Dziś narodowe święto – dzień dumy, radości. Za oknem powiewają flagi biało czerwone
Ja siedzę w pokoju samotnie – choć nie mam ku temu powodu – nie wiadomo dlaczego zapadam w zadumę. Zanim wyjdę do ludzi wkleję swój tekst.

Zarzuca mi się ostatnio, że niekolorowo wszędzie i wszystko widzę..
Ot taki w moim życiu drobny epizod. Co nie oznacza, że nie potrafię dostrzegać serdeczności, szczęścia, miłości i dobra. Widzę, i się cieszę, że ludzie mimo i może właśnie dlatego ‘pomimo’ ciągle poszukują szczęścia i potrafią nim się rozkoszować. Wszak życie tak krótkie jest..

Spoglądając w kalendarz z datą 11 listopada nie sposób zawrócić jego kartek gdzieś w okolice roku 1914, kiedy wszystko zaczynało przybierać sensu, kiedy w zapachach wojny rodziła się wolność dla Rzeczpospolitej.
W końcu po pięciu latach starań przyszedł ten dzień. Ten pociąg nadjechał.
On wysiadł i stanął na dworcu, jak nikt nigdy dotąd. Oddzielił plewy od zboża i nadał kształtu Twojej i mojej, naszej Ojczyźnie.

Nie dane nam było długo się cieszyć wolnością. Nastały ciężkie czasy; okupacja hitlerowskich Niemiec, a potem okres sowieckiego dyktatu.

Wiatr historii przewraca kartki kalendarza.
Upadek komunizmu w Polsce. Czas transformacji ustrojowej. Nadzieja na wolność na dobrobyt..
A tu ciągle partyjniactwo bierze górę nad zdrowym rozsądkiem. I te podziały, których nie ja, nie Ty, nie my jesteśmy autorami. Więc kto?

Kult czarnego widzenia, czy KULT oddawania tego co oko dostrzega prawdziwie, bez przekłamania, bez złudnej iluminacji na okoliczność kolejnego święta. Nie samym festynem człek żyje, nie sposób. Żyje też faktem podziału, lub faktem braku jedności.
Któż dziś, jak mało kiedy wcześniej, tak pięknie dzieli ten kraj? Czyż ci, którzy dzielą to nie partyjniacy, systemu partyjnego dwa i pół…

Moja Ojczyzna (moje subiektywne odczucie, moje widzenie?) jest podzielona tak jak w słowach tej piosenki