“ Kazimierza de grejt?”

Ładne to jest:), ale mam wątpliwość czy chodzi o Kazimierza Marcinkiewicza czy o tego z Piastów ostatniego.

A w ogóle, nie wiem czy pan uwierzy, ale się zgadzam z przesłaniem wpisu.
Ale ja to pobieżnie czytam jak wiadomo.

Pozdrawiam.

takie rządy

żadne JOW-y tego nie zmienią

rozpic pół litra to tak, ale coś zbudować... to już problem. no chyba, że za granicą.

tylko ludzie kurwy” ... jak to mawiał Pan Piłsudski.

ciekawe że ci którzy chcieli dla tego narodu pracować jak Wielopolski hrabia, to mają dziś łatkęzdrajcy … łaska narodu na kobyle jeżdzi.

w mitologii narodu polskiego jest wiele takich kluczy-wytrychów i cudownych recept, zdarzeń, które gdyby-ktoś-zrobił-trochę-inaczej to byśmy byli dziś potęgą ... JOW-y kiełkują w takim właśnie kierunku

Ciekawi mnie jednak taki wątek, że po wymordowaniu i wygnaniu żydów, starciliśmy jakąś część umiejętności prowadzenia państwa, budowania ekonomii, tworzenia sztuki.
Po wysiedleniu lub wybiciu Niemców i Polaków niemieckiego pochodzenia – to samo.
Po utracie kresów, czyli zrażeniu do siebie Ukraińców, Białorusów, Litwinów straciliśmy wagę i przestrzeń operacyjną i spadliśmy do III europejskiej ligi państw.

Oczywiście jestem rasistą i żadna z moich córek za murzyna nie albo araba nie pójdzie – z góry zastrzegam

chodzi mi o co innego.
Dawna Rzeczpospolita była podzielona klasowo/religijnie/narodowo.
I za tym szły pewne specjalności.

Polacy – rolnictwo, wojsko, polityka, kultura
Żydzi – handel, finanse, kultura
Niemcy – rzemiosło, przemysł, budownictwo
Rusini – rolnictwo, wojsko

I nagle zabrakło całych grup społeczno/narodowo/zawodowych.

po czasie i narzekanie brzydnie,

znaczy powinno…

pozostaje pytanie jak tworzyć tematy, przy obecnym zaangażowaniu blogosfera sama z siebie nie kreuje tematów, dyskusji na takim poziomie który pozwalałby wierzyć że jest już na tyle istotna na rynku

Zmierza to w kierunku, tylko nie mam pewności czy właściwym

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Docencie.
Nazwałbym to przedindustrailnym podziałem pracy.
Opartym na pofeudalnym zakresie praw i obowiązków.

Bo czy np niemiecki, cechowy rzemieślnik był antysemitą w stosunku do dostarczającego mu półprodukty żydowskiego partacza, który był zwolniony ze służby wojskowej za to był faktorem u polskiego łycara, którego poczet składał się z ruskich pachołków?

chędożył?

I czy tylko, w jedną stronę to działało?

Nie okopuj się w jednym Zbarażu.

Witam, cieszę się również. Słowo o “pracy”.

Moim zdaniem z pracą to jest tak, że przede wszystkim trzeba ją mieć. Kiedy się ją już ma, to trzeba po prostu przyjąć na siebie odpowiedzialność, że ma być robione i ma być robione dobrze. Choćby gówno z nieba padało (pardą, ale lubię to porównanie; mówił tak do nas nauczyciel wuefu z podstawówki, kiedy spóźnialiśmy się na treningi – “Macie być punktualnie, choćby gówno z nieba padało – wrzeszczał, i miał rację”.). Czyli, pracować na nasze możliwości, zgodnie z talentem, prawda, że tak powiem nieco ewangelicznie. Bo jak nie, to wypad z baru (pardą).

Nie pracuje się jednak dla byle kogo. Ja, mimo że zarabiam na życie jako referent, można więc się spodziewać, że jako dworski sługa, mam granice kompromisu, po przekroczeniu których zamykam stragan. Kiedy ktoś jest sobie panem, prowadzi własny biznes itp., ma łatwiej. Referenci starają się, żeby było należycie, ale oczywiście nie z każdym, i nie dla każdego. Wiem co mówię, proszę mi wierzyć :-) Nie są to sprawy życiowo łatwe, bywają nawet kłopotliwe, ale… no właśnie.

Wielopolski miał trudny charakter, ale opis jego trudnego charakteru niczym nie różni się od zarządzania otoczeniem przez naszego Prezydenta i Premiera. Nie w cechach osobowości sprawa, raczej w priorytetach przy pełnieniu funkcji publicznych, a te miał rozpoznane – jednak – względnie nieźle (w dodatku czasy nie sprzyjały). A że wysługiwał się bolszewii in spe, to przecież wspominałem o wątkach pobocznych.

Pozdrawiam,
referent

to chyba nie o to chodzi?

Jedno to praca – normalna, zwykła, rzetelna, na swoją miarę, zgodna z oczekiwaniami pracodawcy/klienta.

Drugie to idee – tu pole do kompromisu się zawężą, czy można być dobrym policjantem dla zaborcy, urzędnikiem dla okupanta, czy wogóle można nim być?
Albo żołnierzem? Jeżeli nie stoi za tym plan?
Bo kupcem, rzemieślnikiem, przedsiębiorcą można.

a co mi za różnica, jaki ordyniec będzie mnie łupił?

Nazywam się Renata, jestem kaczofobką.
Witaj Renato!
Nazywam się Stary,jestem kaczofobem.
Witaj Stary!
Nazywam się Rannal, jestem kaczofobką.
Witaj Rannal!
Nazywam się Mirex jestem kaczofobem.
Witaj Mireksie!
itd…itd…
W razie nagłej utraty gruntu pod nogami, zawsze można liczyć na radosny oraz rytualny okrzyk grupy wsparcia;
Kochamy Cię Renato!
Klasyka:)

http://yassa.salon24.pl/33400.html

I inny przyczynek;

http://tekstowisko.com/scroll/53473.html

Tyle nikomu niepotrzebnej autopromocji, teraz już spokojnie napawał się będę puszczaniem Puszczaka i cud brameczkach, cud duetu; Wiesiek Runi & Krystyna.

Pozdrawiam serdecznie

weź się pan opamiętaj.
I przestań używać słów.

To są inteligenci & analitycy
Oraz publicyści.
Piszący obiektywnie i ze zrozumieniem.
dla sceny
politycznej bynajmniej – to w ich języku

Jak to napisał Referent, kiedyś, dzięki nim wzrasta sprzedaż wczorajszych gazet.

Nie jestem człowiekiem.
Nie będę powtarzał za kogo jestem uważany.
Zresztą słusznie.
Ja tam krytyki się nie boję
Jak to śpiewali bracia Rojek
;)

‘W zamierzchłych czasach, razu pewnego, pochwaliłem tekst redaktora Kurkiewicza, jako mający potężny walor terapeutyczny. Red. Kurkiewicz przyznał mi rację.
I skończył przygodę z blogowaniem.
Potrzebował widocznie tylko kilku sesji.
Innym, bardziej cierpiącym, tak krótka terapia nie wystarcza.’

Talent perswazji Panie Yasso?

nie przeceniałbym tych moich talentów. Pan Kurkiewicz wykazał się po prostu zdrowym rozsądkiem.
Odreagował co go dręczyło i zajął się swoimi sprawami.

A np. nasza, wielkiej zacności, droga przyjaciółka z krótkiej listy, nadal miota się, popadając na przemian w paranoję lub śmieszność.
Ostatnia akcja „Samasłodycz”, musi Pani przyznać- mistrzowska:)

Pozdrawiam serdecznie

doprawdy zaskakujące zdziwienie.

Choć zazwyczaj jestem zamknięty i skryty, to Pani ciepła osobowość spowodowała, że się otworzyłem. Sprowokowała mnie do zwierzeń.

Tak więc przyznam Pani, że moja lista nie dość, że nie jest wcale taka krótka, to jest jeszcze, czarna i ponura, jak czarna i ponura jest listopadowa noc.

Nie mogę się oprzeć i wyznaję:
To ja, z polecenia centrali, nękam panią Renatę telefonami śmiejąc się upiornie o północy.
To ja porwałem Pana Starego i trzymając go w wilgotnym loszku, przyczyniłem się do spadku jego aktywności w blogosferze.
To ja Panu Mireksowi, w okolicach jeziora Malta, spuściłem powietrze z zadniego koła roweru, poczem zalepiłem gumą do żucia wylot jego pompki
(oczywiście tylko rowerowej).
Ja też, nie chwaląc się, zarobaczywiłem kota Pani Rannal. Było trudno, ale się opłaciło.

Bo ja , proszę Pani, taki zdolny do wszystkiego jestem. I szybko się uczę.
Zebrałem też bogate dossier. Zawiera ono dużo więcej informacji niż standardowe panirenatowe; czyj pradziadek był antypolskim carskim oficerem a czyj tato należał do PZPR?

Ustaliłem, ponad wszelką wątpliwość, że to praszczur (doskonałe określenie!) pana Tarantuli uśmiercił własnoręcznie, świętego biskupa Stanisława.
I nie omieszkam tej wiedzy, w odpowiednim czasie, wykorzystać!

Zaiste blogosfera, jeśli człek nie jest zaślepiony, wzbogaca.
Dziękuję za cytat. Mój świat jak widać rośnie…:)

Całuję Pani dłoń Madame… (Już mieliśmy to na kursie)

każdą bzdurę trzeba jakoś uprawdopodobnić. Dlatego obstaję, że św. Stanisława ze Szczepanowa rozkawałkował praszczur Tarantuli.
Natomiast skłaniałbym się do tezy, że za śmiercią św. Wojciecha może stać praprzodek Andrzeja Kleiny. Choćby geograficznie to prawdopodobniejsze:).

Pozdrawiam

“ I niech pan pamięta, ze ona z familii RRK jest.
Byłbym ostrożny.”
I teraz Pan mi to mówi? Jestem stracony:)

pzdr

cała przyjemność po mojej stronie:)

Pozdrawiam