dobra na samotność na dworcu.
Jedni szukają jej aby uciec od codzienności szarej, a inni na taką są skazani – na wieczność bez odwołania.

W KFC piję swoją czwartą kawę, i nie tak całkiem spokojnie jak śpiewa Bem, albowiem od nadmiaru kofeiny i trochę ze zmęczenia, serce zaczyna bić kulawo: raz wolniej, aby za chwilę przyspieszyć biegu.
Chcąc nie chcąc widzę co się dzieje w około.
Nie przymykam oczu, aby widok nie kuł nadmiernie.
Przeciwnie

Tuż obok osób oczekujących na swój pociąg siedzą ludzie znikąd i donikąd spieszący.
Nie jedzą kanapek i nie piją kawy. Nawet nie patrzą w ich stronę.
Są na wylocie.
Wzrok obojętny, beznamiętny, chłodny jak ten w gabinecie figur woskowych.

Wyczuwam w nich czujność i spiętość, bo wiedzą, że w każdej chwili ktoś przyjdzie i poprosi aby sobie poszli.
Wypraszający pan w uniformie, przez grzeczność zapewne, nie zapyta, czy mają udać się dokąd.
A kiedy zdarzy się, że takiemu wpadnie w ręce gazeta, w której piszą o śmierci, nie skojarzą tego wcale z tym faktem – przecież oni robią to za co im ktoś płaci, nic więcej.
No właśnie.
Ludzie znikąd i donikąd spieszący patrzą na telebim, na którym na wpółnaga anoreksja wygina się w całej swej krasie przy dźwiękach soulu przeplecionego czarnym bluesem.
Jej wybór – ich los taki nie inny.

Swoją samotnością nie zrażają raczej nikogo.
Ot są.
W pewnym sensie wypełniają obraz większej całości. Stanowią jego cząstkę. Jak gołębie na wystających podporach ścian, kratownicach i wiązaniach, gzymsach i lampach. Jak promienie słońca przebijające mrok dworcowej hali.

Odjeżdża pociąg za pociągiem – Oni zostają.
Między wejściem, a wyjściem zawieszają się na chwilę w ogrzanych lokalach amerykańskich barów w Polsce. Grzecznie poproszą o paragon, aby z toalety skorzystać umyć się troszkę, odetchnąć świeżością wc picer-a, posłuchać szumu wody, tej z kranu – nie z rynny, którą mają na co dzień