Kultura i sztuka. Przy takiej sztuce trudno zachować kulturę...

Moje podsumowanie na koniec roku, ten zleciał niczym chwila która trwa i nie była to najlepsza z chwil w moim życiu. Powiedziałbym wręcz przeciwnie.
Poplątałem ścieżki pogubiłem cele…
I cóż z tego mam? Nic.

Zaraz zaraz. To nie aż takie proste – nie ma tak zupełnie nic.
Jeśli nie ma wartości dodatniej, to zapewne jest lista strat.

Tak. Straciłem wszystko. Nie mam nic. Nadzieję też straciłem…

Ktoś mógłby w przypływie radosnej twórczości rzec: jeszcze żyjesz
Tak. Jeszcze tak…
Zatem skoro nie mam już nic, to jestem wolny.
Czyż nie to jest najwyższym celem wolnego człowieka?

Każdy powinien iść swoją ścieżką.
A jeśli jej nie ma?
Niech zejdzie, nie tamuje drogi innym, którzy podążają do jakiegoś celu.

Czas przeprowadzić remanent.
Spakować co nieco, odesłać gdzie trzeba.
Wykasować zbędne zapisy, zapamiętane dane. Zwolnić przestrzeń bitową.
Wprowadzić tabula rasa by nowy zapis zacząć z empirycznych doświadczeń.

Po co dwa razy do tej samej rzeki wstępować, kiedy oceanem życie wokół się rozlewa

Tym wszystkim, którzy mają swój cel, nadzieję i dążą właściwą drogą, jeszcze tu na chwilę pozostają, polecam bułkę z dżemem, na którą dziś rano natrafiłem na blogu Gretchen

Spod panoramy przymkniętych powiek,
jakiekolwiek było to życie,
skromnie dopowiem – warto było zaryzykować.
Kilka kart wspaniałych kobiet,
ich smakiem się delektować
On był stały – tylko one się zmieniały.