Nawiązując do wpisu Grzesia: Kumple

Pamiętacie jak to było, pięć, dziesięć a może piętnaście lat temu? Kiedy mieliście po dwadzieścia lat? Kiedy świat wydawał się stać przed wami otworem a obok siebie mieliście kilkoro najbliższych przyjaciół i myśleliście, że tak już będzie zawsze? Ten okres w swoim życiu nazwałem na roboczo „Przed odlotem”.

Joachim Trier (bez von, bo nie jest w żaden sposób spokrewniony ze słynnym Larsem) sportretował ten okres w swoim norweskim debiucie „Reprise”. Grupa młodych ludzi, współczesne Oslo, rozmowy o literaturze, pierwsze samodzielne próby pisarskie, czasem jakaś ostra impreza. I powolne „odlatywanie”. Pierwsze sukcesy, porażki, pierwsza praca, pierwsze „dorosłe” problemy, kiedy nie wszystko układa się tak łatwo jak przypuszczali.

Dwaj najbliżsi przyjaciele, Philip i Eric, chcą zostać pisarzami. Wspólnie wysyłają swoje manuskrypty do wydawnictw, wspólnie rozmawiają o swoich literackich fascynacjach, wspierają się i ich przyjaźń ma bardzo mocne fundamenty. Jednak sukces osiągnie tylko jeden z nich. A przy tym okaże się, że „sukces” przyniesie także nieoczekiwane problemy.
To jest przede wszystkim film o przyjaźni tuż „przed odlotem”. Takiej szczerej, mocnej, chłopięco-męskiej przyjaźni, którą pamięta się przez całe życie. I której po latach bardzo często brakuje…

„Reprise” szczerze mówi o cenie, jaką trzeba zapłacić za realizację marzeń. Zmieniają się relacje, zmieniają się priorytety, stajemy się innymi ludźmi także dla nas samych. Ale na szczęście nie ma w filmie odrobiny dydaktyzmu. Nikt tu nie poucza nas jak żyć. Ot, po prostu towarzyszymy grupie młodych chłopaków, którzy chcą podbić, zbawić, naprawić świat. Którzy chcą zaistnieć w tym świecie. Mocno, żeby ziemia zadrżała. Choćby pisząc i wykonując punkowy kawałek pt. „Wydymani palcem przez premiera” – nawiasem mówiąc porywający całą publikę w klubie.

Skandynawowie w swoich filmach mają duże zaufanie do aktorów. Emocje wyrażają nie tylko dialogami. W „Reprise” twarze znów są filmowane z bliska a młodzi aktorzy doskonale to wykorzystują. Swoboda z jaką grają „jednych z nas” jest godna podziwu. Fantastycznie potrafią oddać ten charakterystyczny żal, że już nigdy nie będzie tak jak do tej pory. Jeden z głównych bohaterów, już po przejściach, przypomina sobie rozmowę z przyjacielem, gdzie pada zdanie: To co zostało jest wszystkim. I na wspomnienie tych słów smutno opuszcza głowę. Tak, wiele już należy do przeszłości. Szkoda…

Ale przecież ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy. Więc dzieje się sporo. Nowe miłości, stare miłości, które nie dają o sobie zapomnieć, wyzwania branży literackiej, nowe przyjaźnie i stare przyjaźni, które tracą na intensywności. I nowe wybory, których trzeba dokonywać w przyspieszonym tempie. Czasem z obawy, że nie wystarczy czasu, żeby załapać się na uciekającą szansę. Ech, skąd ja to znam…

Muzycznie też dzieje się nieźle: Joy Division, New Order, The Jam i jakieś norweskie kapele. No i polonicum: na ścianie pokoju głównego bohatera… okładka winylu Brygady Kryzys!

Jako, że film jest o początkujących pisarzach mówi też po trosze o istocie literatury. O tym, że ma ona władzę nad rzeczywistością. Że tworzy zdarzenia i światy. Że karmi się życiem, aby je natychmiast przekształcić w fikcję. I to jest w filmie bardzo przekonująco i ciekawie pokazane. Reprise znaczy przecież tyle, co powtórka. Z życia… z przeszłości… z młodości…

Na ubiegłorocznym Festiwalu Era Nowe Horyzonty w Cieszynie film był jednym z najlepszych. A teraz już dotarł na dvd do wypożyczalni. Nie ma znaczenia ile lat minęło od naszego odlotu. Po obejrzeniu na pewno wrócą wspomnienia.