Kończę więc ten wątek, dziękując serdecznie wszystkim za rzetelne i merytoryczne komentarze.
Za nierzetelne i niemerytoryczne dziękuję jeszcze serdeczniej.:)

I przypomnę, za aktami sprawy, okruszek z atmosfery tamtego zdarzenia:

W newralgicznym momencie zawezwany w trybie pilnym został Pan Prawnik.

Pełnomocnik swady, prostolinijności, świetnego posługiwania się słowem, bezkompromisowości, skłonności do żartu, daru celnej i mądrej kpiny, który
kończąc śmieszyć, tumanić i przestraszać, skonkludował z namaszczeniem:

“... muszę przyznać, że bawią mnie Państwa dywagacje jako praktyka, który nie raz i nie dwa stawał w sądzie między innymi w sprawach o ochronę praw autorskich. Spróbujcie zestawić te teksty i oceńcie czy Michalik umie pisać samodzielnie czy też nie. Do tego zachęcam bo tak postępuje się profesjonalnie. Ja tego robić nie będę ponieważ jestem prawnikiem dość wziętym i generalnie nie ruszam palcem bez kasy (taka już nasza etyka zawodowa)...
Ludzie, znajdźcie sobie jakieś konstruktywne zajęcie zamiast urządzać jakieś blogowe procesy!”

Na co ze strony bezrozumnego motłochu, hałastry, chamstwa i niegodziwości dało się przeczytać pełną uznania i solidarności deklarację autora tej notki:

“Wielce Szanowny Panie Mecenasie,
Panie Praktyku Co Nie Raz Stawał w Sądzie w Sprawach o Ochronę Praw Autorskich,
Postępujący Profesjonalnie,
Wzięty,
Nie Ruszający Palcem Bez Kasy, bo Zabrania Tego Etyka Zawodowa.

Co za traf szczęśliwy!
Jak miło poznać!

Jestem sopranem koloraturowym, nie ruszającym przeponą bez kasy (ach ta nasza etyka zawodowa), uwielbianym od Metropolitan przez La Scalę po Balszoj …

Kordialnie ściskam Pańską prawicę, Panie Kolego!”

Wzruszony, pozdrawiam wszystkich