jakąś książkę pani Półtawskiej i choć ksiązka była ciekawa (tytułu nie pomnę), a utorka sprawiła na mnie wrażenie osoby wartościowej i w ogóle, to jednak momentami fanatyzm, który wyzierał z jej poglądów i oglądu na świat był dla mnie przerażający.

Jak znajde ksiązkę, to ci napisze o co mi chodzi, ale w sumie takie wrażenie mi zostało.

A w ogóle o co chodzi z ta sprawą, znaczy co ma arcybiskup Dziwisz do pani Półtawskiej? Bo ja jak zwykle nie na bieżąco żem.

pzdr

z tego, co tu napisałeś, że kardynał Dziwisz nie jest wolny od ludzkich słabości (zazdrość?wcześniej walka o wpływy przy papieżu)

A pani Półtawskiej z chęcią “Rekolekcje beskidzkie” bym poczytał, a jej życiorys fakt, imponujący jest i godny naśladowania może być.

pzdr

Mniejsza o słabości…. kardynała ale zjawisko “uśmiechu” wobec kobiet konsekwentnie wierzących u duchownych jest czymś “nie teges”. Nie jestem kobietą ale mam znajomych księży i zakonników; obserwuję też “kompleksy” utytułowanych zawodowych teologów duchownych którzy w konfrontacji z “praktykami” – tymi co uwierzyli ich naukom poprostu wymiękają.

Ks. Tischner powiedział takie fajne zdanie w odpowiedzi na pytanie dlaczego duchowni nie żyją w pełni wg tego co głoszą. On odpowiedział: czy widzial kto kiedyś aby znak informujący o tym, że miasto tuż tuż wchodził do tego miasta? Podobnie z duchownymi.

Bardzo mi sie podoba ta przewrotna wypowiedź. :-)))

Jednak kuriozalne jest to, gdy nauczyciel nie potrafi zrozumieć, że jego nauki ktoś może potraktować na serio i wg nich żyć. :-)))

Przychodzi mi tutaj na myśl sytuacja gdy nie święty jeszcze Franciszek z Asyżu staje prze papieżem Innocentym prosząc o pozwolenie życia wg Ewangelii….. , a ten sam papież twierdzi że to niemożliwe. :-))))

Jednak po ciężkiej nocy i śnie który mu się wydarzyl na drugi dzień papież zmienił zdanie i pozwolił Franciszkowi z Ewangelii uczynić regułą życia swojego zakonu.

Jednak nie każdy jest papieżem i “dobrze śni”, jak w kontekście mojego wpisu.

A Półtawska poprostu robi dalej swoje.. , wykładając w całej Polsce naukę Jana Pawła II o człowieku, płciowości i rodzinie. Mimo schorowanego stanu, wieku.

Powiem szczerze, że jak widzę jej kalendarz to sam wymiękam. A ona ma pod osiemdziesiątosiem lat, a ja pod czterdziestkę, :-))))

Pozdrawiam.

A mnie zaś się kojarzy z wieloma obrazami.

1 obraz
to wyjazdy fyrmanką w dwa konie z całą rodziną. Trasa 20 km do Sanktuarium Matki Boskiej Pocieszenia w Leżajsku. Pełen plac furmanek pod klasztorem, koni, siana, dzieciaków, baloników i tłumów.
A najlepsze były wyscigi furmanek. Która pierwsza w domu: konie zziajane, w pianie niemal ale dzielnie spisujące się w zaprzęgu. No i to co chłopaki wiejskie lubią najbardziej: korki strzelające i korkowce oraz kapsle i pukawki z korkiem dla młodszaków. To było wydarzenie.

2 obraz to czywanie Nocy Zeslania Ducha św. u Dominikanów na Stolarskiej w Krakowie: piękne spiewy, konferencje, i poczucie oczekiwania, Tajemnicy i tego, że Duch jest nam dany. Ku pocieszeniu i nadaniu codzienności iskry nadziei, tlącego się w głębi duszy płomienia wewnętrznego ciepła, wiary i nadziei żem człowiekiem rzuconym nie napastwę oceanu życie ale poczucia, że w Nim(Duchu) jest ukryty sens. I dlatego z Tym Duchem trza trzymać, prosić Go i z nim starać się wbre bez nadziei żyć. Od takie patrzenie na świat w tamtym okresie.

3. A dziś? Jakoś przmknęło to święto. Życie dorosłe to zupełnie co innego…. – cieszę się, że mam te wspomnienia i doświadczenia z obrazu 1 i 2. Gdyż to one w jakiś sposób mimo codziennego zabiegania i zmęczenia pomagają pełniej odnaleźć sens tego święta. Ba! Utwierdzają mnie w tym, że Duch Św, to taki “figlarz” który wymyka się spod kontroli ludzkiej kalkulacji. I, ze wystarczy nie być “duszą przewrotną i cialem zaprzedanym grzechowi” a już co, ten Duch zamieszkuje w Tobie dostarczając czegość co pozwala się rozwijać dalej. Pomimo szarej codzienności, przyziemnych spraw i z pozoru bezsensownego życia. No bo jaki ma sens życie jak nie bieganina za tym i owym. A potem starość, niewystarczająca emerytura i walka z chorobami….. ??????

Na to pytanie “po co to wszystko” odpowiada fajnie Wanda Półtawska – zwyczajna kobieta. :-)))

Pozdrawiam.