Wiem, że dziś 1 września.
Wiem, że jest to kolejna rocznica agresji hitlerowskich Niemiec na Polskę.
Wiem – słyszałem, nawet oglądałem kilka migawek na ten temat w telewizji.
No ale jakoś nikt nie wspomniał, że to wszystko przez naszego Franka Dolasa
Trudno – ja pamiętam. Widziałem i słyszałem przecież na filmie jak Franek sam się przyznał...

A mnie jest szkoda lata.
Szkoda tych wakacji, które były (dla mnie) takie inne: nie powiem, były wyjątkowe i o wyjątkowość się ocierały, kiedy z synami zwiedzaliśmy Wrocław. Były naprawdę piękne.

Dziś jest ten dzień, kiedy dzieci i młodzież poszła w ławki.
Od jutra maluchy zaczną uprawiać dźwiganie ciężarów.
Przepis mówi coś, że najmłodsi nie mogą dźwigać więcej niż 10% masy własnego ciała.
W naszych realiach ciągle zmagają się z ciężarami trzy razy większymi, albo i jeszcze więcej.
Dziwne?
Ależ skąd.
Tak jak dziwnym nie jest to, że ramach pomocy dzieciom udostępni się jakieś miejsca w klasach, aby mogły zostawiać swoje książki.
Póki co będzie to rozwiązanie prowizoryczne.
Ale jak wiemy, w naszych realiach prowizorki trzymają najdłużej.

A mnie jest szkoda lata.
I choć pogoda jest przepiękna to szkoda mi jest bocianów, które odleciały i są w rejsie do dalekiej Afryki. Szkoda szpaków, które tak pięknie śpiewają, a też sobie odlatują nie patrząc na to, że tu jest ich dom przecież.

Wiem. Wiem, że za niecałe 10 miesięcy będzie kolejne lato, w którym nasze dzieci jakoś dziwnie nam dorosną.
A my?
Wciąż zostaniemy młodzi duchem.

I właśnie dlatego jest nam szkoda lata