To nie jest Święto. To część Święta.
Coś się zdarzyło wczoraj. Dzieje się dzisiaj. I jutro. I pojutrze. Ciąg zdarzeń. Opowieść.

Słowo, które opisując Jego Mękę tak jakby o nas mówiło. Dzisiaj jest dzień wielu obrazów, z których tylko niektóre dają się objąć wyobraźnią.
Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? On odpowiedział: Nie jestem.

Od rana chciałem, żeby wszystko zwolniło, żeby działo się wolniej. Chciałem poczuć płynący czas. Szukałem twarzy ludzi. Chciałem im się przyjrzeć.
Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze

Kiedyś usłyszałem w telewizji księdza, który przypomniał słowa Pascala, że Chrystus będzie konał aż do skończenia świata. Na ekranie było widać wypędzonych Albańczyków z Kosowa. Równie dobrze mogli to być Tutsi albo chrześcijanie w Darfurze albo Kurdowie w Iraku… On cierpi i umiera wciąż z każdym umierającym.
W „Rublowie” Tarkowskiego jest scena Ukrzyżowania, w śniegu, wśród Tatarów biorących w jasyr ruskich wieśniaków i palących wioskę.
Wtedy więc wydał Go im, aby Go ukrzyżowano. Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota.

Jego śmierć odbiera bezsens tamtym. I wszystkim innym, które zdarzyły się i będą się zdarzać. Czyni je zdarzeniami w ciągu zdarzeń. Opowieść wciąż trwa…

A my, którzy wciąż jeszcze jesteśmy tylko świadkami?
Weźcie Go wy i osądźcie według swojego prawa! Odpowiedzieli mu Żydzi: Nam nie wolno nikogo zabić.

Mój Boże, jak uwikłani jesteśmy! Sami skazani na śmierć, jednocześnie zabijamy wiedząc, że nam nie wolno! Na różne sposoby…

Z lęku o siebie przecież, bo nie o Boga, który bez słowa dał się zabić, wytaczamy najcięższe działa w obronie niewiadomo kogo i czego. Boga nie trzeba bronić. On jest bezbronny.
Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd.

Wiele jeszcze ukryto w Słowie znaczeń. Wiele czasu zajmie nam ich odkrywanie. Jesteśmy wszak wciąż w drodze, w opowieści. Nie znamy zakończenia…
Jak wielu osłupiało na Jego widok – tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi – tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed Nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanego.