W bezimiennej pustce którą ktoś kręci, niczym zapracowany młynarz żarnem, przyszło nam życie toczyć. Ciężki bój o każdy dzień o promyk nadziei na szczęście, które – jak wspomnienie – ulotne jest.
Nic więcej

Nie znamy ludzi, którzy mijają nas w pośpiechu, omiatają obojętnym wzrokiem, nawet zwykłego przepraszam nie powiedzą kiedy potrącą, niechcący zahaczą. Też ich nie znamy, no bo i po co
po co nam oni, skoro się spieszą dokądś.
Wzrokiem odprowadzamy ich na przystanek lub do klatki przedwojennej kamienicy, albo bloku z czasów PRL-u. Patrzymy jak znikają we wnętrzach marketów . Bezimienni

Czy jestem jak oni?

Dziś wspominam swoje dzieciństwo, swoją tamtą ciekawość życia i chęć poznania innych. Czynię to coraz częściej i sam nie wiem dlaczego. Jakbym czegoś zapomniał lub zgubił. Z tym swoim tobołkiem doświadczeń wtapiam się, zupełnie jak inni, w anonimowy tłum.
Jest światło, przechodzę. Nie ma, czekam aż się zapali. Zdarza się czasem, że światło jest a ja zawracam jakbym czegoś zapomniał. Ale nie wracam do domu, bo po co? Ciekawe czy inni czynią podobnie?

Przyglądam się lawie bezimiennego tłumu, która pojawia się nagle i tak samo znika. Niewiadomo skąd i niewiadomo dokąd podąża; czyni to jednak regularnie. Wchodzą – wychodzą , wsiadają i wysiadają: spieszą się zazwyczaj. Bank , apteka, bankomat za rogiem, piekarnia, sklep z mięsem i sklep z gorzałą. Codzienny rytm życia.

Czasem na chwilę dłużej przystaną, kiedy ktoś ginie na bezpiecznych pasach dla pieszych. Popatrzą takim beznamiętnym wzrokiem jakby pustym prawie. Coś szepną półgębkiem i pójdą dalej. Ten zatrzymany na chwilę kadr rusza z prędkością 24 na sekundę klatek.
Czas znów normalnie płynie