Upadasz na chodnik. Leżysz. Coś się zadziało w twoim organizmie, ale jeszcze żyjesz. Nie bardzo wiesz co dzieje się wokoło. Jacyś ludzie, coś mówią. Nie znasz twarzy, które rozmywają się podobnie jak ich głos. Dziwne odgłosy, to kroki spieszących dokądś przechodniów mieszają się z piskiem opon. Ktoś dzwoni po pomoc; karateka jedzie na sygnale. Czy zdąży?

Ty jednak nie zastanawiasz się nad tym, już płyniesz niesiony na noszach – jakoś tak dziwnie nienaturalnie. Trzeźwy? – pyta ktoś w białym kitlu. – Tak, ten na noszach tak, ale pan wręcz przeciwnie. – Spokojnie, ja nie jestem lekarzem, jestem kierowcą, pacjentowi nic się nie stanie.

Karetka pędzi Piotrkowską. Pielęgniarz szuka w apteczce. Skończył się pawulon panie doktorze. Nie wiesz o co chodzi. Tracisz znowu świadomość

Szpital, wcale nie na peryferiach lecz w centrum miasta prawie. Izba przyjęć przez którą cię przenieśli dwaj rośli pielęgniarze i w pamięci diagnoza – rozległy zawał.
Biała sala kilka pustych łóżek i cisza. Kroplówka odmierza rytm twego życia; tak – nie , tak – nie

Po jakimś czasie, jakby ukradkiem przez salę przemknęła postać w białym kitlu. Niby tak od niechcenia rzuciła słowa: niech pana stąd zabierze rodzina. Strajk lekarzy, kasa pusta, sam pan rozumiesz. To jest ostania kroplówka. Postać podaje telefon z rozkazem – dzwoń! na co pan czekasz.
Po chwili znika w przestrzeni ciemnego korytarza, wtóruje jej puste echo kroków