Ogłaszam, że w dniu dzisiejszym ukonstytuowała się Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego. Rada Państwa, w zgodzie z postanowieniami Konstytucji, wprowadziła dziś o północy stan wojenny na obszarze całego kraju.

W 1981r. skończyłem 6 lat. Mieszkałem z rodzicami i starszym bratem w Olsztynie na osiedlu „Podgrodzie”.

Zajmowaliśmy tzw. M3. Moje łóżeczko (tak, łóżeczko, ale całkiem niepodobne do tych, w których śpią teraz moje dzieci, ciężkie, żelazne z taką siatką po bokach) stało w pokoju rodziców. W niedzielę 13 grudnia pewnie ok. 7:00 leżałem jeszcze pod kołdrą. Mama też została jeszcze w łóżku, ale tato był w kuchni i chyba słuchał radia.

W pewnym momencie otworzył gwałtownie drzwi do pokoju i zawołał do mojej mamy: Renia, wstawaj! Wojna!
Mama natychmiast zerwała się z łóżka i wybiegła z pokoju.

Ten obraz zapamiętam do końca życia.

Oczywiście nic nie rozumiałem, ale emocje moich rodziców były tak duże, że pamiętam to zdarzenie w każdym szczególe.

Mój tato był zawodowym wojskowym, oficerem. Od kilku lat pracował jednak poza wojskiem, na cywilnej uczelni (dawna Akademia Rolniczo-Techniczna w Olsztynie) w tzw. studium wojskowym (idiotyczne, obowiązkowe zajęcia dla studentów). Na naszym osiedlu mieszkało bardzo dużo wojskowych.

Pamiętam, że rano tego samego dnia podjechały pod nasz dom gaziki, wybiegli z nich oficerowie łącznikowi z biało-czerwonymi opaskami i zapieczętowanymi kopertami. Zaczęli roznosić te rozkazy do mieszkań oficerów. Ja, mały szkrab, obserwowałem to przez okno. Stojące gaziki, mnóstwo śniegu i biegający żołnierze. Tato musiał się spakować i skoszarowano go w budynku studium wojskowego. Nie było go chyba ze dwa tygodnie.

Pamiętam mroźną zimę, pełną śniegu.
Pamiętam wieczorami głuchy odgłos czołgów jeżdżących po łąkach, nieopodal naszych bloków. Później dowiedziałem się, że to był sposób na zastraszenie ludzi.

Jeszcze teraz nie mogę spokojnie o tym myśleć. Polskie czołgi terroryzowały Polaków, dzieci, kobiety, staruszków siedzących w niedogrzanych mieszkaniach.

Ojciec opowiadał mi kilka lat później, że razem z kolegami dostał broń i ostrą amunicję, pełnił służbę wartowniczą na zamkniętej uczelni. Wszyscy panowie po czterdziestce, z zostawionymi w domach żonami i dziećmi. Zastanawiali się co maja zrobić jak zobaczą inne czołgi, te z czerwonymi gwiazdami…

Dzień 13 grudnia jest dla mnie szczególny. Ten moment, kiedy nieświadomy dowiedziałem się o jego wprowadzeniu, jest w mojej pamięci bardzo mocno wyryty. Po latach zdałem sobie sprawę, że był to okres „wypiętrzenia gówna” (Kora Jackowska), samowoli bandytów w różnych mundurach, nocnych aresztowań, bicia na ulicy i na komisariatach uczniów i studentów, bestialskich mordów, donosicielstwa, strachu, zniechęcenia, marazmu, beznadziei…

Zawsze powstrzymuję się przed prostymi sądami, ale uważam, że junta wojskowa wystąpiła wtedy przeciwko własnemu Narodowi. To pozostaje poza wszelką dyskusją.
I boli…

Nie pytaj mnie, wiem tyle co i ty
Poganiam dzień i nie śni mi się nic
Już siebie znam, znam z bliska słowo lęk
Wiem, że ja sam chcę dać oszukać się

Piekący ból rozwierca każdą myśl
Ja będę zdrów z pewnością lecz nie dziś
Skurczony świat , nie większy niż ta pięść
Na piersiach siadł i oddech mi się rwie

Zamykam strach na niewidzialny klucz
I moja twarz jest niewidzialna już
Gdy wchodzę w tłum, pułapka szczerzy kły
I z ust do ust nie frunie żaden krzyk

Śmiertelny mur skutecznie dzieli nas
Ja mam swój mózg, ty też swój rozum masz
Nie pytaj mnie, wiem tyle co i ty
Poganiam dzień i nie śni mi się nic

Zostańmy tak, ja tutaj a ty tam
Tak długo jak to nieme kino trwa
Nie proście nas by wam do tańca grać
Już czas, już czas myć zęby i iść spać