w moich wpisach najlepiej doszukać się tego co określić mógłbym mianem swojego człowieczeństwa.
Pozdrawiam

Dodałbym jeszcze – czym ‘mierzyć’ owe człowieczeństwo

Wbrew pozorom Jezus to nie zbiór zasad ale przedwewszystkim treść tych zasad.
Treść tych zasad w tym sensie (jak się określał) ty który nie przyszedł znieść zasad, cech, przykazań ale je wypełnić = tchnąć w nie ducha.

Tchnąć ducha w zasady to nadać im kontekst, intencję i treść. W przypadku Jezusa nadał przykazaniom ducha a to nadanie polega na tym, ze z miłości wszystko ma brać początek. Z małej miłości jak jeden nędzny z pozoru grosz ubogiej wdowy a bezcenny w oczach Boga.
Jakby wszystko bardziej opierało się na zawierzeniu Bogu niż na sumie jałomużny wrzuconej do skarbony. Człowieczeństwo bardziej opiera się na zawierzeniu Bogu niż na ciułaniu dobrych uczynków… .

Miarą człowieczeństwa więc byłoby w przypadku ubogiej wdowy miara zaufania jaki okazała wrzucając mało do skarbony a dając najwięcej(wg Jezusa).

Chyba miarą człowieka jest jego zdolność do dawania z siebie jak najwięcej dla…. . A to dawanie nie mierzy się “sumą ofiarowaną” ale zdolnością do rezygnacji z czegoś dla kogoś.
Mówiąc językiem wierzących powiedziałbym, ze miarą człowieczeństwa jest zdolność do ofiary w imię dobra słabszego.. . Do takiej ofiary która nie żąda nic w zamian i nie spodziewa się nieczego w nagrodę. DO rezygnacji z tego co dobre i mi się należy… .

Myślę, że w tym dawaniu z siebie tkwi tajemnica dobrego życia. Gdyż wtedy gdy komuś daję świadomie nie daję byle czego. Jeśli daję Bogu swoje życie, nie żyję byle jak. Jeśli daję swoje życiem innym, nie żyję byle jak gdyż bylejakie życie to bylejakie dawanie i pośmiewisko dla innych.

Więc miarą człowieczeństwa wg mnie jest miara dawania z siebie, miara dawania z siebie bezinteresownie nie spodziewając się niczego w zamian.

Biblia to fajnie puentuje: “radosnego dawcę miłuje Bóg”.

Człowiek = radosny dawca(taka defnicja człowieka i człowieczeństwa mi przysżła mi d o głowy).

Pozdrawiam.

************************
“SZUKAĆ! To rzucić się w głąb samego siebie, zanurzyć się w poszukiwanie Boga;
wynurzyć się,
by szukać człowieka.”

czy nieosiągalny? Życie człowieka się zmienia ale się nie kończy…. – więc ostatnie słowo o człowieku i jego człowieczeństwie nie jest powiedziane tutaj na ziemi.

ta definicja też mi jest bliska, dziękuję

cieszę się z tego, że “biska” a jaka jest Twoja? KObiece serce naczej “mierzy”.. . :-))

Pozdrawiam i prowokuję do wypowiedzi dłuższej!

************************
“SZUKAĆ! To rzucić się w głąb samego siebie, zanurzyć się w poszukiwanie Boga;
wynurzyć się,
by szukać człowieka.”

prowokacja na mnie nie działa, przynajmniej na dłuższą metę,
jeśli ulegam prowokacji, to świadomie, z różnych przyczyn, tym razem z szacunku i sympatii dla autora :)
napisałam, że jest mi bliska, tak jak i cała Twoja wypowiedź, bo Jezus był i jest i będzie dla mnie wzorem, drogowskazem, potwierdzeniem słuszności moich wyborów, gdy robię coś inaczej niż większość,
niby jako kobieta i matka powinnam bardziej skierować się ku Marii, matce Jezusa, może jest to spowodowane słabą znajomością jej życia? ale chyba czym innym…
pozdrawiam

bardzo “kontrowersyjna” dla dzisiejszej kobiety(jak sądzę postać) i niebezpieczna. Jest ideałem kobiety bożej. Pokazuje w praktyce jak współpracuje się z Bogiem.
Z pozoru wygląda ona na “straconą” gdyż zrezygnowała ze wszystkiego: dziwne maciezyństwo z rąk Boga, dziwne małżeństwo z Józefem, utrata syna któremu oddała swoje(nie miała dzieci innych) a wszystko to w pełnej asystencji Boga.

To wywołuje ciarki naplecach gdyż wygląda na to, że Bóg “miażdży” swych umiłowanych wymaganiami.

Jednak jestem przekonany, że proces jaki poprzedza te wydarzenia jest czymś co człowieka wybranego do tego przygotowuje. Daje siłę, wsparcie, pokój, wiarę, zdolność i siłę. W taki sposób się to odbywa, że człowiek jest w swojej wolności, pokoju i przekonania o słuiszności takiej decyzji powiedzieć Bogu “TAK”.

KOgo Bóg wybiera, temu łaskę daje. Myślę, że każda kobieta jest wybrana. A wybranie to dotyczy do szczególnej współpracy w zrodzeniu życia: poczęcia, doniesienia go w swoim łonie, a potem wychowania i także w pewnym sensie “ofiarowania Bogu” jak to uczyniła Maryja. Kontakt z Zyciem jakie jest w kobiecie pozwala rodzić nie tylko fizycznie ale tez duchowo. Gdyż kobieta równiez jako osoba jest “nośnikiem” życia w tym sensie, że swoją postawą i swoją metafizyczną kobiecością potrafi zmieniać świat, swoje otoczenia, wpływać na świat wokół. W towarzystwie pięknych w wielowymiarze kobiet faceci zachowują się wstrzemiężliwiej, przycinają język, zaczynają “trzymać pion”. Więc kobieta Boża jest w stanie zmieniać świat. A gdyby kobietę zredukować do warstwy jedynie zmysłowej pozbawiamy samych siebie czegoś niezwykle potzrebnego do życia w sensie osobistym jak i ogólnoludzkim. Kobieta = życie w pewnym sensie.

Ja myslę, że życie kobiety są przesiąknięte metafizyką i duchową głębią. W sensie fiuzycznym życie człowiek z niej bierze początek a także w sensie duchowym. Kobiecość to piękna sprawa, :-))))
Piękno kobiety też tkwi w jej wnętrzu a więc w jej pięknie duchowym. To bardziej pociaga nas mężczyzn niż narzucające się na pierwszy rzut oka piękno ciała. Same piękno ciała wzbudza podziw i porządanie. Natpmiast piękno duchowe nadaje pięknu ciała treści wywołując u mężczyzny zarówno podziw jak i szacunek.
Patrząc na jakąś prezentację mody kobiecej w rozneglizowano-dziwnych strojach mam wrażenie, że prezentujące kobiety zostały zredukowane do obiektu – manekina a nie prezentują prawdziwej PEŁNEJ kobiecości czerpiącej także z głębi duszy i bogactwa osobowości co w połączeniu z pięknem ciała jest “koktajlem mołotowa” na nas facetów.

Maryja więc dla mnie to osoba która była odnalazła na swój sposób woją kobiecość, odnalazła w niej ślad Boga. Umiała go usłyszeć, zakochać się w nim a także odpowiedzieć z pełną wiarą na Jego propozycję.
Wg mnie Maryja to osoba słuchająca swojego wnętrza i tam odnajdująca tajemnicę swojego istnienia, życia, tam odnalazła Boga. A moż tam Bóg “się znalazł” gdyż wiedział, że Ona słucha “swojego wnętrza”.

Epopeja mi wyszła niechcący… .

Pozdrawiam.

************************
“SZUKAĆ! To rzucić się w głąb samego siebie, zanurzyć się w poszukiwanie Boga;
wynurzyć się,
by szukać człowieka.”

zrezygnowała – miałem na myśli “po ludzku”. Poprostu zrobiła coś do czego była przekonana i zrobiła to z radością. W pełni sie zgadzam z Twoją wypowiedzią.

Ale w taki właśnie sposób jest powołany każdy człowiek – ja, i Ty też... . Mamy włożone w swoje “jestectwo” jakieś pragnienie, jakiś imperatyw z którego mniej lub bardziej zdajemy sobie sprawę.
I właśnie wzięcie tego imperatywu na “poważnie” jest równoznaczne z w pewnym sensie z powiedzeniem “Tak” Bogu.

Tak sobie myślę, że gdyby zamiast targować się w niektórych przykazaniach z Bogiem z radością powiedzieć – “TAK”, masz rację. Wypełnię je z radością, to byłoby mniej ‘wrzodów na rzołądku” jak i mniej pustki i zamieszania w życiu osobistym i duchowym. Gdyż tajemnica tkwi właśnie – jak napisałaś – w radosnym dawaniu a nie z przymusu, musu, strachu, czy czegoś tam jeszcze,

A na wybranie zasługuje każdy człowiek. Mi się wydaje, że “człowiek” to inaczej “wybrany przez Boga”.
Jeśli sobie z tego zda sprawę to jego życie nabiera sensu i smaku.

Wybranym być przez Boga – nie byle kogo, tylko przez Niego, do czegoś wielkiego. Nie będę pisał do czego. Chyba to doskonały temat na kolejny wpis.

Pozdrawiam serdecznie.

p.s.
A’propos Maryi i kobiety. Mówi się, ze kobieta ma naturalną skłonność do duchowości, do wiary, do podążania za Bogiem.

************************
“SZUKAĆ! To rzucić się w głąb samego siebie, zanurzyć się w poszukiwanie Boga;
wynurzyć się,
by szukać człowieka.”

A bo ja wiem… ?
MI się wydaje, że życie Jezusa i Maryi – specyfika ich zycia mówi tylko i aż o tym, jak w tych konkretnych sytuacjach zachpowałby się 100% ludzki człowiek w postępowaniu w tych przypadkach Jezusa I Maryi.

Tak naprawdę – o dziwo – moje, Twoje zycie składa się w pewnym sensie z zupełnie innych wyborów: innych sytuacji zyciowych wobec których stajemy z racji zawodu, wychowania, uwarunkowań społecznych, itd. a w nich – ja osobiscie – odnajduję to, że warto brać na serio Boga o którym zaswiadcza Biblia, warto na serio go traktować gdyż ONi go tak właśnie traktowali. Nwet Jezus był ograniczony Biblią -> pismami prorockimi ze Strego Testamentu…... .
I w tym sensie nasladuję/my ich, o ile szukamy tego co Boskie a nie tego co ludzkie(zdala od Niego) w sobie samym, podejmowaniu decyzji i codziennym życiu.

Dla mnie nasladowanie nie oznacza, przywdziania śleego szablonu, ale bardziej na to, aby zachowując swoją odrębność i inność( jako poldek) żyć w taki sposób by poszerzać zarówno przestrzeń do mojego współżycia z Bogiem w moim zyciu ale też by urealniać też horyzont w ktorym możemy się wspólnie spotkać.
Ale nie spotkać się w tym sensie abym ja stawał się jak On na “zasadzie małpowania” ale spotkania partnerskiego dwóch istot w relacji “JA” i “TY Boże”.

I to wg mnie jest najpięknięsze, najbardziej pociągające w szukaniu Boga. Że nie ma mowy o tym, abym ja rezygnował ze swojej tożsamości ale ją tak szlifował, by dać tym samym przestrzeń do spotkania z Nim. Nie za cenę utraty tożsamości ale za cenę odkrycia w pełni własnej tożsamości jaką odkrywam w spotkaniu i dązeniu do Niego.

Może to paradoksalnie brzmi, ale pytając siebie “Kim jestem”, odpowiedź na to pytanie – pełną – otrzymuję w NIM, spotykając i poznając Jego.
A wtedy praca nad sobą nie staje się celem samym w sobie ale efektem uboczny-koniecznym w konsekwentnym zbliżaniem, poszerzerzaniem horyzontów spotkania z Bogiem.

A gdyby wszyscy “po sznurku” nasladowali Jezusa i Maryję w dziedzinie prokreacji – no to byśmy rzeczywiście nie rozmawiali ze sobą, :-)))
Stąd wniosek, że nie każde naśladowanie jest mądrym nasladowaniem. :-)))

Pozdrawiam.

************************
“SZUKAĆ! To rzucić się w głąb samego siebie, zanurzyć się w poszukiwanie Boga;
wynurzyć się,
by szukać człowieka.”