Nic dwa razy się nie zdarza. Jedno dzieło w twórczości artysty przewija się często do końca jego życia. Wszystko jest wariacją na jeden temat, a rdzeń został stworzony raz. Jakby dany od Boga, czy jak kto woli, wycyganiony od diabła w zamian za duszę.

Taki Carlos Santana na przykład. Właściwie wystarczy wysłuchać Soul sacrifice a resztę można sobie darować. Tego co Santana tworzył potem, a szczególne w latach ostatnich, nie mogę strawić, myślę za każdym razem o mojej pierwszej kasecie magnetofonowej Santany, i tym jednym kawałku.

Najbardziej znane wykonanie Soul sacrifice pochodzi z festiwalu w Woodstock w 1969. Santana miał wówczas zaledwie 22 lata. I przed nim nie było czegoś takiego jak rock latynowski.

Nic dziwnego że przeszło to do historii.

Czasem warto zawiesić oko na bohaterach drugiego planu. Zwróciłem uwagę na młodziutkiego perkusistę, grającego w niesamowitej ekstazie, z twarzy przypominającego troszkę Kevina Bacona (taki aktor był, nie pamiętam już gdzie grał). To Michael Shrieve. Miał wowczas 19 lat, był jednym z najmłodszych wykonawców na Woodstock. Rzadko kiedy zwracam uwagę na sola perkusyjne, ale tym razem zrobiło na mnie duże wrażenie.

Dziś kupiłem synkowi bębenek. Jest zachwycony i gra jak w ekstazie, zupełnie niczym Michael Shrieve. Mój synek ma 15 miesięcy i jak na swój wiek radzi sobie nieźle, popatrzcie:

W tle leci oczywiście Soul sacrifice