te ciche groby.. .

Ja też swoją rodzinę mam na drugim końcu Polski. Tutaj pamiętam o nich.

Napisałeś, że groby łączy ziemia.. – na pewno tak.

Tak sobie myślę, że oni patrzą na nas i mówią tak samo.. . No i ta tajemnica istnienia. Wydaje mi się, że życie nie miałoby sensu gdybyśmy nie mieli szansy spotkać się z tymi którzy odeszli powtórnie.

Chciałbym poznać swojego dziadka który zmarł jak miałem dwa tygodnie i babcię, i wujka który zmarł przedwcześnie i moje rodzeństwo które umarło za wcześnie abym je mógł poznać.. . Myślę, że się spotkamy.

Może to odejście i ten czas ma nas przygotować na to spotkanie. Można z dystansu popatrzeć na wiele sytuacji w życiu. Może do tego spotakania dojrzejemy.. albo mamy dojrzeć poprzez wspominanie, odsiewanie dobrego od złego.. co się wydarzyło poprzez żal i radość.

Kto wie.
************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

właśnie wróciłem z wielkiego cmentarza w wielkim mieście, I co mnie zdumiało, to nie aż tak wielka rzeka ludzi, których ujrzeć się spodziewałem. Owszem ludzi sporo było, ale nie było ani tłoczno ani …Mniejsza o większość
Kupiłem jeden biały znicz w kształcie serca (pewnie domyślasz się dlaczego) i postanowiłem go postawić na pierwszym opuszczonym grobie… Tak też zrobiłem. Był to grób kobiety, zmarłej w 1968 roku – żyła niespełna 25 lat.
Postałem przy nim chwilę i zadumałem się.
Potem obszedłem ten wielohektarowy teren na którym spoczywają przodkowie przodków. Prześliczna pogoda. Promienie zachodzącego słońca topiły się w rozmaitych odcieniach brązów liści starych drzew. Niesamowity to widok w połączeniu z zielenią cmentarnych krzewów, migoczących ogników i .. przyciszonych odgłosów ludzi. Taki święty spokój, taka powaga i zupełny brak pośpiechu.
Wracając wstąpiłem do świątyni na chwilę.
Tam też cisza.
Przede mną stanęła kobieta w wieku ok 60 lat. Była niewielkiego wzrostu i miała całkowicie siwe włosy. Oparła kulę o krzesło i… zaciśnięte piąstki położyła w dolnej części kręgosłupa. Musiał jej dawać mocno do wiwatu. Znowu uruchomiły się wspomnienia.

Lekko zziębnięty wróciłem do domu. A tu też zimno – otwarte okno.
Zaparzyłem gorącej herbaty, do niej wycisnąłem połowę cytryny. Usiadłem przed komputerem i piszę. W tak zwanym międzyczasie zajadam się pysznym budyniem, który do obiadu zrobiłem dla niej. Nie przyszła, nie dała nawet znaku. Widać coś ważnego ją zatrzymało.

Poldku nie wiem co powiem TAM, kiedy przyjdzie czas spotkania.
Boję się, że syn mnie zapyta dlaczego go nie zdołałem obronić...
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

Ja wróciłem także z wieczornej Mszy św połączonej ze spacerem po klimatycznym cmentarzu.. . Dobrze jest z żoną pochodzić sobie między alejkami i pogadać o tym jak to będzie i kto pierwszy… , a może najlepiej jakby razem.. . A wokół świeczki radośnie ciepłem śpiewały.

Napisałeś: “”“ nie wiem co powiem TAM, kiedy przyjdzie czas spotkania.”“”

A któż to wie, pod skórą czuję, że będzie to spotkanie zaskakujące w dobrym znaczeniu tego słowa.. .

“”“Boję się, że syn mnie zapyta dlaczego go nie zdołałem obronić... “”“

Wydaje mi się, że Oni z tamtej strony) już inaczej patrzą na nas i na swoje dawne życie.. .

Tak spacerując żona powiedziała: popatrz tyle grobów, tyle historii ludzkich, trosk, problemów.. . Ja jej odrzekłem: pewnie Ci z drugiej strony patrzą na nas błąkających się po cmentarzu mówiąc: tyle historii ludzkich, trosk i problemów. A może wkurzają się na nas, że trwonimy czas który jeszcze mamy którego oni już nie mają... .

Trudna jest samotność i głucha cisza. Ale dobrze jest mieć przekonanie, że życie się tylko zmienia ale nie kończy.

I jeszcze jedno co mi przychodzi na myśl, to choć wydaje się, że kogoś tracimy – ta naprawdę – możemy go zyskać/odzyskać, jeśli właściwie owo rozstanie wykorzystamy. To krótkie rozstanie jest szansą na zbliżenie.. .

Nawet Jezus – Bóg na swojej golgocie odczuwał opuszczenie, samotność do bólu.. . “..czemuś mnie opuścił”.

Jeśli czegoś się w swoim życiu boję, to chyba samotności.. . Pewnie będę musiał się zmierzyć z tym na jakimś etapie życia. Może w starości jak żona wcześniej umrze a dzieci “odlecą daleko”. Na pewno nie byłoby to dla mnie łatwe.. .

Pozdrawiam znad lampki białego – tegorocznego wina. :-))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

mam podobne doświadczenie za sobą jak i ty z tym całowaniem czoła. Miałem kilka lat, nawet nie pamiętam ile.

Ale na dobre przestałem się bać zmarłych, gdy zmarła moja ciocia. Zmarła w święto wszystkich świętych – miała wylew.. .

NIe zdążyłem do niej przed śmiercią.. – ale odbierałem jej ciało z kostnicy. Wspólnie z siostą ubierałem ją.. – ten dotyk, sztywnego ciała. A jednocześnie – może to czytelnika zmraża – jakaś otoczka ciepła w powietrzu.. .

Byłą osobą bardzo rozmodloną, często odmawiała różaniec. Sam się sobie dziwiłem, że – wcześniej bojąc się zmarłych – w tak naturalny i bezstrachliwy sposób się “wo wszystko odbyło”. Potem 2 dni ciało jej było w moim rodzinnym domu w jednym z pokoi.. . Nie bałem się chociaż spałem za ścianą.. .

Myśląc o niej od tamtego czasu, odczuwam jakieś wewnętrzne ciepło – nie wiem dlaczego ale go doświadczam.. .

Od śmierci mojej cioci nie boję się zmarłych – wspomnienia ich zimnych, tajemniczych ciał.. . Oni żyją a to życie jest odczuwalne w głębi mojego życia – to takie moje subiektywne, realne i stałe uczucie.. .

A co do “oczekiwanej” przez Marka – nie jestem pewien, czy chodzi o osobę żyjącą.. . A raczej myślę, że nie. A może się mylę.

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

“.. jesteśmy i po śmierci “- ja potwierdzam zarozumiale (jako fundamentalista) – jesteśmy, jak po skomplikowanym zabiegu usunięcia ósemki przyrośniętej do kości.. .

:-)))

...wzajemnie!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

jakby nie patrzeć śmierć jest bolesnym wydarzeniem, zarówno z perspektyw tego kto pozostaje tutaj a jego najbliżsi odejdą i odwrotnie. Ten kto odchodzi również pozostawia swoje wszystkie zabawki.. i idzie w nieznane.. .

Czy jest znieczulenie? Pewnie tak – to Wiara, że jest to zrzucenie kokonu by stać się motylem…a więc jest to odejście tam za czym bardziej lub mniej świadomie tęsknimy. A co jest przygotowane jak powietrze którym oddychamy a go nie widzimy.

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

:)

A najbardziej z trzech cytatów podoba mi się cytat Tołstoja w sumie.
A może pierwszy?

sporo tego bałaganu narobiłaś
i teraz jest problem z posprzątaniem
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

dziękuję Ci bardzo, że wziąłeś mnie w obronę, tym bardziej, że niechcąco to co się zadziało!
Marek niezadowolony. Nieprzyjemnie, głupio mi, ale czyniłam co w mojej mocy, żeby się usunąć.

szanowny Kolego
mam w d centrum uwagi
Jedyne ‘centrum’ które we mnie wywołuje przyjemne uczucia, to Centrum Kultury, w którym pracowałem :)
Już się zabrałem za sprzątanie
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

odpozdrawiam również kulturalnie
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

a ostatnio serwer TXT jakiś taki mało posłuszny i różne dziwne niespodzianki czy przestoje się przytrafiają.

Szczęście ma maszyna, że się wczoraj nie popsuła jak ja zdjęcia wrzucałem i notkę tak pracochłonna tworzyłem, bo bym chyba się z rozpaczy powiesił, jakby łona ta notka przepadła.

Maszyno, słyszysz:)?

Za tydzien będę Turyngię prezentował, więc się wtedy nie psuj, no.

no widzisz, też to zaproponowałem:)

W koncu dobry człowiek z ciebie, a dobrych ludzi się obiwinia zawsz eo najgorsze:), szczególnie jak chca dobrze, wiem to po sobie czasem.

Znaczy że ja ten dobry i obwiniany i niezrozumiany jestem.

Choć z drugiej strony ludzie mają zbyt dobrą opinię o mnie niż na to zasługuję, taka sprzeczność w sumie.

A w ogóle nie ma gdzie spamować na TXT dziś, bo w innych miejscach cisza, więc się tu wyżywam.

Mam nadzieję, że kulturalny Marek się nie pogniewa, no:)

Na wszelki wypadek idem jednak już kolejny odcinek zdesperowanych gospodyń domowych obejrzeć i wina się napić, przy okazji melancholijnie nad (bez)sensem życia rozmyślając.

Nie ma to jak dobre rozrywki, co?

:)

to w ogóle spokój i ciepło swoimi notkami wnosi:), acz wkurzać też nieźle potrafi czasem.

Choćby swoją ortografią:)

Tia, zwłaszcza Pana Jerzego.. . :-)) (żartuję).

Ale Grześ uczulony na ortografię faktycznie, a ja pod tym względem bałaganiarz. W sumie dobrze, ze jest Grześ i mi od czasu do czasu zwróci uwagę bo mnie mobilizuje sprawiając u mnie “czerwienienie się”. Dzięki niemu mam FFoxa który sprawdza pisownię. :-)))

A z tym winem to nie rób mi smaka. Ja dziś ani łyczka – wczoraj ogladając teniska na Eurosporcie żeśmy sobie popijali więc dziś szlaban. No, może herbatkę z dodatkiem jasia wędrowniczka. :-))) (smaczna była. NIe wiem dlaczego wędrowniczek ma aromat suszonych śliwek. Wędrowniczek to jak Łącka made in scotland)

Pozdro!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

bo przez chwilę było mi głupios, że spamować tu zacząłem, ale tak przeczytałem ostatni komentarz POldka i tak sobie myślę, że Marek napisał świetny ale przytłaczający tekst, a my sobie pod nim o pierdołach gadamy.

I się tak zastanowiłęm, czy to źle czy dobrze.

Moż egupoty gadam, ale moim zdaniem to ilustracja tezy, że jednak życie zwycięża ze śmiercią, nawet to doczesne.

Znaczy że trzeba zyć i cieszyć się tym co jest, bo w sumie nie wiemy jak długo jeszcze to potrwa.

A w ogóle to nie umiem skomentować tego tekstu na poważnie, choć obiecałem komentarz Markowi.

Nie umiem, bo nie straciłem nikogo bardzo ważnego dla mnie, ni przyjaciół, ni nawet znajomych ni nikogo z rodziny, poza babcią, ale ta jej śmierć była chyba czyms naturalnym, bo jednak 85 lat przezyła i to całkiem dobrze.

Nie wiem, ja mam w ogóle dziwne podejście do śmierci, takie żartobliwie absurdalne, lubię czarny humor, jakoś śmierć nie wydaje mi się sama w sobie niczym złym, naturalnym elementem życia.

Gorsze czasem jest to co przed nią:bezradność, strach, pustka, samotność, choroba, starzenie się, psychiczne i fizyczne osłabienie.

Ja jakbym miał się czegoś bać to raczej starości niż śmierci w sumie…

Zresztą o lękach moich różnych pisałem już.

Pozdrawiam i już znikam i przepraszam za mą (nad) aktywność.

jak coś, to wykasuj Marku te komenty spamerskie niektóre:)

Dobrej nocy wszystkim.

P.S. Poldku, no nie znasz?

:)

“Gotowe na wszystko”, obecnie już szósta seria trwa:)

“”“zycie zawsze zwycięża ze śmiercią...”.

Można to różnie rozumieć. Zarówno w sytuacji utraty bliskiej osoby – w sumie trudno mi sobie wyobrazić, że żona odejdzie i pozostanę sam.. . Trudno chyba byłoby sobie poukładać życie. Wszystko jakby trzeba by zacząć od nowa.

I drugi aspekt utraty zdrowia, uciążliwej starości podobnie. wszystkiego trza byłoby się nauczyć od nowa… . Budzi lęk, gdyż to nie znane.

Jednak w obydwu przypadkach własnie życie zwycięża.. – bo na drugim brzegu już cierpienia, samotności dla ludzi dobrej woli nie będzie. Zwycięstwo więc pewne.

Ale świadomość tego, że może przyjść jakaś “golgota” oczyszczająca i przygotowująca do “przxeprowadzki” to nie przelewki.

Myślę, że Miłość jest ważna… – kochać prawdziwie a te czarne strachy nie będą mieć siły.. . Bo wtedy siła przychodzi sama, i nawet w cierpieniu i upuszczeniu otwierają się w człowieku nieznane dotąd “drzwi” siły, pokoju i nadziei… .

To miłość jest pomostem pomiędzy tymi dwoma światami. Jej też trzeba się nauczyć.. .

Pozdrawiam

Marku, przepraszam za – poprzednie – zaśmiecanie wątku.

Pozdro!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

z tym co napisaleś , co jest gorsze przed śmiercią. Dodam jeszcze , że samotność we dwoje pewnie miła nie jest i miłość nieodwzajemniona , albo brak zrozumienia pomimo,że jest (ale wtedy jak to możliwe, że nie ma zrozumienia),znieczulica, agresja, której tyle wokół.
Dlatego teraz, na poldkowe wpisy wskoczę, by sny mieć miłe ,a noc spokojną, bo ostatnio jakoś z tym u mnie kiepsko.
Pozdrawiam.

jak już poczytasz trocę Poldka, to zajrzyj i do wpisów Bianki.

Też świetne i kojące są.

Pozdrowienia dla wszystkich i dobranoc już naprawdę.

dziecię jest przecudowne – a wiem co mówię – boć to już trzecie, :-)))
Mały aniołek który uśmiecha się, je i śpi.. . Nie wadzi a jeszcze jest promykiem słońca w szarzyźnie dnia codziennego.. .

Właśnie wychodzi z przeziębienia. Dziś już nie kaszle – więc wczorajsze życzenie zadziałało podobnie jak u Marka.

Ty chyba masz jakiś dar!?

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Ena, to dobra kobieta jest, tylko troszkę samotna, albo samotna za bardzo troszkę jest i.. zagubiona przez to wszystko jest :))
Chyba.

Pozdrawiam
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

a co to za wiadomości przemycasz nie pytany?

nie wiem czemu, ale jakoś od zawsze imię Natalia mi się podoba, no.

W sumie znam jedną Natalię, zakręcona jest, acz pozytywnie:)

Eno, jestem sobie u siebie niejako :))
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

że zostalam zaakceptowana w roli komentatora.Troszkę się nawet tego debiutu obawialam, ale jest , i oby tak zostało, bardzo tu miło.

Poldku, uśmiecham się do Ciebie , bo tak ciepło piszesz o swojej rodzinie. I jaki dzielny jesteś- sam z trójką dzieciaczków, choćby w małym zakresie czasowym, to jest coś! Super.
Pozdrawiam serdecznie.

zapoznaj się z regulaminem txt :)

PS
Znaczy się że trafiłem tak na chybił trafił?

A na domniemanie nie potrzebuję niczyjej zgody

No i jak się Tobie u mnie znudzi to jest wiele miejsca na txt
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

jak czytam waszą wymianę zdań, to mi się Shrek z Osiołkiem z jedynki przypomina.

:-))) Znaczy Marek mi ze Shrekiem się skojarzył.

:-)))

Pozdrawiam w roli smoczycy, :-))))

p.s.
Już samotny przestałem być i wyłączam się z txt… .

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

skąd do głowy przyszło ci takie zestawienie porównań :)))
Miłego dnia.
Powiem Ci w sekrecie: spałem jak niemowlę.
Pozdrawiam
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

sugerowali mi od zawsze, że infantylny jestem, znaczy po nicku to rozpoznają

:)

Pozdrawiam tak z doskoku

:)

w sumie ja nie jestem obiektywny w ocenie siebie samego:) (albo zbyt krytyczny albo zbyt bezkrytyczny, w zależności od nastroju) więc się powstrzymam od opinii:)

Pozdrowienia.

nie mam pojęcia…

Podejrzewam, że tego nie wie ni©kt

Pozdrówka.

Jak to skąd. ENA tak miło Cię zagaduje a Ty jak Shrek się stawiasz i regulamin palcem pojazujesz. niczym Shrek który osiołkowi tłumaczył, że to jego bagno bo “regulamin i takie tam”. Sympatyczne mi się to wydawało to Twoje marudzenie na Enę i stąd porównanie do Shreka i Osiołka.

A, że Ena ciepłą dziewczyną jest więc sobie pomyślałem, ze jako smoczyca mógłbym wystąpić chwilowo. :-)))

Pozdrawiam!

p.s.
No a a’propos etatu katechetycznego na tekstowisku – jam wolontariusz, pasjonat – zapraszający do kółka zainteresowań.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Tylko, że Shrek i Osiołek przyjaciólmi byli…A Marek na mnie marudzi, bo może mnie nie lubi , ot co.Dobrze, że Ty i Grześ mnie tolerujecie, więc nie jest źle :)
A jaki sympatyczny wolontariusz z Ciebie!

e tam, jak się jedynce Shreka przyglądnąć to nie tak od razu tymi – jak ich tam – przyjaciółmi się stali. :-)))

Ale fakt faktem, Marek ma fajne “bagno” (czytaj bloga).

Grześ zaś – jak sam nick wskazuje – sympatyczny i otwarty na wszelkie – mówiąc językiem Shreka – “żyjątka leśne”(znaczy się tekstowiskowe) jest. :))) Taka to jego “kreacja na potrzeby netu” jest. :))))

Pozdrawiam “bagiennie”.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .