jakby to źle nie brzmiało u kogoś, kto chowa się za awatarem, moim zdaniem tym, co różni blog od forum, albo od usenetu, jest świadome odejście od anonimowości. W tym sensie blog ma cechy kreacji i oparty jest na autorstwie.

Bloger jest ekshibicjonistą. Nawet, jeśli nie podpisuje się i nie objawia swojej fizys, to pokazuje siebie. Swoją jaźń fasadową. To, że nie zawsze o tym wie, to całkiem inny problem. I kupa zabawy.

Ale tacy właśnie jesteśmy: obnosimy się ze swoim talentem i beztalenciem, z mądrością i głupotą.

W tym sensie odwiedzanie blogów jest jednak czymś istotnie odmiennym, niż łażenie po forach. Odwiedzamy konkretne osoby. Czasem mówimy dobre słowo, a czasem mniej dobre. Ale u konkretnych ludzi. Jak w domu.

Fora przypominają przerwę w szkole, albo imprezę (niekoniecznie dobroczynną).

Takie widzę, pośpiesznie myśli pozbierawszy, różnice.

Ale w ogólności i poza tym, to ma Pan wiele racji

Pozdrawiam serdecznie

to prawda, personalizacja wydaje mi się bardzo adekwatnym określeniem.

Nie idzie mi o anonimowość per se, tylko o coś co można by chałupniczo nazwać sieciową tożsamością, która, jakkolwiek nie powiązana z peselem, jest jednoznacznym wskazaniem delikwenta. Co do tożamości.

Czekam z niecierpliwością na część główną

Pozdrawiam stanowczo

mam wrażenie, że blogosfera nie jest niczym niesamowicie nowatorskim w porównaniu nie tylko do forów, ale w ogóle do czasów przedinternetowych – przecież i wcześniej były teksty, dyskusje, spotkania czy to na salonach, seminariach czy innych zebraniach. Oczywiście, są pewne różnice, ale bardzo często wydają mi się one powierzchowne i nie aż tak rewolucyjne, jak się je przedstawia.

No dobra, jest jedna zasadnicza różnica – skala i dostępność blogosfery – jednym słowem masowość zjawiska.

masowość w sensie dostępu i uczestnictwa jest niewątpliwie fenomenem samego Internetu. Tu jednak chodzi o jego fragment nazywany blogosferą, króra moim zdaniem nie tylko została ubrana w nieuzasadnioną mitologię innowacji, ale, co znacznie ważniejsze, coraz bardziej wygląda na zupełnie niedopasowane buty. O czym, w kolejnym odcinku, będzie więcej.

...wagnerowskich oczywiście, wagnerowskich!
:)

to ja bym nie przesadzał.

Łatwość dostępu nie przesądza o masowości.

Ale, może w ramach rekompensaty, łątwość dostępu wiąże się z możliwością wyboru.

Jeśli mamy dużo szczęścia, to wyboru między poglądami i stanowiskami. Dobrze przedstawionymi, porządnie uargumentowanymi i rodzącymi ożywiającą dyskusję.

Jeśli mamy pecha to możemy wybierać między banałami, bluzgami i połajankami.

Myślenie kategoriami masowości jest resztówką po XX wieku i siedzi jeszcze w XIX wiecznym lęku i fascynacji tłumem, który się przeobraża w zorganizowany ruch.

Dziś ruch jest możliwy bez tłumu. Możliwy, to nie znaczy łatwy.

Internet daje pokusę bylejakości. Taki intelektualny second hand. Ale naprawdę dobre i ważne rzeczy muszą mieć jakość.

A na to trzeba pracować. Tak jak poza siecią.

Pozdrawiam

co to za masówka, skoro każdy jeden atom tej masy siedzi sobie zupełnie indywidualnie przed pojedynczym monitorem? ;)

Tu nie ma żadnej masowości w sensie masówki, a nawet gorzej, bo w przeciwieństwie do obecnych na masówce, uczestnicy tej internetowej zupełnie nie czują swojej mocy. Tak więc nawet tłum z tej masy jest wyłącznie wirtualny.

OK, ale to wszystko jest tak naprawdę nie na temat. Bo nie jest moim zamiarem rozmawianie o sprawach dziś oczywistych, jak choćby ogólne skutki powszechnej dostępności do Internetu. Już pomijam dla uproszczenia, że ta powszechność jest nadal na etapie wychodzenia z elitarności. Zależy czy się patrzy z perspektywy Krzemowej Doliny, czy Sudanu.

Co myślę o tym, jak to nazwał Pan Yayco powyżej, zjawisku second hand, to też napisałem w zdaniach:

Blogi i blogosfera są, jakkolwiek obrazoburczo to zabrzmi, produktem ubocznym tej internetowej religii, której dogmatami są popkulturowe wierzenia, spośród których jedno mówi o tej religii więcej, niż by ona chciała: chodzi o znane już z innego kontekstu wierzenie, że śpiewać każdy może.

Problem w tym, że możliwość śpiewania nie pozostaje w związku z kwalifikacjami do kariery solowej lub zespołowej. Podobnie ilość nie przechodzi tu w jakość. W każdym razie nie zauważyłem.

To, do czego zmierzam, a dokładniej, do czego zmierza Redakcja TXT, czyli Igła i ja, to przygotowanie gruntu pod swoistą dezintegrację pozytywną formuły blogowiska.

Blogowisko tak się przydaje do tworzenia mediów obywatelskich jak noszenie spodni po młodszym bracie.

Mało kto dostrzega, że blogi to nie tylko nie była żadna rewolucyjna innowacja, żaden tam Web 2.0.

Formuła blogów w sposób coraz bardziej odczuwalny zupełnie nie przystaje do tego, do czego jest na codzień używana.

O tym właśnie, co dalej, i dlaczego, będzie ciąg dalszy.

Pozdrawiam Państwa

Panie Sergiuszu tą dezintegracją.

Ja jestem starszy człowiek. Ja się przyzwyczajam.

Jak Pan mnie administracyjnie zdezintegruje, to gdzie ja się potem odnajdę?

Pozostaję w obawach.

jak już zaznaczyłem, ja jestem starszy człowiek, choć wirtualny.

Jak mi ktoś same plusy obiecuje, to ja się spontanicznie zaczynam bać. Przypomina mi się ile to razy mnie, albo temu tam N obiecywali.

Onże aż się zapluł, jak te plusy zobaczył i powiedział, że kiedyś na jednym Plenum podjęto uchwałę: O dalszy pomyślny rozwój…. I wtedy już dupnęło na całego…

Pozdrawiam nieco podejrzliwie

nic nie pamiętam, cholera.

Przerazil mnie Pan nie na żarty! Nie wiem, cholera, nawet, kiedy to mogło być!

AAAA!!!!

też zaczynam sie lekać. Ba, nawet bać, szczerze mówiąc. To tak jak mój szef ze stolicy zaprzyjaźnionego państwa, który stwierdzil ostatnio, że sprzedał coś tam i teraz będzie miał więcej czasu. I trochę mi w moich projektach pomoże. Też poczułem niepokój.

Pozdrawiam zafrasowany

uważaj.

Tetryki wlazły na drabinę i gwizdać na palcach zaczynają.

Pamiętaj, że za nimi kobitki wleźć&podążać mogą?
Nawet mimowolnie, jak to kobitki.

I co wtedy?

Oj, biada, biada. ???

proszę trzymać choć fason, Damy patrzą, a tu mężczyźni w lęku się pogrążają przed jakimś zmyślonym potworem co ma złowieszcze słowo przyszłość na czole wypisane. Wstyd, powiadam. O!

już Magia przybyła, topór dzierżąc w dłoniach, krwii żądna. A Panowie już pewnie na samiuśkim czubku drabiny? ;)

jeszcze za wczas, niech się zakąska trochę uleży, soki puści itp. :)

Magia w kiecce? Chyba wg ogólnie przyjętych stereotypów ludycznych.
Ja caluśki rok w portkach ganiam. Pewnie dlatego, że wg zamysłu rodzicielskiego chłopczykiem miałam być. Trudno – chłopczynka im wyszła, do miziania przez wszystkich nie nawykła. :D

nie uspokaja mnie Pan, pisząc:

Z tego co pamiętam, to potem byłą wojna, a potem przylazła Armia Czerwona. I została na dłużej.

To nie brzmi dobrze.

I jeszcze, jak widzę Pani Magia się już zgłosila do szwadronów śmierci, albo na żywą torpedę, trudno zgadnąć...

Niefajnie

Yayco.

Tak miedzy nami…
Panu się wojny i kobity mieszają.
(Mam nadzieję, że nadzieja na koloniach?)

Toć, wspomniana Magia, jak na żywe torpede ma za dużą wyporność i na dodatek jako hałaśliwa, przez każden sonar jest do wykrycia.?

Do szwadronów też jej nie chcieli, no chyba, że do CKM-uw?
Noszenia.

No, to na TXT szaleje.
(Wolontariat, czy jakoś to tak się nazywa?)
Modnie.
Psze pana.

A co do wojen?
To mnie o szwedzkie chodziło.

Odchodzą aktorzy, zostaje coś z cichapęk.

PS. Pani Magio, prosze nie macać, za toporem.
Wszak wyrzekła się pani przemocy.
:)

Tylko potem nie tłumacz się...

Pijana byłam, Wysoki Sądzie..
I nie pamiętam…
Ale, co to, to nie.
:)

Przyszlość to ja już mam za sobą. W różnych sferach. Martwię się o tych mlodszych.

Bo – ale o tym już ktos pisal – wielokrotnie obiecywano mi, jak to będzie niebawem lepiej.

A Pan Mrożek wiedzial, dlaczego przeniósl się do Nicei.

Pozdrawiam wieczornie

tylko tam 100% dorosłej męskiej populacji ma aktualnie proces o molestowanie i gwałty…

Ale klimat ciepły, nie powiem.

jednak notka autora jest ważna i to odróżnia blog od forum.
Jeśli notka jest tylko zaczepką do dyskusji, to rzeczywiscie mamy do czynienia z czymś w rodzaju forum.
Zmierzchu nie będzie – zawsze znajdą sie ludzie, którzy mają coś do powiedzenia. Myślę, że to wynika z powszechnej chęci pisania. Tak jak każdy chciał być strażakiem, tak każdy kiedyś miał ochotę choć przez chwilę być dziennikarzem. Blogi to umożliwiają, prawie bezboleśnie, bo są (mogą być) anonimowe.

^{dawniej KriSzu}