Dzień dobry – zdaje się, że ma Pan świętą rację.

Dla mnie problemem jest jednak nasilająca się tendencja do przeinaczania faktów, do opuszczania niewygodnych zdarzeń, do zaczynania kalendarzy w wygodnym dla jednej strony momencie z zupełnym pominienciem zaszłości, itd.

Oraz do łazawych wybrydzań, że wojna jest be, że są ofiary, itd. bez zrozumienia, że ta wojna nie toczy się ponieważ ktoś ma taką fantazję, że się tam bawią w strzelanego dla dorosłych – lecz ponieważ strony de facto wyczerpały możliwość załatwienia głebokiego sporu środkami pokojowymi. Wojna jest wyjątkowo bolesnym środkiem nacisku, który ma zmusić drugą stronę do posunięcia się, do kompromisu. Dramatem jest, że – jak widać – determinacja po obu stronach też jest bardzo wielka – w przypadku Palestyńczyków posunięta wręcz do granicy samozatracenia, co nie rokuje dobrze na przyszłość.

Niemniej jednak – wściekłego psa trzeba zastrzelić a nie próbować się jakoś podzielić dostępnym terytorium, gdyż ten sposób okazuje się nieskuteczny – pies wciąż gryzie. Nie jest też żadnym wyjściem konstatacja, że to taki pies i że gryźć musi, że udawajmy, że nic się złego nie dzieje. Ataki Hamasu w Izraelu destabilizują tam sytuację wewnętrzną i chociaż liczba ofiar nie jest porażająca, to nie da się po prostu żyć normalnie w kraju, w którym trzeba z góry zakładać, że się ze sklepu może żywym nie wrócić. Wymaganie od Żydów, żeby przeszli nad tym do porządku dziennego jest jakąś żenującą groteską.

Prawda jest też taka, że klucze do rozwiązania problemu palestyńskiego znajdują się w Damaszku, Techaranie i być może nawet w Moskwie – lecz napewno nie mają ich Żydzi. Kto tego nie widzi i nie rozumie – ten gapa.