...a mi się mało co garnek na gazie nie spalił tak się uchachałem

_{prezes,traktor,redaktor}

turlałabym się ze śmiechu ale mam za mało miejsca, jakoś dużo małp tu wokół mnie.

Pozdrawiam chichrając się jednakowoż.

dziękuję za obszerne odniesienie się, natomiast spieszę sprostować, że niczego nie polecam, a jedynie podaję źródło (pośrednie) niekoniecznie śmiesznej historyjki. Choć sama w sobie jest zabawna.

Dodatkowo pozwalam sobie na dość zwięzłą kpinę z szarlatanów mieniących się mistrzami itp. Bez nazwisk, chodzi o zjawisko. Zwłaszcza, że szarlataneria występuje w podobnym stopniu także w świecie finansów, o polityce nie wspominając.

Być może tylko mi się zdaje, ale tak mi się zdaje, że oparła Pani swoje zaniepokojenie o nieuprawniony domysł/interpretację, i stąd moje objaśnienie.

Zatem Pani założenie:

“Rozumiem, że Pan Panie Sergiuszu dokładnie wie i ma zaufanie do człowieka, którego komercyjną stronę Pan linkuje. Przyjmuję to jako założenie.”

jest całkowicie fałszywe.

Natomiast w całej pełni zgadzam się z Pani domniemaniem: “Pan wie, co dokładnie Pan robi”. Oczywiście, wiem co robię.

Pozdrawiam

z tymi małpami

co do tego czy ta historyjka jest śmieszna…

Ale pewnie winne jest moje specyficzne poczucie humoru.

To jest bardzo dobra opowiastka. Mówi o tym, jak się buduje w ludziach “chciwość”. Bowiem jak wszyscy (ktorzy zajmują sie finansami, albo tak im się wydaje) wiemy: “chciwość jest dobra”.

Potem się okazuje, że tylko dla nielicznych. No ale to juz problem “naiwnych chciwych”.

A z tymi słowami co to się one obydwa kończą na “u”, to mógłby się Pan jakoś bardziej rozwinąć...

Dla mnie mówi właśnie o chciwości. Choć oczywiście faktycznie historyjka może mówić o czymś zgoła innym, no ale ja tego czegoś innego z tej konkretnej opowiastki nie odebrałem. Mam na myśli “główny przekaz”.

Ale chętnie przeczytam, jakiego przekazu się Pani dopatrzyła.

Pozdrawiam, pozostając w zakiekawieniu.

Ależ ma Pan rację mówiąc o budowaniu chciwości w kontekście tej opowiastki. To kolejny aspekt/płaszczyzna, w których można ją rozpatrywać.
Ja się po prostu skoncentrowałem na odniesieniach do sytuacji na Wall Street i planu Paulsona, co napisał Pan Sergiusz.

A te słowa dwa… Wie Pan, im dalej się to “coś” rozwija, tym mniej rozumiem. A w zasadzie to już kompletnie nie rozumiem do czego to “coś” ma prowadzić. Co jest celem ostatecznym? Dlaczego to “coś” się dzieje i dlaczego w taki sposób?

Nie wiem, czy Pan śledził rozwój kryzysu finansowego a także ewolucję planu Paulsona. Założę, że tak (z czystego lenistwa).
Na początku to “coś”, czyli plan zakładał wykupienie “toksycznych aktywów” banków, które mają kłopoty. 3 kartki A4 poległy w głosowaniu w Izbie Reprezentantów. W ciągu kilku dni z 3 kartek zrobiła się epopeja legislacyjna (dobrze ponad 400 stron!).

Na marginesie – do tej pory się zastanawiam jak było możliwe napisanie czegoś takiego w ciągu dosłownie trzech dni. A może było gotowe wcześniej? Hm…

W każdym bądź razie dodano jakieś idiotyzmy w postaci dofinansowania jakichś kółek cyklistów, produkcji hollywoodckich (!) i innego śmiecia na parę dużych baniek i dokonano podziału całej puli na 250 mld do dyspozycji Skarbu, 100 mld do dyspozycji prezydenta (już scedowane na Paulsona) i 350 mld, których wydanie musi zatwierdzić Kongres.
Senatorzy to łyknęli jak gęsi kluski, pewnie bez czytania.
Dzień później – reprezentanci, jak wyżej.
W każdym bądź razie do momentu głosowań “Trzech Panów” mówiło zgodnym chórkiem o “złych kredytach”, pomocy bankom “w złej kondycji”.

Po przegłosowaniu, to “coś”, czyli plan Paulsona, zaczęło mieć nagle inne cele. Już nie “złe kredyty” tylko “dokapitalizowanie” poprzez zakup akcji.
Już nie pomoc bankom “w złej kondycji” a bankom zdrowym!
(Brwi mi się uniosły w zdziwieniu.)

W ostatni poniedziałek, w Waszyngtonie, miało miejsce spotkanie Paulsona z szefami największych banków. To, co jest kuriozalne, to to, że panowie podobno dostali po kartce papieru i usłyszeli komentarz, że nie wyjdą dopóki nie podpiszą.
Po kliku godzinach podpisali… zgodę na wykup przez Skarb potężnych pakietów akcji, w tym 5% pakietu akcji uprzywilejowanych. Na czas nieokreślony, bez możliwości ich odkupu bez zgody Skarbu.

(No żesz… (szpetne słowo), co to jest?!)

Wyczytałem to powyższe NYT. Nie mogąc uwierzyć w to, co czytam polazłem do konkurencji.
Ale tam (WSJ) to samo stało napisane, tylko w bardziej oględny sposób.
(Nota bene w dzisiejszym Dzienniku jest przedruk jednego z artukułów, które się na ten temat ukazały w WSJ ale pod tak infantylnym tytułem, że się obśmiałem do łez.)

Sprawdziłem potem wyniki finansowe na ostatni kwartał dla JP Morgana i Wells Fargo, które zostały opublikowane wczoraj. No kurcze, dobre są. Owszem spadek zysków jest znaczny ale powyżej oczekiwań “rynku” a same zyski naprawdę solidne.

To po cholerę ten wykup akcji?!

Mało tego, jakiś “ktoś” (nie pamiętam nazwiska) pierdyknął opinię, że plan jest świetny i z pewnością wielkie nim zainteresowanie wykażą mniejsze banki.
Polazłem w sieć szukać tych zachwytów. Znalazłem wypowiedzi typu “niech się wypchają”, “nie potrzebujemy”, “spadać”.

Ale ‘Hank’ Paulson się upiera i będzie kontynuował uszczęśliwanie sektora bankowego. Ciekawe czy na podobnym spotaniu, jak to poniedziałkowe.

I w ten oto sposób (w mojej opinii) dobrowolny “bailout” zamienił się w przymusowy “buyout”.

Dlaczego? Co jest celem ostatecznym?

Pzdr.

Ale ludzkim językiem – pisze Pan o wykupie przez Skarb – czyli jak mniemam, chodzi o wykup przez FED? Czy moze mi sie porąbało…

Bo jeśli tak, to cel jest dość prosty – skupienie w jednych rękach (tych właścicielskich FED) całej władzy i wiedzy finansowej w USA. Przecież taką politykę FED prowadzi od chwili powstania. Można zaryzykować twierdzenie, że historia FED to historia zgliszcz niezależnej bankowości w USA...

Tylko czy przypadkiem JP MOrgan nie nalezy do jednego z “wielkiej piątki”? Bo to by trochę zaciemniało obraz.

Niemniej do czasu utrzymania zasad stosowania planów ratunkowych dla Banków europejskich w rękach poszczególnych krajów, jestem w miarę spokojny. Bo plan Sarkozy’ego jakos mi zaczął przypominać o AMRO, a potem pojawiła się myśl o AMEURO i zaczałem sie niepokoić...

Nie znam. Do Kanady to się kiedys wybiore pewnie w celach turystycznych. A co się tam dzieje, co może miec wpływ na sytuację?

Departament Skarbu. Hmmmm… No to zmienia sytuację. Powoduje, że moja teoria spiskowa legła w gruzach. Bo to jest klasycza nacjonalizacja, taka jaką forsuje u siebie choćby Merkelowa (podoba mi sie co ta baba wyprawia). Zapewnia tym, ktorzy kasę mają dawać, wgląd w księgi. Czyni ruchy bardziej racjonalnymi. No i da jakieś bardziej prawdopodobne pojęcie o “brudach”.

Ten artykuł to pewnie w jakimś barbarzyńskim języku, którego nie znam? Znaczy w angielskim albo jakimś takim?

Ale co z tą Kanadą?
Bo właśnie przeczytałem, że europejskie “nadzory finansowe” mają się jednak spotykać co miesiąc. I przyznaje, że spodziewam się zaraz jakieś inicjatywy powołania “stałej komisji”. Albo czegoś tam. WSPÓLNEGO.
I znowu przypomina mi sie AMRO....

Kanada nieważna. To znaczy ważna ale nie będziemy chyba “psuli” tematu Panu Sergiuszowi?

A co do tych spotkań, to myślę, że dopóki “patafian”, który wpadł ostatnio na pomysł powołania paneuropejskiego (czy nawet globalnego) nadzoru bankowego nie zacznie odnosić sukcesów we wprowadzaniu swoich pokręconych wizji w życie, to chyba nie trzeba się denerwować.
Na razie uznaję, że ten “geniusz” miał zły dzień.

Ja bym się nawet z Panem zgodził, tylko że wybory się jeszcze w USA nie odbyły a wątpliwości jest sporo – że tak powiem.

Pozdrawiam równie serdecznie.

p.s. Z zastrzeżeniem jak u Pana Griszqa.

Wszystko fajnie, co Pan pisze. Ale tak nie do końca, bo skoro odchodzą to jakie mają gwarancje, że (to pytanie hipotetyczne) te akcje to im się dostaną kiedyś tam?

Wie Pan, że bardzo wielu krytyków Busha jest wśród republikanów? A jeśli tak, to Pana koncepcja o możliwym uwłaszczeniu się panów z tej administracji na przejętym majątku banków jest taka sobie. Tym bardziej jeśli wygrają Demokraci.

No chyba, że wynik wyborów już znają i pełen skład przyszłej administracji też. A znają?

:) Tak opisane przez Pana “biznesy” są mi znane.

Uszanowanie.

Myślę, myślę i nic nie mogę wymyślić. A przydałoby się.

A te sądy i komisje to być może będą jak Demokraci wygrają.
Ale… pożyjemy – zobaczymy.

Pozdrawiam.

p.s. Tymczasem znikam. Obowiązki.

proszę psuć do woli, byle w zgodzie z tą, jak jej tam, Konstytucją TXT :-)

To Pan się w złe towarzystwo wmieszał. Bo tu większość (i ja w tej grupie na przykład) zna sie “po łebkach”. Najczesciej takich od szpilki.

Tu jest miejsce na edukacje, a nie uczone dywagacje z równymi sobie wiedzą. Czesto pod profesjonalnym wpisem nie ma w ogóle komentow, bo co mają powiedzieć Ci, ktorzy polowy użytych słów nie poniali? Ale zawsze coś tam we łbie zostanie. To sie jakoś tak nazywa: praca u podstaw, organiczna czy ograniczona (przyswajalnością czytających zwłaszcza). Coś tak.

Niech się Pan nie wykręca, tylko temat rozwinie.

Zaciekawił mnie Pan.