Nie wiem jaka siła jest sprawcą mojej bezsilności. Jutro jest wtorek. Dziś napiszę, jak zawsze w te przeklęte poniedziałki , coś smętnego zapewne. A może wyrwę się z tego kanonu szewskiej pasji? Tak, akurat. Przecież znam siebie tak bardzo, że niekiedy zastanawiam się kim jestem. Tym figlarzem w lustrze, co to mi język pokazuje za każdym razem jak tylko coś jemu nie pasuje? Czy może tym zamyślonym smętkiem z odbicia w kałuży? A zresztą co to ma do rzeczy? Nic.

Wczoraj była niedziela. Prawda, żadne to odkrycie. Ale właśnie wczoraj planowałem zrobić dużo dobrych rzeczy. Nie wyszło jak zwykle. W tym miejscu na usta same cisną się słowa „kurwa mać”. Tak lubię Stuhra. Macieja też, Zacytowałem starszego, do młodszego podeślę link. Ale nie musicie wcale klikać. Po co sobie smętki rozweselać uśmiechem

Też bym się pośmiał, ale z czego? Jakiś szatański podszept podpowiada mi, że zawsze można z kogoś. Z siebie jużci mi się nie chce. Więc z kogo? Nawet nie chce mi się rozglądać wokoło, bo co? Z Kaczyńskich śmieją się wszyscy, a mnie z pospólstwem raczej nic nie wiąże. Co, z Tuska mam się pośmiać, dlaczego? Też mi się nie chce; z tych samych co wyżej powodów.

Siedzę i składam gazetę. Też mi coś wielkiego. Pognałem grafika, bo mnie najnormalniej w świecie wkurwił, a to już wielka sztuka.
A w sprawie sztuki. We wczorajszym moim tekście nikt nie zareagował na ukrytą w nim sugestię. Nawet Kazia Szczuka do mnie nie zadzwoniła.

Gazeta będzie, no bo być wcale nie musi, o czymś czego ja chyba nie za bardzo lubię. Będzie o …
Mniejsza o to. Grafik mnie podjechał tekstem, że tego się nie da. Nie potrafił rozgrupować bitmapy i zamienić na krzywe. - Tego się nie da, wierz mi robię w tym trzydzieści lat. Grzecznie podziękowałem, prawie z uśmiechem na twarzy. Do teraz czuję szkliwo startych, w radosnej twórczości, zębów. Tu cytuję Lindę co ty ku*wa możesz wiedzieć o grafice rastrowej” Poszedł.

Przez moment nawet uwierzyłem. Przechodząc obok lustra znowu ten sam numer- język. No tak, może to wszystko jest do dupy. Włącznie z życiem?

Spojrzałem na komputer, co to niby czegoś tam nie może. Już miałem go przez otwarte okno wyrzucić, ale obudził się telefon.
– Marku czy mógłbyś mi pomóc przy komputerze…
Zgodziłem się bez chwili wahania. Tą samą drogą – przez telefon – poinstruowałem kolegę, co i jak ma zrobić aby przywrócić system na nowo. Potem usiadłem i stwierdziłem, że już umiem, a komputer jest wypasiony na maxa. I teraz za karę sam gazetę składam. Grafik kopie ziemię w ogrodzie – wiosna. Znowuż cytat, tym razem z własny (piiiii…).

Teraz pójdę na spacer do lasu, który widzę jeszcze z okien mieszkania, w którym tekst ten kończę właśnie. Tylko dlaczego w tamtą stronę, akurat do tamtego lasu w którym powiesił się mój przyjaciel kiedyś: powiadają, ci co Michała nie znali wcale, że ponoć zdradzała go żona? A gdyby nawet, co z tego? A im nic do jego decyzji. Wybrał i wygrał. Śmierć zrobił w konia, nie czekał – sam zdecydował kiedy.

Przez głowę myśl jak błyskawica nagła: Co powie na to Szanowny Pan Lornzo?
Jutro jest wtorek Szanowny Panie. Jest więc nadzieja na jakąś poprawę. Na odmianę gorszego na inne. Czy lepsze? Nie wiem, to się okaże.