Feliks postanowił zaryzykować, zagrał w karty z Diabłem. Grali o wszystko. Gdzie wszystko oznaczało cały jego dotychczasowy dorobek – nie tylko materialny, ale również renomę, prestiż, i … życie.

Wiedział, że ryzykuje wiele, że trafi do piekła.. I nie dlatego, że Diabeł był dobrym graczem, lecz dlatego, że on nie potrafił grać w ogóle. Jakaś niewidoczna siła pchała go do podjęcia ryzyka: w gruncie rzeczy chciał przegrać po to, aby zobaczyć czym różni się piekło na ziemi od tego poniżej poziomu Hadesu.

W ogóle nie reagował na oszukańcze sztuczki Diabła, udawał, że ich nie zauważa. Sprawiało mu to nawet pewną satysfakcję: na samym starcie udało się jemu wywieźć w pole tamtego.

Między kolejnymi rozdaniami kart Feliks na moment przymykał oczy, nie po to aby udać że nie widzi jak tamten podmienia karty, lecz po to aby przywołać obrazy ziemskiego piekła, jakie znał od podszewki.

Przed jego oczyma stawały obrazy, które niczym hologramy delikatnie i bezszelestnie przemykały jeden za drugim. Widział: uprowadzenia dzieci dla okupu, wymuszenie rozbójnicze, kilkukrotne próby zamachu na życie, śmierć niemowlęcia pobitego przez nasłanych, dla wymuszenia haraczu zbirów. Widział śmiech i płacz, łzy szczęścia i łzy spowodowane osobistymi dramatami. Widział zmieniające się kalendarze, zapełniane życiem. Widział lustra w wielkim siedemnastu pokojowym domu: na niektórych widniały odbite uśmiechy dzieci, na innych widniała zatroskana, pełna smutku, twarz pięknej kobiety. Na samym końcu, w ostatnim pokoju stało lustro pęknięte na pół; wyglądało niczym jedna z kart, którymi właśnie przegrywał to piekło tutaj na ziemi. w nim zauważył soje odbicie pokracznie wykrzywione..

Feliks wiedział doskonale, iż tak naprawdę to na ziemi znajduje się i piekło i niebo. Czyściec jest chyba gdzie indziej, tutaj nie miał pewności.

Kiedy gra została skończona i Diabeł łapczywie zgarniał wszystko co leżało na stole, włącznie z tytułami własności, prawami w tym do życia, Feliks poczuł ulgę. Czuł jak odchodzi od niego zmęczenie. Wiedział, że obrazy wkrótce przestaną go męczyć. Już miał się pożegnać z Diabłem i miał odejść, kiedy zauważył, że Diabłem jest piękna kobieta. Nie miał pewności, czy ona była Diabłem, czy Diabeł był kobietą. Nie mniej jednak zafascynowało go to na tyle, że z nieznanych sobie powodów – najprawdopodobniej podświadomość nakłoniła Feliksa do żądania spełnienia ostatniej woli, której nie domawia się nawet skazanemu na śmierć.

- Zagrajmy o ciebie, wyrzekł nagle spokojnym i stanowczym tonem – zagrajmy o jedną noc z tobą, chcę poczuć twoją namiętność sprawdzić jak kocha diabeł w spódnicy.
Diabeł się zgodził. W jego, w jej oczach ukazały się ogniki podniecenia. Feliks nie miał pewności, czy były one efektem wizji kolejnej wygranej, czy wizji spędzenia intymnej chwili.

- Jeśli przegrałem wszystko i poznam smak tamtego piekła, to mam prawo poznać smak nieziemskiej rozkoszy, wyrzekł

Tym razem gra była inna. Diabeł znowu oszukiwał, ale teraz aby przegrać to jedno jedyne rozdanie. Feliks znowu udał że nie widzi sztuczek. Przed oczami pojawił się wielki ciemny pokój wypełniony dymem; w oddali palił się ogień, który nie dawał ani blasku ani ciepła. Na środku tego diabelskiego pomieszczenia stało łoże, było ogromne. Widział jak ją na nie rzuca, jak rozpoczyna się szalona orgia spętanych szaleństwem dwóch ciał diabła rodem z piekła i człowieka z piekła na ziemi.

Kiedy wygrał tę partię, w całkowitym milczeniu udał się za Diabłem. Szli dość długo dziwnymi uliczkami. Feliks z niemałą satysfakcją obserwował poruszające się biodra tamtej, ona nie szła, – płynęła. Kiedy skręcał w lewo lub prawo zauważał jej biust, który doskonale harmonizował o obłością bioder.
Czerwone buty na jej pięknych smukłych nogach wystukiwały rytmiczne brzmienie niewypowiedzianych słów: piekło niebo i piekło, grasz o własne życie. Niebo, piekło i piekło stracisz wkrótce wszystko

Ogień oczyszczenia wolno trawił, wpierw zewnętrzną powłokę a potem duszę
Feliksa. Wszystko co jego dotyczyło przemieniło w się w popiół zapomnienia. Nastała zupełna cisza, zapanowała całkowita ciemność, w której szeptem porozumiewają się opuszczone i zdradzone dusze