Tytuł nie jest bynajmniej przypadkowy, przeciwnie zastosowałem go rozmyślnie i choć noc raczej późna, to działanie środka rozkurczowego i przeciwbólowego przynosi podwójną ulgę.
W chwilach wolnych od snu podczytuję sobie, a to tu a to tam. Zagłębiam się w treść wpisu(ów) i komentarzy, lub komentarzy pod nimi.
Hm, tak sobie myślę. Jacy my jesteśmy porąbani, tfu – pluralistyczni.
Jedno zdanie i trzy różne punkty widzenia. A wszystko po to, aby jeden dowalił drugiemu.

Zagwozdka. Jak wyprostować banana, który wyrósł obok gruszek na rodzimej wierzbie. Jak opluć kogoś kto wie więcej od tego, któremu dotąd wydawało się że ma patent i wyłączność na wielepstwo.

I tak z tej pozycji (wcale nie stoję w rozkroku, ale jeśli komuś się tak wydaje, to cóż ja poradzę, heh.) widzę to nasze polskie piekiełko na poziomie tekstowiska.
I jak sobie to piekiełko pomnożę przez niezliczoną ilość podobnych miejsc, to niezła rzeźnia się wyłania. Oto jacy jesteśmy. Nadęci, małostkowi, próżni i głupi aż do granic niewyobrażalnego absurdu.
I (to już trzecie ‘i’ z kolei) jedynie jakiś wielki kataklizm jest w stanie nas na chwilę oderwać od naszego lepszego punktu widzenia mądrzejszego zdania, wywodu.

I cieszę się, że nie wdaję się w to udowadnianie innym, że moje odmienne, lub nie, zdanie ma jakąś kapitalną moc. Mam to w de. Szkoda mi tylko tych osób, które u siebie na blogu goszczą takich wielepów, którzy tak naprawdę dekomponują sumę wszystkich wysiłków powstałego wpisu. To ich zasługa, że wielu naprawdę dobrych blogerów stąd sobie poszło.

Tyle, albo tylko tyle.