Serce nie ma logiki.

Logika to domena rozumu.

Serce ma swoje ścieżki, niedostępne rozumowi i logice.

Wdowi grosz to esencja serca.

Ten króciutki tekst, jest w moim odczuciu Twoim najlepszym z tych, które czytałam.

Tak łatwo dawać kiedy nam nie ubędzie, tak trudno kiedy to ma być prawdziwy dar ofiarny.

Wbrew lękowi, pomimo lęku…

Bez gwarancji spełnienia obietnicy…

Buddyzm Poldku.

Wszystko jest jednym.

To prawda, że wszystko w jednym… . Ale pytanie satwiam takie: CO albo KTO jest tym jednym… . Czy to owo “jedno” jest nierozumne, ślepe, albo nieokreślone… . A może nie jest ważne jakie jest “TO JEDNO” a ważne jest jacy jestesmy my…?

Odnośnie logiki rozumu i serca.

jednak na przykładzie wdowy dowiadujemy się znacznie więcej aby tak łatwo powiedzieć, że logika wdowy jest brakiem logiki… . Nie wiem czy są to “inne scieżki” czy też zupełnie “inny rozum”.

Ale moja intuicja mi podpowiada [nie wiem czy warto jej słuchać, :-))], że nie przypadkiem nasze motywacje wypływają jednak z serca. Zgodzisz się?

Jednak co do serca w Biblii można wyczytać wiel o sercu dobrego jak i złego. Ale aby nie przydłużać postu cytatami można wyciągnąć taki wniosek, że z serca człowieka pochodzą zarówno dobre, jak i złe rzeczy.
A skoro tak, to rozum człowieka jest w stanie wybierać z “tego serca” to co dla niego jest bardziej rozsądne, korzystne, dobre(mimo, że może to być obiektywnie złe).

Stąd w kontekścei duchowości ważne jest rozeznawanie tego co w tym moim sercu się rodzi. Można jeszcze zadać pytanie skąd pochodzi to co rodzi się w moim sercu… – i tu dotykamy już TAJEMNICY człowieka i jego duszy.

Więc może nie chodzi tu o przeciwstawienie logiki serca logice rozumu ale bardziej o świadomość własnego serca, własnego wnętrza w którym mogą się rodzić zarówno dobre jak i złe rzeczy. Jako wierzący dodam za potrzeptem Ducha Świętego lub złego ducha…. ?

Idąc więc tropem serca ubogiej wdowy i potwierdzenia jej postwy przez Jezusa trzeba zauważyć, że postawa wdowy jest na wskroś postawą na którą wskazuje Jezus w wielu momentach swojego nauczania.

“Kto chce być pierwszy niech będzie ostatni”
“więcej radości jest w dawaniu niż braniu”
“radosnego dawcę miłouje Bóg”

oraz jako nagroda i zapewnienie tych którzy postępują jak powyżej:

“nawet włosy na waszej głowie są policzone”
“jesteście o wiele ważniejsi niż wróble…”
“skoro Bóg lilie tak przyodziewa, to czyż nie piękniej was przyodzieje – małej wiary… ?”

Dla mnie osobiście ta postawa wdowy jest – powiedziałbym sednem świętości człowieka: człowiek daje wszystko co ma w swoej prostocie zawierzając swój los Opatrzności Boga. KOjarzy mi się to ze sceną śmierci Jezusa który oddając wszystko – swoje życie mówi: “Ojcze w Twoje ręce oddaję Ducha mojego…”.

Święci właśnie tak działają: “kto cię prosi o suknię, daj mu i płaszcz”, “ kto chce abyś szedł z nim 500 kroków- idź z nim tysiąc…”, “kto cię uderzy w policzek, nadstaw mu i drugi…”.

Te cytaty pachną wolnością, bezinteresownością, oddaniem ale tylko wtedy jest to możliwe gdy swój los złoży się w JEDNYM. Który każdy włos na mojej głowie policzył i tak jak wróbel bez jego zgody nie spada na ziemię, tak i mnie nic się nie stanie.

To może szalone, ale jak czytam czasem sobie stary testament i np. opowieść o trzech młodzieńcach w piecu ognistym, czy też Danielu którego lwy nie chciały pożreć, to przychodzi ma myśl refleksja, że takie cuda są możliwe dla tych którzy mówią Bogu “sprawdzam” i lezą do jaskini “na pożarcie” z pieśnią chwały na ustach. DLatego chwały, że wiedzą o niezawodnej MIłości Boga który jest z tymi którzy Go miłują we wszystkim. Gdyż z Jego serca nie jest w stanie wyrwać człowieka nikt poza samym człowiekiem który zechce z “tego serca wyemigrować”... .

I jeszcze odnośnie tego co napisałaś, że serce ma swoje ścieżkio niedostępne rozumowi – ładne zdanie. :-)))
Tak, gdyż rozum to matematyka a serce to inna rzeczywistość – ocierająca się o świat niematerialny i wieczny. Niebezpiecznym miejscem jest serce i potrzebuje ono rozumu aby pomógł ocenić, rozeznać to co w sercu się “urodzi”.

Zawuaż, że serce można nastawiać jak “radiostację” na Doboro lub Zło – w tym pomaga rozum, rozwój intelektualny, duchowy i wiedza. Serce to tajemnica.

Myślę, że intuicja kobieca to właśnie nic innego jak potwierdzenie tego, że kobieta ten zmysł ma rozwinięty w sposób naturalny bardziej niż mężczyzna. Ma to swoje plusy dodatnie i ujemne. I odwrotnie: my faceci mamy skłonność do intelektualizowania i keirowania się “chłodnym rozumem” – też ma to plusy dodatnie i ujemne.

Ale jednego jestem pewien. Przyjaźń prawdziwa między kobietą i mężczyzną jest twórcza, odkrywcza i rozwijająca dla obu stron. Gdyż kobieta może nauczyć mężczyzny “serca” a mężczyzna “rozumu”(wiem, że to koślawo powiedziane). Ale może być także odwrotnie, :-)))

Ciekaw jestem jak to co napisałem zweryfikuje kobieta.

Pozdrawiam serdecznie.

p.s.
post krótki ale może komenty dłuższe będą, :-))
p.s.
cieszę się, że Ci się spodobał post – to bardzo miłe i wnosi dozę ciepła.. . Dzięki.

p.s.

napisałaś:

To jest już tym co można nazwać logiką MIłości a więc Boga. Daję nie spodziewając się albo daję gdyż moim bogactwem nie jest to co mam materialnie ale to co mam “w sercu”. Nie wiem. Ale dajemy ze względu na coś i ze względu na to co jest ważniejsze. Rozkochać się w dawaniu i liczeniu na Boga we wszystkim to chyba sedno świętości.
Chociaż można podpaść w ten sposób ludziom i najbliżej rodzinie, gdyż to logika i rzeczywistośc nie z tego świata w którym żyjemy więc łatwo się narazić na zarzut szaleństwa czy postradania zmysłów lub napicia się młodego wina.

Ale zagwozdka chyba jest.

************************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

No właśnie – trzeba. Ale jak sobie poustawiać właśnie hierarchię tych małych celów” lepsza praca, kupno aparatu, kolejna udana wycieczka.. , itd.

Nie pamiętam ale chyba Maslow -= opracował zestaw potrzeb człowieka których zaspokojenie jest konieczne dla dobrego jego rozwoju.

Może tym tropem mówią. Człowiek ma różne potrzeby: fizyczne, biologiczne, intelektualne a także duchowe. I chyba na siebie trzeba patrzeć jako na istotę wieloaspektową. Oraz znaleźć formę właśnie realizacji tych potrzeb.
Nalezy znaleźć najwazniejszą potrzebę główną a potem sobie poukładać kolejne. Gdyż może się zdażyć, że cae życie poświęcę na spełnianie drugorzędnych a nie starczy na tę lub te najwazniejsze. Bo przecież nasze zycie jest za krótkie aby wyczerpać wahlarz swoich pragnień i potrzeb.

Ja powiem szczerze nie traktuję swojej pracy albo hobby jako “zbawcy” to rzeczy drugorzędne. Od jakiegoś czasu sobie przypominam, że jeśli się z czegoś cieszyć na maksa to z tego, że imię moje w niebie zapisane… . I o dziwo, po uświadomieniu sobie tej prostej rzeczy inaczej patrzysz na swoje życie i otaczający Cię świat. To uczucie pewnej wolności wobec świata jak i zdrowego dystanmsu wobec niego i tego co dobrego i rozwijającego on w sobie niesie.

p.s.
długie rozważania czy posty to ja piszę, jak mnie pobijesz to możesz pisać “sorry” a póki co to mnie wpędzasz w poczucie winy. :-)))

************************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

.. to prawda z tą pustką po zdobywaniu. Tak zawsze jest, że człowiek nakręcony jakimś mażeniem a po jego spełnieniu jakoś dziwnie, :-)))
Gdyż po spełnieniu pytasz się o sens całości… – po co to mażenie wogóle miało być skoro pustka dalej.

A jak pustka to nieźle, tzn, że coś tam jeszcze nieodkrytego w Tobie drzemie. Jakiś potencjał który – ponieważ nieruszony jak gleba na wiosnę – jakby zionie pustką.

Ale z drugiej strony faceci lubią “zdobywać: a jak zdobędzoe to pustka… . Najlepiej ustawić sobie taki cel co pustką i nudą nie zagrozi. :-))

Pozdrawiam bez poczycia winy już! :-))

************************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

celnie to ująłeś... – to nic innego jak pedagogia Boża wobec człowieka(to taki termin na mój własny urzytek). :-)

pozdr.

************************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

dziękuje za życzenia, :-)))
18 tego miałem urodziny więc się nieświadomie wpisałać w łańcuch życzeń najbliższych…. .

Z sercem jest różnie. Jedni mają “za dużo” serca a ommo
“za dużo” rozumu. Celowo piszę w cudzyslowie. Niby uczymy się pewmej rówowagi pomiędzy jednym a drugim, a tak naprawdę chyba uczymy się siebie. :-)))

Jak naki jazdy rowerem się trzeba uczyć, tak i siebie trzeba się nauczyć. I zaakceptować mnogość wzruszeń – bo to ogromne bogactwo nielicznym znane; a to rozpoznać i zachwycić się harmonią liczb we wszechświecie…. .

Najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że Bóg akceptuje nas takimi jacy jestesmy i chce naszym sercem i rozumem nie tyle sie posłużyć co uczynić je świętym, a więc pięknym i czystym strumieniem światła i wody żywej.. .

Człowiek ma głebię w sobie nie do określenia gdyż jest na obraz Boży stworzony. Więc może sobie wysoko poprzeczkę postawić => i kres swoich pragnień i dążeń. Wysoko, gdyż jego dusza i serce jest zdolne sięgnąć nieskończoności, gdyż jest podobieństwem Boga będącego nieskończonością.

W tej perspektywie człowiek się jawi – ze swoimi możliwośicami – jako świetlista postać... i nieoganiczona niczym istota. Gdyż ma sprzymieżeńca w Osobie Boga samego.

Może to przerażająca prawda ale bardzo realna i namacalna.

Szukamy cudów, a cud na każdej Mszy św. Kawałek niepozormnego z wyglądu
“opłatka” czy w kielichu złotym kilkadziesiąt kropel wina i wody. NIby nic. Ale po co więcej?

Serdecznie pozdrawiam!

p.s.
Mały Książe mówił: “najważniejsze jest niewidzialne”. :-)

************************
....zabiegany jestem, bo wielu “Ma-tysiaka” chce.. .

Bianka