Większość naszych notek porusza sprawy bolące, denerwujące, niepokojące. Pisząc coś takiego zagłębiamy się we frustrację. Pogłębiamy wewnętrzny ból istnienia, czy jak to chcecie soie nazwać.

Teoretycznie można pisać o koncercie z OPERY który otwierał rok Szopenowski – no tak, ale patrząc na otwarcie w kanale kultura widzimy dwoje stosunkowo młodych redaktorów, z których panna ma wadę wymowy a uśmiechający się młody człowiek ma niebywałą wadę zgryzu. Też można by się rozpisać, jak głupi telewizor nie umie dobrać ludzi do programu…
Ale chyba lepiej nie, bo w tle cudowna muzyka.

I tak dalej i tak dalej. Jedziesz bydlaku do pracy samochodem, slalom między dziurami. Idziesz do sklepu szynka napompowana wodą. Kupujesz książkę – tłumaczenie do dupy, bo zrobione byle szybciej….
I ze wsząd atakuje nas poetycko to ujmując syf. I to jest syf łączony, syf nasz POLSKI ( brudne wsie, dziury, bałagan, brak autostrad) połączony z syfem globalnym. No tu nawet nie ma co wymieniać...

No i co, nie pisać, żeby wkurwu wewnętrznego se nie generować, czy pisać i ładować się schadenfreude wiedząc, że teraz i czytelnik będzie miał podkurw stosowany?
Napisanie o syfie na chwilę oczyszcza, choć sam proces pisania denerwuje.

No napiszę o nędzy kandydata na prezydenta, o tym, że znowu mniejsze zło i co od razu spać się będzie dobrze….
Jeden pokazał niestety, że coś nie bardzo. Drugi wiadomo, nie sprawdził się kompletnie, a trzeci… nijaki trochę a i żona niezbyt z zespołu reprezentacyjnego.

I tak dobrze, że się na Saharze nie urodziłem.