Korkowe, lub dokładniej “kapslowe” powinno zostać objęte dokładną kontrolą czynników społecznych, a w niektórych przypadkach nadzorem prokuratorskim. To jest wielka rzeka pieniędzy! Jednak cała armia “fachowców” od profilaktyki, którzy znajdują zatrudnienie w ośrodkach profilaktyki i rozwiązywania alkoholizmu, są to często ludzie przypadkowi nierzadko z nadania. Tam gdzie początkowo byli fachowcy- praktycy wykształceni na ruchu AA zostali zastępowani “swoimi” W zasadzie w tych ośrodkach nie ma żadnej kontroli. Niech ktoś się przyjrzy raportom, które winna składać osoba odpowiedzialna (etaty pełnomocnika w gminach miejskich ds. rozwiązywania problemów uzależnienia) Te w większości są zwyczajną fikcją. Początkowo (lata 1993/4 – 2001) owszem były to profesjonalne przychodnie, które niosły skuteczną pomoc. Tych ośrodków w skali kraju było niewiele. Większość takich powstawała z bazy osobowej Anonimowych Alkoholików.
Później ci ludzie wywalczyli rządowe środki na prowadzenie zajęć terapeutycznych i wtedy (przełom lat 2000/2001) uwagę na to środowisko zwrócili urzędnicy i politycy.

Dziś profilaktyka w tych ośrodkach, to głównie walka o kartki książeczek RUM. Nikt nie rozlicza tych “fachowych” terapeutów z jakości wykonywanej pracy. Program jaki obowiązuje nie jest zły, jego realizacja tak. Ponad 90% osób uzależnionych, których na terapię posłał sąd, czasem rodzina- rzadkością bywają przypadki, żeby ktoś dobrowolnie zdecydował się na rozwiązanie problemu z chorobą, wraca do picia, a potem ponownie do ośrodka na leczenie. I tak w kółko. Przypadek, czy bardziej należałoby upatrywać problemu w nadmiernej etatyzacji ośrodków mających za zadanie realizować program przeciwalkoholowy?

W latach poprzednich (do 2001/2002) sytuacja bywała odwrotna. Liczba “uleczonych” osób, (uleczone, to takie, które ciągle utrzymują abstynencję) była wskaźnikiem imponującym. Ale to głównie zasługa profesjonalizmu prowadzących terapię, którzy umiejętnie dobierali program do osób z problemem. Nigdy odwrotnie. Tamta kadra składała się z praktyków, którzy znali problem choroby “od środka”. Wtedy panowała wysoka dyscyplina. Wymagano od osoby uzależnionej pracy nad sobą i rzetelności, tego samego wymagano od prowadzących zajęcia.

Dziś mamy liczne przypadki, że młoda siksa (przepraszam za zwrot) zaraz po studium, albo jeszcze w trakcie jego trwania, trafia na etat terapeuty (z polecenia urzędnika lub polityka) i odgrywa rolę terapeuty – profesjonalisty. Mariaże pacjenta z terapeutą nie należą do rzadkości, tym sprzyja wytwarzana naturalna atmosfera bliskości w zajęciach -zwłaszcza warsztatowych. Problem stanowi brak wysokich standardów etycznych prowadzącego, a nie zadufanie się pacjenta. Albowiem ten wychodząc z problemu uzależnienia poznaje świat niejako na nowo i dla niego dystans między zauroczeniem, a tym co było dotąd, jest na początku tej drogi niezrozumiały. Często takiemu pacjentowi wydaje się, że „aniołem”, który jego wyprowadził z choroby jest osoba prowadząca. ...

Osobiście znam i taki przypadek, że Ośrodkiem Rozwiązywania Problemów Alkoholowych kieruje osoba uzależniona od narkotyków. Specjalnie dla niej stworzone zostały odpowiednie warunki, albowiem tu zadziałał mechanizm protekcji. Na przełomie roku 2000/2001 wyciągnięto dla niej pomocną dłoń. Kopniaka za dotychczasowe – wspaniałe wyniki w tej żmudnej pionierskiej pracy otrzymał twórca ośrodka i programu. Polityka potrafi zniszczyć wiele, często wręcz nawet wszystko Narkomanka od kilku lat kieruje tą poważną placówką. Dziś nie ćpa, „przebranżowiła” się w lekomankę. Wykaz leków na jej receptach idealnie zastępuje poprzednie używki, które zmieniają świadomość! To pozwala jej funkcjonować na przymulonym biegu, ale bez trawki czy innych używek.