Przeglądając wiadomości, i poranną prasę internetową, natrafiłem na wpis, który mnie zadziwił bardzo, tu przyznam nieskromnie jestem w miarę odporny na zadziwienia: od dość dawna przestałem w zadziwieniu rozdziawiać japę. Ale po długim czasie tę japę rozdziawiłem, i to nie bynajmniej z niewyspania. Już sam tytuł przyciągnął moją uwagę Andrzej Samson – przestępca, czy ofiara?

Po lekturze uznałem, że jako rodzic, jako ojciec mam prawo wygłosić swoją opinię. Wygłaszam.

Szanowny Autorze

Nie potrafię sobie wytłumaczyć, być może w innych Pańskich wpisach znajduje się klucz, zestawiania dwóch kontrowersyjnych postaci: Samsona i Mola.

Powiem krótko, aby czarnymi literkami nadmiernie nie zaśmiecać przestrzeni binarnej. Nauka to nie inny rodzaj/odmiana sztuki, to nie kultowy zespół rockowy, którego jeden, czy kilku naraz mocno podchmielonych wykonawców nagle pokazuje komuś, to miejsce, w którym – jak im się na ten czas wydaje – mają pierwszy rząd, drugi rząd, wszystkie rządy, ba nawet cały świat.

Nauka, jak Pan słusznie zauważa, wymaga niezwykłej staranności, rzetelności – powiedziałbym większej aniżeli uprawnianie dziennikarstwa i wykonywania innych ważnych zawodów. W przypadku Samsona takiej staranności nie było.

Pan broniąc A. Samsona wrzuca do jednego worka sprawców czynów zapisanych w Kodeksie Karnym (etyczny nie miej ważny, ale zostawmy go, póki co nie ruszajmy) jako przestępstwo przeciw.. (tu proszę sobie wkleić zarzut(y) postawione podejrzanemu) i polski niewątpliwie niewydolny i skorumpowany wymiar sprawiedliwości licząc być może na to, że pod tym powszechnie znanym szyldem uda się uprać “bieliznę” Samsona (?)

Dla mnie ta obrona jest niezrozumiała, aczkolwiek należę do typu ludzi dość elastycznych myślowo, tym nie miej swym wpisem postawił mi Pan niebywałą zagwozdkę.

Gdyby jeszcze pokusił się Pan o jakieś wskazania, czy tropy prowadzące do odsłonięcia (czego wykluczyć jednoznacznie nie można) jakichś potajemnych badań prowadzonych i finansowanych przez jakiś program rządowy lub pozarządowy(...) wtedy mógłbym postarać się odczytać Pana wpis z pozycji widzenia świata spisku oczami czytelnika Lundluma, czy Alister Mac Kleina, ale tego nie znajduję ani w tekście, ani między wierszami.

Tak się złożyło, że na którejś sesji – była to już chyba ostatnia sesja – prowadzonej przez Instytut Psychologii w Warszawie, gdzie byłem jednym z wielu słuchaczy/uczestników, swój wykład miał A. Samson. Z wykładu wyszedłem, powiedziałem też co ja o tych ‘rewelacjach’ myślę. Program ukończyłem z dobrymi wpisem.
Kilka lat później ‘poziom śmietnika’ zweryfikował mój punkt widzenia rzeczywistości, z czego absolutnie nie odnosiłem, i nie odnoszę dziś, satysfakcji typu “a nie mówiłem”.
Wręcz przeciwnie. Przed moimi oczami stanęły okropności doświadczeń tych pokrzywdzonych przez los, a potem przez “badania” wysokiej klasy fachowca, który popełnił parę występków , Andrzeja Samsona.

Pan, drogi Autorze, wzmiankuje iż bohater Pańskiego wpisu pomógł tysiącom Polaków. Może i tak było? Jednak całkowitym milczeniem objął Pan te osoby, którym ów “badacz” nie pomógł, a niewątpliwie zaszkodził.

Kto pomoże pozbierać się tym dzieciom, i ich prawnym opiekunom?