Użyty tytuł, to fragment utworu Edwarda Stachury „Życie to nie teatr”, który wprost idealnie pasuje do mojej sytuacji, do mojego życia na przestrzeni ostatnich 15 miesięcy. Ale zanim one nadeszły było inaczej…

Dziś wiem, że życie to swoista gra dla samej gry; taka niby sztuka dla sztuki w kukiełkowym przedstawieniu szmacianych lalek.

... // ...

Nie zostało mi wiele, nie zostało mi nic prawie.
Więc…

I tu, na tej dosłowności, mógłbym niniejszy wpis w zasadzie zakończyć – więc go kończę oddając się cały słuchaniu przepięknych słów Artysty.

A ja?

Ja, cały zbudowany jestem z ran

a już całować miałem, kiedy los usta zamienił w twarde kamienie