W pośpiechu przechodzę ulicami mojego (jeszcze) miasta. „Jeszcze” jest tutaj określeniem dwuznacznym i pojemnościowym.
Załatwiam swoje sprawy i już wkrótce, to jeszcze miasto przestanie być moim, jeszcze miastem. Tyle w kwestii formalnej.

Gdzieś pomiędzy jednym a drugim urzędem, na których wiszą od 1990 roku orły z koroną na głowie: bez pieprzonych gwiazdek w skrzydłach (za to gwiazdy się ostały na tych urzędach), napotykam ludzi takich zwyczajnych, ale ich język jest inny. Francuską (paryską) słyszę mowę. I już pamięć sentymentalna porwała mnie w rok 2006 pod Wieżę Eiffla i na paryskie bruki gwarnych ulic o specyficznym zapachu, gdzie wolność czułem jak nigdzie i nigdy dotąd. W dzień z przyjaciółką, która była mi przewodnikiem, chadzałem i zwiedzałem dumny Paryż.
W nocy udawałem się na samotne wypady w okolice dzielnic ‘kolorowych’ aszalemów i wiele innych.

Na przedmieściach Paryża płonęły samochody.

Stalowy kolos nocą choinką migocze. Stracił swój tajemny urok. Fotografem jest każdy kto ma najmniejszy obiektyw w ręku, a te rzeczywiście zadziwiają swą miniaturą spakowaną do kilku milionów pikseli. Pamiętam radzieckiego Kijewa z mikrofilmem w środku. Też nie był wielki, jednak aby „dzieło” zobaczyć potrzebna była ciemnia.

Coś jest w tym języku, i coś jest w stolicy świata.
W sercu tęsknota za wzgórzem artystów po drugiej stronie rzeki. Kręte, wąskie uliczki pnące się w górę z dobrze ułożonym brukiem. Zaciszne kafejki. A dalej, na samym szczycie galeria pod gołym niebem i sztuka na żywo tworzona ołówkiem, pastelą.
Kawałek dalej katera, ale nie Notre Dame. Zakaz fotografowania. Udało się jednak zdjęcia zrobić dwa. Taras z widokiem na Paryż

A tu i teraz. Wspomnienia mieszają się z oskarżycielskim tonem wiecznej przygany. Taka swoista forma kawkowskiego „Procesu”, który stał się moim drugim cieniem. A ja tylko wierszem odpowiem na to:

Radzisz abym stanął na moment z boku,
Staję. I Patrzę na szarego człowieka,
który blaskiem chwilami tylko promienieje
i zaraz gaśnie pod ogniem oskarżeń
przyciśnięty do ściany lawiną żądań

Stoję w bezsilności pułapce myśli i czasu
i… płaczę
Zgadnij dlaczego?