tylko wpis się od rana rozwinął :)

ja miałem kiedyś taka faze że całe archiwum Igły przeczytałem, dla wspomnień i dobrej zabawy, poszerzenia wiedzy, sporawdzianu co się myślało i pisało.

Z prespektywy dwóch lat widac że pod palcem bieglej (co wyłapałeś) ale emocje! te emocje, ciągle gorące…

p.s Poproś z łaski swej naczelnego archiwistę (Panią Referentową zapewne) coby jakieś zdjęcia z Lisboa udostępniła, pocieszyć oko… choć na dzień

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

No to ja odpowiem zapewne jutro, jako że wieczorami odpoczywam od blogosfery…

Panie Griszqu, jestem we względnie złej kondycji. Nie zbywałem Pana, ale akurat wychodziłem z pracy, a potem nie zaglądałem do sieci. Jeśli się Pan nie pogniewa, wrócę do sprawy. Dziś mogę tylko potwierdzić, na podstawie tego co widzę, że chyba raczej zdechniemy. To właśnie dziś widać, że kiedyś nastąpił błąd w wyborze.

referent

Wkrótce porcja zdjęć. Jako się rzekło Oszustowi :-)

Mój referat nie jest zagrożony. Czasem mam go dość, ale co innego ponarzekać, a co innego – robić swoje. W tym sensie referat nie jest zagrożony. Inna sprawa, że coraz bardziej przypomina “referat latający” :-)

Właśnie łyknąłem aspirynę i świat może wydać mi się ładniejszy :-))) Zgadzam się, ze lepiej coś robić niż patrzeć. Nawet jeśli chwilowo błądzimy, prawda… Bo kiedy patrzymy, to robią za nas inni, co może być niefajne :) Stąd mój referat robi, choćby g[...]wno z nieba padało. Mój referat, podobnie zresztą jak mój zawód (referent), to konsekwencja demokratycznego państwa prawnego. Niedawno sobie to uświadomiłem, że “istnieję” dzięki temu czemuś, co nie za bardzo wiadomo czym jest, a czym nie jest. Ale to inna opowieść.

Z innej beczki, ale Pańskiej inspiracji…

Wie Pan, czego mi najbardziej brakuje na TXT? Właśnie chociażby tego, o czym Pan zagaił w przedostatnim zdaniu. Czyli dużych tekstów, nawet jeśli by nie miały być mądrze komentowane z uwagi na braki adwersarzy, dotyczących jednak fundamentalnych kwestii. W Pana przypadku – co oznacza zlepek słów: “demokratyczne państwo prawne”. Co oznacza literalnie, co oznacza w “duchu litery”, a jak jest w rzeczywistości. Niegdyś takich edukacyjnych w sumie tekstów, bo do szczególnych polemik nie dochodziło z uwagi na zderzenie profesjonalizmu/zaangazowanej amatorszczyzny z całkowitą amatorszyzną, było dość sporo. Chyba chodziło o przymiotnik: “obywatelski”. Ja wiem – nic za darmo, ale czasem jednak komuś się chciało podzielić swoją wiedzą. Ech, stare czasy…

Pan, dość uparcie, w sposób dość zabawowy (lekka forma podejścia) – o co pretensji oczywiście nie mam żadnych – zawsze traktował TxT. A szkoda.

No oglądam się i nie podoba mi się. Rozumiem – ewolucja. Ale właśnie brakuje mi tych bezbarykadowych wymian zdań, w których nawet kompletni amatorzy z całkowicie odmiennej opcji, mogli zadawać podstawowe pytania. Bo ja sam takim amatorem jestem. I tacy amatorzy jak ja, ponosza największe straty. ;-)

Pamiętam Pańskie rozmowy z Sadurskim. Paradoksalnie – podejrzewam że to właśnie z nich jest Pan pamiętany. Ale może tylko tak mi się wydaje. Jak Pan na TXT trafił, to miałem nadzieję na parę takich właśnie mocno profesjonalnych tekstów. Nawet jeśli człowiek nie trybi połowy tego, co jest napisane, to uruchamia net, by zrozumieć. I to jest wartość dodana.
Ale moze to dlatego, że ja słowo “obywatelskie” w nazwie TXT właśnie z tym łączyłem – z formą dobrowolnej daniny z wiedzy od tych, którzy coś wiedzą dla tych ciekawskich, którzy mają ochotę poczytac. Kiedyś Serge chyba robił analizy czytelnictwa takich poważnych tekstów – bylo mało komentów, ale za to setki wejść. Bo to w sumie sprowadzało sie zawsze do dobrej woli piszącego – na jakąś szczególnie profesjonalną polemikę, to niestety nie bardzo można było liczyć. Zbyt małe to towarzystwo, by trafiać na godnego siebie adwersarza, mającego tego samego konika.

A może ja zwyczajnie za poważnie do tego podchodzę? Hmmm…

Czas pokaże… Co nas nie zabije, to nas wzmocni.