co tu powiedzieć.
jak zwykle pięknie, a w temacie tym, co już wszyscy (w tym i ja) się wypowiedzieli to w ogóle najpiękniej.Tu jest dla mnie klucz:

“Nie potrafię powiedzieć nic sensownego. Nie znam takiego języka. I jestem zupełnie bezsilny.”

Mam tak samo nawet jak komentuję.

A nastepne 3 akapity to w ogóle najlepszy komentarz do dyskusji o Izraelu i Palestynie.
Acz bezlitosny dla dyskutantów…

Kiedyś napisałem coś mentalnie podobnego, acz oczywiście stylem swym koślawym i swobodnym tu, w sprawie Tybetu:

http://tekstowisko.com/tecumseh/53720.html

I przy tym konflikcie mam to samo wrażenie.

l

[’]

i trafne.

Widziałem “Królestwo”. Bardzo mnie poruszyło.

To co Pan usłyszał oglądając film ja pomyślałem pewnego wrześniowego dnia w 2001 roku.

Od tamtej pory nie dawało mi spokoju, że mogę i muszę w pewnym sensie tak myśleć. Ktoś mnie do tego zmusił. A ja zawsze chciałem i chcę być wolnym człowiekiem.

Chcę się wyzwolić z takiego myślenia…
Dlatego m.in. powstał ten tekst.

Serdecznie pozdrawiam

Abstrakcyjne racje? To czyste zło, które napędza żądza wladzy grupki bogatych i podjudza zwykłych ludzi do fanatycznych wojen. Po obu stronach.Wobec tego jesteśmy faktycznie bezsilni. Mądry, prosto z serca tekst.
pozdrawiam

Przyjmuję to za własne słowa. Szukam, jak Ty.

Ale tu już nie. Współczuję z niewinnie mordowanymi. Ale milczeć nie będę, bo szukam. Jak w pierwszym Twoim zdaniu.

Pozdrowienia zatroskane.

Nareszcie glos z jasnego nieba!
Tak. Z Polski. To kolejny cud.
Dziekuje Ci . Siedze tu, w izraelskim borsukowie i moge sie tylko, za Ciebie dobry czlowieku, modlic.
W ciszy.

Pod Sciana Placzu.

Dzięki!

Vavamuffin rulez!

Pozdrawiam z całego serca

zrobiłeś coś, co wczoraj wydawało się nieosiągalne…

Nie napisałam jeszcze jednego słowa o tym co ja w sprawie tego niekończącego się zła.

Napisałeś tekst, który oddaje mój sposób odczuwania świata. Za to Ci dziękuję.

Są doświadczenia, po których żadne słowo nie przychodzi mi na myśl. Żadne słowo w ludzkim, w znanym języku. Są takie doświadczenia w moim życiu.

Są spotkania, po których pozostaję jak ogłuszony. Nie potrafię wypowiedzieć słowa, bo każde będzie jak profanacja grobu. Są takie spotkania w moim życiu.

Są takie obrazy, po których nie mogę niczego przełknąć. Czasem z bezsilności łza zakręci mi się w oku i milczę. Czasem widuję takie obrazy.

I w moim życiu są takie doświadczenia, spotkania i obrazy…

Świadomość tego, że są ludzi podobnie emocjonalnie poruszający się w świecie, jest wspaniałą wiadomością.

Jeszcze raz dziękuję.

masz, kurde, talent pisarski i słusznie Cię tu za to chwalą.

Tylko wiesz, na bezsilność taką piekną, humanistyczną itd. to sobie można pozwolić właśnie siedząc w fotelu przed kompem, tak na Trolla rozum.

Wojna to straszna rzecz, ale jakoś towarzyszy temu światu od jego pierwszych dni aż do samusieńkiego końca, o ile słowo Armagedon coś Ci mówi, a chyba mówi.

Więc jak już tak się zachwycacie i w ogóle, to zajarzcie przy okazji, że siedzicie se przed kompem a nie pod rakietowym ostrzałem. I zajarzcie też, że na wojnie nie ma miejsca na bezsilność i etyczne rozterki. No chyba, że komuś się do nieba spieszy, to się nie wtrącam, oczywiście.

Nie nadajecie się na żołnierzy w każdym razie, to widać. No ale w sumie dziękować Bogu, że nie musicie się nadawać, póki co.

Trzymcie się, galernicy wrażliwości!

To ja dziękuję.

Ja też Cię bardzo lubię ;)

Pozdrawiam wiosłując z wysiłkiem

Tak mi przyszło do głowy, że my jesteśmy przewidziani do zaopatrzenia.

No a w zaopatrzeniu to chyba chciałbyś mieć ludzi wrażliwych na krzywdę i niedostatek, nie?
A w szpitalu? Takie siostry wrażliwe by się przydały, nie?

O Boże – wchodzę na TXT a tu – kolejny wyciskacz łez.
Co jest, kurna – Same cioty na tym portalu? Rzygać się chce od tych wezbrań współczucia, za którymi tak naprawdę nic nie stoi, poza kolejnym brandzlowaniem się autorów znajdujących wreszcie “właściwe słowa na opisanie bezmiaru cierpienia”.

A walcie się, cioty jedne!

Jak chcecie się zasłużyć, to jazda do Afganistanu na misję PAH – tam będzie dość flaków do zaopatrzenia. Te wasze polucje tutaj przyprawiają mnie o niestrawność. Pedalska maniera – konkurs na to “kto z nas jest bardziej wrażliwy” kreujący kiczowate treny – cóż za bezguście. A FU !!!

PS

I darujecie sobie jałowe komentarze, bo się zrobi wątek rozlazły jak u Pino, za kórym sama forma a zero treści. Wymiot ludzki, żałosny…

Krótko, co by wątek się nie rozlazł.

I oto został Pan kwiatkiem do kożucha.

Na wojnie to nie tylko żołnierze bywają.

Jak pamiętam wspomnienia z Powstania Warszawskiego, to tutaj było kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy AK. Na samej Woli Dirlewagner wyrżnął więcej.
Nie wiem, jakie stanowisko polityczne zajmowały te gwałcone kobiety i mordowane dzieci, ludzie stłoczeni w piwnicach do których wrzucano granaty. Ale śmiem twierdzić, że bezradność oraz niemożność zaakceptowania, że takie cierpienia mogą być kosztami politycznych założeń, nie były tak znowu rzadkie.
Choć, co oczywiste w tych okolicznościach dominowały nienawiść, strach i pogarda. Po obu stronach.

Zresztą, to nie tylko cywilów dotyczy. Poczytać można wspomnienia z grząskich okopów pod Ypres.

Trollu — taki chojrak jesteś, to sam jedź z kałachem w ręku rozstrzygać o prawdziwości Twoich ocen.

Nieprawda, że współczuć można tylko przed monitorem, w fotelu.
Ale prawda, że przed monitorem łatwo być wodzem i bojownikiem.
Tanio pochojraczyć.

PS. Rafale — nie będę powtarzał po innych, ale tekst prima sort.

A ja się z Panem, Zbigniewie Szanowny, zgodzę – forma radykalna, ale w sumie to mogę zrozumieć. Życie jest ciężkie, a ta wojna nie jest nasza. Może wreszcie pora zacząć się uczyć od mądrzejszych zamiast jęczeć nad cudzym cierpieniem i ideałami.

Ech, szkoda ze zanim napisalem co napisalem, nie zagladnalem do Ciebie, bo moj tekst w sumie zupelnie zbedny – napisales to co ja, tylko lepiej.
Pozdrawiam.

Formalnie to przegiałeś gościu jak zwykle, więc nawet Troll nie będzie próbował się ścigać, ale co do meritum, masz sporo racji.

Nie mam na myśli samego tekstu Rafała, który jest sam w sobie dobry, choć z jego przesłaniem sam się nie zgadzam jako wróg pacyfizmu w odmianie europejskiej.

Nieuleczalni pacyfiści powinni po prostu zakumać, że ich religia Non Violence nie ma żadnych szans na tym padole, co samo Pismo poświadcza, dowodząc, że jedynym ratunkiem dla ludzkości jest ostateczny zmasowany atak Sił Niebiańskich na hordy diabelskie (czyli wielka wojna w skrócie).

Diabła Wojny jakąś Pacyfką to można najwyżej rozbawić.

Można się na to obrażać, gdy ma się naście lat, ale później? Bez jaj! Poczytajcie se Jana od Apokalipsy, albo coś.

A Tobie co kobieto, doskwiera? Trolla pouczasz? Okłady z lodu polecam :-)

Rafale drogi,

Terz Ty nie zrozumiałeś. Mnie nie chodzi o poglądy, lecz o namolne zawracanie wszystkim wokół dupy tym, jak to się przeżywa los jakiś tam ofiar.

Codziennie na świecie dziesiątki tysięcy ludzi umierają w koszmarnych warunkach. Możesz sobie Pan siąść i mazgaić nad tym losu padołem, lecz błagam – rób Pan to gdzie indziej a nie tak na widoku.

I proszę nie nazywać mojej postawy cyniczną lub obojętną, bo ja w swoim życiu naprawdę sporo pieniędzy na PAH przelałem, więc coś mi tam w duszy gra – lecz nie mam w sobie tej niezbędnej bezczelności, żeby swoim współczuciem jałowo zadręczać innych.

Jak Pan będzie miał pomysł – będzie Pan organizował zbiórkę pieniędzy, protest lub w inny sposób chciał aktywnie pomóc tym ludziom – to co innego – wówczas wyjście na zewnątrz jest konieczne. Ale jeśli Pan tylko smędzi i nosem pociąga wylewając żale, jaki ten świat okrutny i nie ma na nim sprawiedliwości i że gdy tam ludzie umierają my tutaj kłócimy się, kto ma rację w tym sporze – to uważam, że jest to niesmaczne, tanie i jarmarczne, nawet jeśli świetnym językiem napisane.

Mam nadzieję, że teraz wyjaśniłem Panu (i innym) o co naprawdę mi chodzi.

Pozdrawiam,
ZS

To nie chodzi o punkt wspólny ani o końcówkę mojego nosa (choć fakt, mały nie jest). Chodzi o to, że ja się z empatii i współczucia wypstrykałem w konfliktach, gdzie ginęli nasi. I na rzeź entuzjastycznie prowadzoną przez obie strony już mi po prostu nie wystarcza. Ja się czuję względem wiadomości ze świata jak lekarz względem opowieści pacjentów: albo się znieczulę, albo zwariuję. Próbuję pisać o tym, co mnie jeszcze rusza.
Ale krew na Bliskim Wschodzie już się niestety na tej liście nie mieści.

Czytał to ktoś tutaj?

To taka powieść SF Jacka Dukaja.
Tytułowy bohater jest sławetnym bojownikiem niepodległościowym w Polsce tkwiącej pod zaborami, choć w świecie nowoczesnym. Mniejsza o to.
Clou tkwi w tym, że dysponuje on wiedzą o przyszłości. Bo jest koleś z taką jakby pamięcią, tylko w przyszłość. Pomysł znany choćby z opowiadania Philipa K. Dicka Ostatni pan i władca.
Otóż, z tych kalkulacji przyszłościowych — a dzięki wspomnianej fantastycznej właściwości są te prognozy pewne — wychodzi mu, że jedyna droga do niepodległej RP prowadzi przez okrutne zbrodnie, także na cywilach. Przez piekło.

Jakoś tak mi się przypomina, jak czytam spór, o to, czy należy zaćmiewać sobie strategiczne rozważania jakąś ludzką empatią itp.

Bananie, chciałbyś być Xavrasem?

z jego debiutu w Fantastyce. Opowiadanie nazywało się Złota Galera, autor miał chyba 16-17 lat, rezonans był potężny, bo to rzecz pierwszej klasy jest.

Później już do niego nie sięgnąłem i mam poważne braki, bo jak wnoszę z różnych recenzji to jest po prostu bardzo dobry pisarz.

Jak to było? Wolność to uświadomiona konieczność?

To absurd.

A tego opowiadania nie znam chyba.
Autora polecam. Warto, naprawdę warto go czytać, choć Xavras to małe miki w zestawieniu z Innymi pieśniami, a nawet z nagrodzonym Lodem.

No mnie się akurat “Galera” podobała średnio, i bardzo się cieszę że wpadłem na nią już po lekturze innych rzeczy – bo inaczej zniechęciłby mnie ten harmider…

Przykład z powstaniami dałem po to, by unaocznić, że rozumiem szukanie sensu i dobrych stron nawet w najokrutniejszych zdarzeniach,
ale to zupełnie co innego niż planowanie hekatomby, nawet jeśli celem ma być wieczne szczęście ludzkości.

Dyskusja o sensach i owocach Powstania Warszawskiego to zupełnie inna historia. Jeśli chcesz o tym, to polecam Manifest mesjanistyczny Tichego, proklamujący pismo “44”.

Z lektury Dukaja można wyciągać bardzo różne refleksje, w kontekście naszej tu rozmowy — nasunęła mi się taka właśnie.

Taa…
Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród J 11,49n

Po prostu pycha i poczucie władzy nad rzeczywistością.

To jest źródło zbrodni.

Pozdr

Ja protestuję – podklejanie Ewangelii pod politykę to jest najzwyklejsza w świecie manipulacja.

“Jeśli chcesz o tym, to polecam Manifest mesjanistyczny Tichego, proklamujący pismo “44”.” – przeczytam, choć flaki mi się wywracają na dźwięk słowa “mesjanistyczny” w kontekście polityki i historii – polskiej zwłaszcza.

“Z lektury Dukaja można wyciągać bardzo różne refleksje” – w tym wielkość tej powieści. Dukaj nie osądza, on pokazuje – i jak widać po naszej rozmowie, z tych samych słów daje się wyciągnąć zupełnie różne wnioski.

Nie. Bo Ewangelia nie dotyczy jakiejś sfery mistycznej czy prywatnej — dotyczy życia we wszelkich jego płaszczyznach.

Chrystus żył, działał i został zabity w pewnym kontekście politycznym. Głównie dlatego, że w ten kontekst się nie chciał wpasować. Za nic nie oddzielał wierności Ojcu i swojej nauki od kalkulacji politycznych. Chrześcijanie żyją i działają takoż — w kontekście politycznym. Jak mają postępować — pozkazał sam Jezus. Ten, który polecał na rozkaz okupanta iść nie (przepisowy) tysiąc kroków, a dwa tysiące.

Co oczywiście nie zmienia faktu, że wszelkie sojusze tronu z krzyżem tudzież powszechne wycieranie sobie gęby Bogiem przez polityków najczęściej było najobrzydliwszą hipokryzją. Ale na szczęście, były i są wyjątki.

No ja przyznam się, mam takie same odruchy, ale jak spojrzeć na to na świeżo… Skoro w historii Izraela, od Abrahama do Jezusa — odczytujemy historię zbawienia... Czemu nie mamy odszukiwać takich sensów i w historii późniejszej? Skoro w moim osobistym życiu doświadczam, jak wielokrotnie i na różne sposoby przemawia Bóg, w historii mojego życia — czemu miałby On milczeć w historii narodu?
Myślę, że chłopaki z “44” mogą namącić — w pozytywnym sensie.

W kwestii Dukaja — pełna zgoda.

Pozdrawiam