pozostaje mi się zgodzić z Sergiuszem,
co niniejszym czynię z przyjemnością :))
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem

‘— Wszedłem do tej kaplicy przypadkowo, bez metafizycznych niepokojów, zmartwień, problemów osobistych, miłosnych przykrości: byłem tylko spokojnym ateuszem, marksistą, beztroskim młodzieńcem, trochę powierzchownym, który miał na ten wieczór w programie randkę.
Wyszedłem stamtąd po dziesięciu minutach, tak bardzo zaskoczony tym, iż stałem się niespodziewanie katolikiem, jak byłbym zdumiony odkrywając, iż jestem żyrafą lub zebrą po wyjściu z ogrodu zoologicznego. Właśnie dlatego, iż wiedziałem, że by mi nie uwierzono, milczałem przez ponad trzydzieści lat, pracowałem intensywnie, aby wyrobić sobie nazwisko jako dziennikarz i pisarz i aby mieć w ten sposób nadzieję, że nie zostanę wzięty za szaleńca, gdybym spłacił swój dług: opowiedział to, co mi się wydarzyło.’

André Frossard, pisarz i dziennikarz “Le Figaro”, syn Ludwika Frossard założyciela Francuskiej Partii Komunistycznej.

Tak to bywa gdy przyjaciel spoznia sie na spotkanie, w Paryzu zwlaszcza:)

No, niestety, wypadnie mi się zgodzić. Czyli — nuda ;) Cóż mogę powiedzieć... poczekam ;)

referent

——————————
r e f e r a t | Pátio 35

Dowód pierwszy:
Lubicie wygłaszać długie mowy pełne humanistycznych treli-moreli, a w gruncie rzeczy nie znosicie się nawzajem instynktownie i bez wahania. Ta wzajemność w obrzydzeniu doprowadziła do powstania ducha partyjnictwa, a to z kolei przysporzyło wam o wiele więcej wrogów, niżby to było możliwe dla pojedynczych działaczy. Wewnątrz partii także rozmaite tendencje nienawidzą się z nieustępliwą drobiazgowością. Podobne do frakcji jakobińskich, skazałyby chętnie jedna drugą na gilotynę, gdyby ich charaktery stały na wysokości sentymentów.
Spośród stu wyborców konsultowanych przez biura badań opinii publicznej, siedemdziesięciu pięciu oświadcza wprost, że stronnictwa nigdy nie mówią prawdy. To błąd. Bo czasem mówią, ale tylko po to, żeby uzyskać wiarygodność wtedy, gdy kłamią.
Duch partyjnictwa ma moje błogosławieństwo. To co w nim najlepszego, ze mnie pochodzi. Wszystkie partie mnie zawdzięczają swoje istnienie. Dobrze o tym wiedzą i nigdy nie odmawiają mi niczego. Mam u nich prawo do legitymacji nr 1. Jeżeli tego nie egzekwuję, to tylko po to aby nie urazić czyjejś ambicji.
(Fragment “listow” szatana do Frosarda)

Czyz nie urocze?

pozdrowienia dla gości blogowych i dla Referenta.

Oj, panie Sergiuszu, no… nie ma materiału na sprzeczkę, zwłaszcza co do ciszy. Apropopo, nie na temat. Każdy budowniczy porządnego instrumentu zwanego organami najpierw stara się opanować przestrzeń, w której dźwięk będzie w przyszłości rozbrzmiewał. W zasadzie organy są zespolone z miejscem, zestrojone z otoczeniem. Oczywiście dobre organy, takie robione na zamówienie do… powiedzmy porządnego kościoła ;) Nie da się ich z sukcesem przenieść, czy zastąpić. Tajemnica tkwi w kompozycji, wzajemnym oddziaływaniu ciszy, “pustki”, owej przestrzeni i rzecz jasna — dźwięku… W każdym razie słuchaczowi muzyka wchodzi każdą częścią ciała, mija nawet reumatyzm. Polecam.

referent

——————————
r e f e r a t | Pátio 35

wzajemnym oddziaływaniu ciszy, “pustki”, owej przestrzeni i rzecz jasna — dźwięku… W każdym razie słuchaczowi muzyka wchodzi każdą częścią ciała…

A jak spotka sie taki chor koscielny…

czyżby w temacie blogowania nareszcie coś drgnęło?:)

Lecę więc z należną, niejedną gwiazdką. Iluminacja pana prof Krzemińskiego, tyle tajemna co fascynująca, jest jej warta.

Pan Profesor Ireneusz to właśnie taki, przywołany przez Pana, bafomet w swym pierwotnym znaczeniu. Tym zgrabnie ujętym w pismach tego starego Żyda i okultysty Elifasa Leviego – bliższym nam kulturowo niż yin i yang.

Rozdarty, aczkolwiek zmierzający do harmonii, stanowiący dwie wzajemnie dopełniające się, przeciwstawne siły.

Pan Profesor z ostrożności wypowiada się niezbornie i skąpo, jakby obawiał się towarzyskiego ostracyzmu.
Kwestie towarzysko mogące stanowić zagrożenie zbywa śmiechem.

Na wszelki wypadek, posługuje się więc kodem porozumiewawczym warszawki.
Jeśli już udaje się na na mszę, to oczywiście do Dominikanów.
Tak jak na sushi chodzi się do Izumi.
(Polecam nowootwartą na ul.Żaryna, tak Żaryna- to nie jest wcale żart).

Jest to przecież tak samo wiadome jak np. to, że przyjęcie sakramentu małżeństwa najlepsze jest w kościele u Wizytek a dyplom najlepiej oblewa się w Jeziorze Łabędzim.

Jedno jest zastanawiające; uczony pan profesor zmuszony jest do użycia całego dostępnego mu arsenału badawczego, by dojść do konkluzji oczywistych dla każdego w miarę rozgarniętego.
Czyli jednostki z nieprzekraczającą normy zawartością michnikowczyzny we krwi.:)

Z drugiej strony, trudny do wyobrażenia jest tragizm sytuacji człowieka żyjącego do tej pory w błogim przeświadczeniu nienawiści, ksenofobii, antysemityzmu i prymitywnej naskórkowości katolicyzmu słuchaczy Radia Maryja, gdy skrupulatnie przeprowadzone badania przeczą temu najwyraźniej.

Jak teraz żyć?
Kim się w końcu jest?
Autorytetem naukowym, czy publicystą Gazety Wyborczej?

Głowa pęka, gdy poukładany tak ślicznie świat popada w ruinę.
Nie zazdroszczę.

W każdym razie zdaje się być o jednego zacietrzewieńca mniej. To cieszy.
Czyżbyśmy odzyskiwali z wolna Krzemińskiego?:)

Pozdrawiam serdecznie

Ps.
Znów się rozpisałem.
Przepraszam, następnym razem się poprawię.:)

Czy w Izumi sushi plywaja na lodeczkach?
A ten zakatek Pan zna?

Pani Agawo, nigdy nie miałem wątpliwości co do Pani intencji; nie wątpiłem w Pani “dobry człowiek”. Czasem mnie Pani wkurza, ale co zrobić. Zresztą, mnie czasem wszyscy wkurzają ;)

——————————
r e f e r a t | Pátio 35

absolutnie nic nie sugeruję, to tylko luźne uwagi.:)

Co się zaś tyczy iluminacji, to, jak się to teraz mawia; pełen szacun.
Tym bardziej, że reakcja środowiska jest niestety do bólu przewidywalna.

Ale, jak wiemy, regułą jest, że wobec obalaczy dogmatów tolerancja otoczenia wyczerpuje się w tempie błyskawicznym.
Zwłaszcza, gdy jego byt bazuje na tych dogmatach.:)

Pozdrawiam serdecznie

a ja nie przesądzam, ze to koniec kariery medialnej. Wszystko zależy od Krzemińskiego. Czasem neofita może nieźle narozrabiać, a skoro Bóg do nie go “zapukał” a on otworzył to może się dopiero zacząć dziać.

Ks. WUjek pisał: “Dziwak Pan Bóg w świętych swoich..”.

:-)))

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

ano zobaczymy. Powiem szczerze i tak zaryzykował. Przecież wystawia świadectwo swojemu poprzedniemu pracodawcy.. .

A co do Radia Maryja, wielu jest takich którzy mają opinię o tym radiu taką jak ministerstwo prawdy.. – więc na mnie to nie robi wrażenia, że chodził do Dominikanów. Ja też ostatnio z nimi mam bliższy kontakt, :-))))
Ale to współpraca bardzo budująca wzajemnie i jakby twórcza, :-)))

http://www.wlsw.pl/index.php/about

Dominikanie to dobra szkoła aczkolwiek prymat nieomylności ma tylko papież i to przy zachowaniu bardzo szczególnych warunków. Więc i Dominikanie omylni w jakiś sprawach mogą być – i nie należy się temu dziwić.

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Ale Ty jesteś Gość! – To jakby poznawać walory jakiegoś samochodu od przejażdżki w ..bagażniku.

:-))))

Toś mnie rozweselił! :-)))

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

nie do końca jestem przekonany, czy rzeczywiście należy się cieszyć z odzyskania Pana Profesora Ireneusza Krzemińskiego, bo wygłaszać brednie to potrafi on jak mało kto.
A to nie znika raczej za sprawą jednego impulsu, olśnienia – nagłej iluminacji. To już dłuższy proces.:)

Pozdrawiam serdecznie

Przeczytałam.
Przypomniała mi się jedna z moich studenckich prac (już kiedyś o tym wspominałam) dotycząca obrazu kobiety w miesięczniku Twój Styl i Playboy ...
Ku zaskoczeniu wielu okazało się, że nie tak prosto moi państwo .

Tak czy inaczej, dostałam piateczkę, wpisaną do indeksu z uśmiechem na ustach, przez jedną z polskich feministek. A chyba powinna mi coś tam zarzucić (feministka, nie piąteczka), na ten przykład nierzetelność metodologiczną. Nie mogła, metodologia prosta jak budowa cepa, a ja byłam dobrą studentką. :)

To jednak są drobiazgi takiego sobie życia, choć czytając ten wywiad, nie mogłam odgonić tamtego wspomnienia.

A Bóg?

Do jednych przychodzi, do innych nie – przynajmniej o ile mi wiadomo. Co nie zmienia faktu, że przychodzi.

Wiara jest darem. Jeśli takie oczywistości budzą w kimś wstrząs, to znaczy że daleko ten ktoś odszedł od Źródła, jego ból, godny współczucia.

Można się wykłócać, bo to łatwe. Kto lepiej, bieglej, sprawniej posiadł wiedzę.
Wiedzę, która jest zupełnie do wiary wtórna i w gruncie rzeczy bezużyteczna, co widać i słychać.

Bo to Bóg przychodzi do człowieka.

Nawet durnia, kretyna i leminga.

Jakie to szczęście, że Bóg nie kieruje się ludzkimi kryteriami.

Czerwone roze, i namietnosci polityczne, tlumione przez niepotrzebne konwenanse.
Moze tango?

Lubi Pan tanczyc?