Tak się ponuro zrobiło i gęsto od tych dyskusji o Polakach, Żydach że przydałoby się odświeżyć atmosferę czymś radosnym.

Kiedy byłem młodzieńcem, miałem dwie kasety które słuchałem codziennie: The Doors i soundtrack ze Skrzypka na dachu. Tą drugą kasetę utraciłem bezpowrotnie na poprawinach studniówki kiedy… ehm, nieważne…

Skrzypka na dachu znają wszyscy – wpił się pazurami w kultur powszechną i pozostanie w niej po wsze czasy. I bardzo dobrze że pozostanie.

Nigdy nie byłem w teatrze na Skrzypku… – Teatr Żydowski w Warszawie nie był mi po drodze i strasznie kroił z kasy (wiadomo). Wychowałem się na filmie, wyreżyserowanym przez Normana Jewisona (rok 1971), moim zdaniem, bardzo dobrym filmie z wybitną muzyką i choreogafią.

Rzecz dzieje się w 1905 roku na ukraińskiej wiosce Anatewka. Żyją tam spokojnie obok siebie Żydzi i Ukraińcy, aż któregoś dnia, carscy urzędnicy postanawiają wygnać Żydów, bez powodu. Historia prosta i smutna, pięknie opowiedziana. W tle wielkiej polityki małe dramaty i chwile szczęścia przeżywa ubogi, lecz mądry i szlachetny mleczarz Tewje… Po cóż zresztą to mówię – sami wiecie to wszystko pewnie lepiej niż ja.

Dziś w epoce youtube‘a odnajduję sobie na życzenie niemal dowolny fragment tego filmu. Na szczególną uwagę zasługuje piosenka To life-Le Chaim – moja ulubiona. Szczególnie to co się dzieje po 4 minucie i 40 sekundzie. Ku refleksji.

Uwaga! Nakładam obowiązek obejrzenia tego filmu czytelnikom mojego bloga.