Chciałem dziś Wam, drodzy czytelnicy przypomnieć dwie postacie – dwóch komunistycznych Mężów Stanu. Komunistów dla których mam wielki szacunek zwłaszcza dziś, kiedy samo przez się narzuca się nam porównanie ich z Jaruzelskim.

Ci dwaj panowie to Imre Nagy i Aleksander Dubcek. Mieli to nieszczęście, że żyli w czasach, kiedy system mocno stał na nogach i był potęgą. Mimo to, zaryzykowali własne życie dla dobra swoich Narodów, mając gdzieś komunistyczne braterstwo.

Gdy Jaruzelski obejmował przywództwo system się sypał. Breżniew był już bardzo zniedołężniały. Eksport rewolucji komunistycznej w latach 70 do Angoli, Etiopii, wyścig zbrojeń, propagandowe inwestycje bardzo zaszkodziły gospodarce ZSRR.

Gdyby Jaruzelski myślał takimi kategoriami jak Nagy czy Dubcek, być może znalazłaby się inna droga do wolności. Gdyby Jaruzelski poszedł za głosem Narodu, który chciał zmian i podobnie jak Dubcek, zaczął reformować państwo od najwyższych szczebli począwszy , być może bylibyśmy dziś gdzie indziej.

Wyobrażam sobie że mógł grać na zwłokę, zwodzić mających, potężne kłopoty sowietów. Szansa na to że mu się uda była nieporównanie większa niż w 1956 roku na Węgrzech i w 1968 w Czechosłowacji.

Niestety Jaruzelski nie jest i nie był partiotą i wtedy, w 1981 roku interes narodu nie znaczył dla niego nic. Dla niego najważniejsze było nieszkodzenie integralności bloku socjalistycznego i kurczowe trzymanie się doktryny Breżniewa.

Niektórych argumenty ‘o możliwości bardziej krwawej interwencji’ przekonują. Chociaż w interwencji wojsk Układu warszawskiego w Czechosłowacji zginęło ‘zaledwie’ 200 osób – nieco więcej niż w stanie wojennym i w represjach po nim. Mówią że stan wojenny był nakazany przez Breżniewa po lufą pistoletu. Czy tak samo nakazane pod lufą pistoletu były skrytobójstwa polityczne? Albo zwolnienia nielojalnych z pracy?

Nagy przegrał, został zabity jak pies i porzucony na śmietniku.

Dubcek przegrał, porwany do Moskwy podpisał ‘protokół moskiewski’ i jeszcze krótko po sierpniu ’68 sprawował władzę. Potem został wyautowany z życia publicznego aż do 1989.

Mimo że ich życiorysy nie są bez skazy, zapamiętam ich jako bohaterów i będę opowiadał o nich swoim dzieciom,

a Jaruzelski zawsze pozostanie dla mnie ostatnią szmatą.