dobre uczynki: herbatka dla pani Julity
złe uczynki: rechotałam, mam wątpliwości czy terapeutycznie
nastrój: osiadający
napęd: to nie jest pora na napęd
motywacja: szukam

***
Wtorkowy pokaz przedpremierowy teatru w kinie, był zaiste interesujący. Samo zaproszenie przyszło tak nagle, jak niespodziewanie. Poszłam więc za ciosem pogrążona w wątpliwościach, które odrzuciłam zanim pogrążyły mnie na amen.
Kręcę się po kulturze ostatnio, co mnie bardzo cieszy, jako osobę poniekąd kulturalną, a także z aspiracjami.
Obejrzałam sobie w kinie przedstawienie teatru telewizji i samo w sobie jest to schizofreniczne.

Mój mózg, wyszarpnięty prosto z pracy, miał poważne trudności z ogarnięciem sytuacji, w znaczeniu definicyjnym. Ale dobra, w końcu nie takim wyzwaniom już mój biedny mózg musiał sprostać. Nawet mi chwilami żal, że narażam go na takie wstrząsy. A tam, niech się szkoli i wyrabia, na starość będzie jak znalazł.

Obejrzałam sobie z wielkim zaciekawieniem i narastającym wciągnięciem w fabułę, bowiem zupełnie nie miałam pojęcia coż też przyjdzie mi zobaczyć, więc mogło być różnie.
Jak ktoś nie wie, bo za młody, albo nie wie, bo nie przyszło mu do głowy pomyśleć, albo nie wie, bo nie wie, to Operacja Reszka w sam raz się nadaje do tego, żeby się dowiedzieć jak w czasach, poniekąd dawnych, wyglądała rzeczywistość ludzi, kiedy jeszcze nasz kraj piękny skrótował się jako PRL.

Zaangażowałam się w poznawanie tej prawdziwej historii tak, że z emocji unosiłam się chwilami w wygodnym fotelu (o! Kina mają wygodne fotele, nie to co teatry!).
Kiedy Kazio, biedaczyna mentalna, kolejny raz, kolejnym służbom, kolejnego kraju, odpowiadał zgadzam się, będę mówić , czułam fizyczne osłabienie. Doprawdy trudno to pojąć, że zdarzają się ludkowie pozbawieni jakiegokolwiek stałego światopoglądu. Ale cwany to on był, no był.
Nie to, co ten Piotr Jegliński, idealista taki. Ten to miał stałość w sobie, kręgosłup i sprytny był, ale mało cwany, za co Tym z Góry dziękować należy.

Każda projekcja ma swój koniec, więc wystąpili twórcy, a także sam bohater, w Osobie Piotra Jeglińskiego.

Życie to jest dopiero zabawna przygoda. Idziesz rano do pracy, a wieczorem dotykasz co najmniej kilku dziwnych światów, z których część jest fascynująca, a część zupełnie zadziwia, do tego rozmaicie kierunkowo.

Podeszłam sobie do tego, który mnie zaprosił i wędrujemy przez chwilę w błyskach fleszy (hoho) i pośród gwiazd (hohoho).

- Maćku, poznaj Gretchen – słyszę i wiem, że to nie do mnie, ale o mnie jakoś tam.

- Maciek – słyszę, widząc jednocześnie młodego mężczyznę, za którym szaleje do obłędu znaczna część kobiet (wcale niekoniecznie wyłącznie młodych), skłaniającego się niemal w przedwojennym ukłonie i patrzącego mi w oczy, swoimi niebieskimi.

- Gretchen – odpowiadam dłoń swą wyciągając ku uściskowi, za który tak wiele dałoby się pokroić.

Uśmiechnął się. Ja się uśmiechnęłam, dość zaskoczona jego naturalną wobec kobiety grzecznością. Żadnego gwiazdowania, żadnego nadęcia.
Oczywiście po jego stronie, bo to już raczej ja się zachowałam jak gwiazda obcej galaktyki.
Potem się dziwię, że mężczyźni mnie unikają. Bosz…

Zakręciłam się i jako ten kopciuszek umkłam .

Zasłoną milczenia niech się pokryje mój debilizm związany z poczuciem bycia kompletnie poza jakimkolwiek kontekstem. Albo dla mnie kontekstu nie wymyślono, albo świat kłody pod nogi mi rzuca, przy czym chwilowo chciałabym wierzyć w to drugie.
Idę na łatwiznę, no trudno.

Miałam kiedyś taki sen, że Jeremy Irons mi się oświadczył i zabrał do swej ojczyzny, by prowadzić ze mną życie szczęśliwe. Jak patrzę na siebie, to w rzeczywistości niestety nie mogłoby się to odbyć, bo dość szybko doszłabym do wniosku, że.

To tak jak z Henrym, który wyznał mi miłość w czasie dziwacznym, za co spotkał go tylko mój urokliwy śmiech. Życzliwy taki przecież, nie ośmieliłabym się wydrwić uczuć drugiego człowieka, no jakże to tak wydrwić?

Zaprawdę będzie tak, że umrę i zjedzą mnie owczarki alzackie. Muszę tylko zadbać o to, żeby te owczarki mieć, bo inaczej to Ruda mnie zeżre, od czego będzie miała poczucie winy i wieczną sromotę.

Na moją niekorzyść działa fakt, do tego ewidentny, że mężczyźni, którzy mnie znają bardzo dobrze, chwalą, wielbią, doceniają – ileż, ach ileż kobiet, marzy o czymś takim – to ostatecznie jednak nie mają najmniejszego zamiaru powiedzieć czyżykiewiczowskiego ave .
Może ja szpetna jestem?
O!

Andrzej uczynił niedawno wyznanie.
Nieeeee, no przecież nie takie.
Uczynił wyznanie, że dla mężczyzn to musi być jakoś trudne i dziwne (pewnie, dla mężczyzn większość zwyczajnych spraw jest trudnych i dziwnych, oj pardą, wyrwało mi się), że ja, w pierwszym obluknięciu , twarda kobieta, przy drugim okazuję się być jak misia .

Who the fuck is misia ?