Jestem w trakcie spowiedzi dziecięcej wieku, gdzieś w jej połowie – nie wiem, czy bliżej czy dalej? To nie jest najważniejsze, to w ogóle jest bez znaczenia.
Natomiast znaczenie ma zupełnie inna rzecz. Ano taka, że wpadłem w ten klimat literatury, którą wytwarza PINO...

Zachłysnąłem się literkami porozrzucanymi po wszystkich stylach znanej mi literatury niczym spragniony wędrowiec szklanką wody – i nie wiem, czy ona ją płodzi pod swoje dyktando, czy owe magiczne (Magio sorry!) dyktando niczym dyktafon cyfrowy najwyższej klasy odtwarza wszystko, co tam, do tego cybernetycznego mózgu wpadło. Nie wiem. Ale wiem, że jestem pod wielkim wrażeniem.

Jerzy Maciejowski, w którymś momencie, pod jakim wpisem, raczył słusznie zauważyć, że nie wiek ma znaczenie co i jak ktoś pisze. Zapodaję z pamięci więc sorry jeśli przestawiłem słowa – ich znaczenie starałem się oddać.

Młoda zbuntowana, czy buntownicza? – wolna od wszystkich ograniczeń Dziewczyna z łatą na kolanie i zielonymi sznurowadłami w trampkach z napisem na plecaku, że ostrzy noże, nożyczki…i pilniczki.
Gdyby nie fakt, iż wiem – wiemy to wszyscy – ile wiosen liczy owa młoda dama, co to nie wstydzi się rzucić bluzgiem tu i tam, to pomyślałbym, że bagaż doświadczeń i ilość połkniętych książek może wskazywać na osobę w zacnym wieku.

Jest mi to jakieś bliskie, znajome razem z tymi blaskami i cieniami, które dodają właściwej głębi obrazom jakie wychodzą spod klawiatury jej komputera; bez nich obraz byłby kiczowaty, albo zwyczajną laurką, którą ktoś z obowiązku odwalił aby tylko była, aby tylko zaliczyć.

Pino maluje obrazy niesamowite, nawet kiedy pisze- wydawałoby się – o sprawach niby oczywistych i błahych to użyte środki wyrazu czynią z tego natychmiast obraz pełen rozmaitych barw. Nie ma u niej tzw. konfliktu pokoleń. Nie widzę w tym co tworzy gówniarzerii, zbędnego nadymania. Zauważam mistrzostwo (i ona jest jego świadoma) i czy to się komuś podoba czy nie, dla mnie jest to literatura najwyższych lotów, którą może, i zapewne tak się stanie, doszlifować czas – a tego Pino nie marnuje i choć nie jest już w Alcatraz, to jednak ten dryl został w niej.

Nie wiem na ile i jak głęboko wgrywa się w pamięć widok belfra podcinającego sobie żyły. Nie wiem, ale mogę sobie to wyobrazić. Pino w tym momencie nie narzeka, a jedynie snuje rozważania…

Zanim położę się spać na nowo raz jeszcze przystąpię do spowiedzi…