m.in. na Rynku Głównym (ale to jeszcze w latach 50-tych) można było spotkać Cyganów oferujących patelnie i naczynia z dziwnego stopu (z dużą domieszką miedzi chyba, bo były takiego złocistego koloru). Były doskonałe (niestety żadne z nich się już nie zachowało, przynajmniej w moim domu).

Doskonale smażyło się w nich konfitury i gotowało marmolady. A po owoce jeździło się wtedy wczesnym świtem (4-5 rano) na Nowy Kleparz, gdzie chłopi przywozili je konnymi wozami.

Pozdrawiam serdecznie

PS. Ciekawe, czy można gdzieś jeszcze kupić żeliwne garnki, w których doskonale udawały się wszelkie zapiekanki, o bigosach nie wspominając?

= fanka Brytyjczyków?

I’d rather be a free man in my grave
Than living as a puppet or a slave

zero bólu. Jakby się przypalała, to by z nami tak długo nie mieszkała.
Nasycenie porów żeliwa odpowiednią ilością oliwy lub oleju eliminuje przypalanie skutecznie.
Jeden warunek – nie przesadzać z myciem i broń Boże wkładać do zmywarki.

Pozdrowienia spod sztandaru Slow Food

W “dobrych sklepach” można kupić zazwyczaj niesamowicie drogie francuskie naczynia żeliwne, kiedyś tanio udało mi się kupić patelenkę żeliwną w jakimś tesco, podobne widziałam na targu w Krynkach, chociaż te bardzo skrupulatnie trzeba smarować olejem, bo inaczej zaczynają rdzewieć, no i wykonanie nie zawsze bardzo staranne.
Mąż bardzo sobie chwali żeliwną patelnię z ikei, gdzie za przyzwoite pieniądze można kupić też brytfanki i inne żeliwne garnki, ale że one powleczone czymś (jakąś matową emalią) w środku, ja wolę kupioną na allegro starą szwedzką patelnię żeliwną, tyle, że ciężka jak gwint.

Wszelkie teflony niech się schowają. Polecam dla porównania smażyć kartofelki na patelni żeliwnej i teflonowej – te z teflonu nijak do tych drugich nie przystają. Chociaż na żeliwie trochę inaczej się smaży i trzeba się “przestawić”.

Pozdrawiam kulinarnie