bo ja swój numer podawałam tak:

12 34 567 i kierunkowy 89.

Ale to było dawno.
Teraz recytuję jak na akademii:

1 2 3 4 5 6 7 8 9

A jakbym jeszcze +48 dodawała, to już na pewno do domu nie trafię :)

PS:Docenta nie ma i nie będzie, Yassa był na Traviacie, a Renata… cóż. Stabilnie.

Uuuuuffff., dobrze, że nie do jajek :)))

Feldmarszałka von Moltke?

A cóż się Pan tak oflagowałeś?

Reklama jaka czy co inne?

żadna reklama.

prawo y sprawiedliwość, a właściwie ich brak.

więc nigdy nie mówcie nigdy:), niedowiarki.

Poza tym, ja pamiętam obietnice Serga, że w ramach multiblogów (jak te cuda powstaną kiedyś) każdy będzie mógł sm rozstrzygać czy chce komentarze z zewnątrz osób niezalogownych i nie posiadających konta na TXT (przez kilka miesięcy taka opcja była dostepna, inna sprawa, że wiele pożytku z niej nie było), ale special for Docent i nie tylko jeśli będzie możliwa, to ją włączę:)

Pełen liberalizm, no:), jak w PeŁo czy cuś.

ja pamietam jeszcze numery 6 cyfrowe.

co wiecej pamietam, ze cala dzielnica miala podobne numery
np my mielismy x21232, moj sasiad x21282, moja obecna zona mieszkajaca kawalatek dalej x21732… mam jeszcze kilka innych przykladow ale se daruje.

czy numery podajecie liczbami czy cyframi? ja w dziecinstwie liczbami a teraz numerami. dwa jeden dwa trzy dwa.

ale merlot zapomnial o jednym, o tym ze nie pamietamy juz numerow. bo wszystko mamy zapisane w komorce i nie musimy wpisywac numerow, wibierac, wykrecac.

jeden telefon komorkowy ma klawiature w kólko.

jesteś małolat.

Ja niestety pamiętam pięciocyfrowe w Warszawie i czterocyfrowe na prowincji.
Tudzież pamiętam, jak się zamawiało międzymiastową. Panienka mówiła:
– Co? Zakopane? To się nie uda! siedem godzin oczekiwania, jak dla pana… Że co? Błyskawiczną? Do dziewczyny? 3 godziny…

Po dłuższych negocjacjach i użyciu całego ładunku uroku osobistego telefonistka zapisywała rozmowę na hasło aktualnie obowiązującej akcji (np. “powódź” lub “żniwa”) i zazwyczaj udawało mi się usłyszeć głos mojej przyszłej merlotowej już po 30-40 minutach…

młodzież męska dysponowała potężnym narzędziem pod tytułem magiczny drucik.

W owym czasie, kiedy Lagriffe raczkował, taryfa telefoniczna była prosta: jedno połączenie, jeden impuls. Tyle samo za 10 sekund, co za 10 godzin rozmowy miejscowej. Nic dziwnego, ze telefony zazwyczaj bywały zajęte. Brało się wówczas ów magiczny drucik, wkładało jeden koniec do gniazdka 220 V, a drugim robiło z wyczuciem muśnięcie membrany słuchawki, w której słychać było tę cholerną zajętość. Działało też na membranę mikrofonu. Linia telefoniczna dostawała ożywczego kopa i jak madżik włączała twój telefon do rozmowy.

W tym momencie zazwyczaj zgłaszało się chęć pogadania z jednym z rozmówców i prosiło o szybsze zakończenie rozmowy. Albo, grubo przed wynalezieniem rozmowy konferencyjnej kontynuowało się gadkę na trzy, a nawet kilka telefonów.

dzięki za info
teraz już wiem, że koniecznie muszę pamiętać o tym +48 aby zostać tym, tam światowcem :)

Ukłony

Ale złotówka, to cała młodość. To była zabawa. Jeszcze pamię†am jak mnie ucho bolało.

Jeżeli mi się upiekło, to wypada podziękować...

nie mogę Ci towarzyszyć w niedzielno-porannej przechadzce po blogach, z powodu reperuję zamek w drzwiach do łazienki.

Co wprowadza mnie chwilowo w nastrój konfliktowy.

gdyby problem trwał dłużej, i był bardzo skomplikowany, to mógłbym w sumie podjąć się ryzyka naprawy tego zamka.
Ale wiem, że sobie poradzisz
Jednak gdyby nie, to telefon :)
Jestem

braciom w wierze :)
Tłumaczę:

więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie DZIĘKUJĘ,

w oryginale brzmi:

więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie ŻAŁUJĘ i obiecuję poprawę.