dobre uczynki: nadal brak
złe uczynki: porażająco ponadnormatywnie używane słowa brzydkie
nastrój: na strój
napęd: na pęd
motywacja: eeee?

***

Media kłamią. Kobiece też.
Tym razem nie chodzi mi o rozczarowanie kremem nawilżająco-wygładzająco-ujędrniająco-kojąco- przeciwzmarszczkowym. Tym razem chodzi mi, bo przecież oczywiście o coś mi chodzi, o kłamstwo związane z ogłupieniem ludzi.

Baśka wysłała swój tekst, potem mój komencik omnipotentny, potem ta pani fotograf.
Niestety, ta akurat dotrzymała słowa i nadesłała zdjęcia.
Całe szczęście, że nie gołębiem pocztowym, bo jeszcze by mu się z dzioba wypsło i pół miasta miało by radość, a pół zdjęte byłoby przerażeniem. Stanowczo tak nie wyglądam i nawet jeśli się mylę, to takiego wyglądu odmawiam jeszcze bardziej stanowczo.
Zamykając rzecz w dwóch słowach – coś okropnego.

Natomiast w trakcie twórczej pracy redakcyjnej zmieniła się koncepcja.
Zmieniła się dość radykalnie, bo Baśka zapytała mnie dzisiaj, czy ja bym mogła jednak w pięciu punktach napisać, jak rozmawiać z dzieckiem, żeby umiało na bieżąco i długoterminowo wyrażać uczucia. I, że te pięć punktów, to ma być dwa tysiące znaków.

Chwilę zastanowiłam się nad kilkom sprawami:
-> w jakim związku pozostanie mój komentarz do tekstu komentowanego?
-> Dlaczego osobny zupełnie artykuł ma być traktowany jak komentarz?
-> Ile mi zapłacą?
-> Czy zapłacą za to, co JUŻ dostali?
-> Czy chcę się mądralować na temat dzieci?

Baśka: – Nie pozostanie, ale ta pani tam poprawia mój tekst, żeby to pasowało. A w związku z tym, zapłaci mi mniej, bo teraz to ona pracuje.
Aha.

- Nie wiem.
Aha.

- Nie wiem.
Aha.

- Nie wiem.
Aha.

- Nie chce mi się.

Ujmuję rzecz skrótowo, bo nad czym się tu rozwodzić.

Baśka podała tej pani mój numer telefonu i oddaliła się na spotkanie z Karolem.
Nie wiem jak Karol, skądinąd książe, ją potraktował, ale pani z redakcji do mnie nie zadzwoniła.
Lamentować nie będę, w końcu to tylko kilka minut spędzonych przy klawiaturze, ale z drugiej strony…
Jak by nie patrzeć, to znaczy nieważne z której strony, licząc na ten zarobek poszłam na zakupy, a to, że wydałam dziesięć razy tyle ile miałam zarobić nie ma tu nic do rzeczy.

Czasopisma kobiece nie są najwyraźniej dla mnie, o czym wiedziałam już wcześniej.

Pieniądze szczęścia nie dają, o czym przekonuje mnie mój podstawowy pracodawca.

Ci z Góry nie pozwolili mi tanio sprzedać twarzy, za co niech będą im dzięki. Czuwają, to dobrze.

Doprawdy nie mogę się użerać ze wszystkimi: kobiece pierdofony, żałosna Publiczna Służba, Rodzicielka, która załamuje ręce nad zwiększonym wymiarem mojego czasu pracy, targające mną wewnętrzne wątpliwości natury rozmaicie rozstrzelonej itd.

W poniedziałek dostąpiłam zaszczytu osobistej, telefonicznej rozmowy z Capo di Tutti Capi di ZOZ.
Żaden normalny człowiek nie nazwie rozmową tego, czego doświadczyłam, a ja się upieram przy postępowym definiowaniu słów, jak głupia jakaś.

Kwadrans darcia się w słuchawkę, na mój domowy koszt zresztą, to nic wobec ustnej obietnicy, że dostaniemy pełną stawkę i niech to będzie konkluzją naszej rozmowy!!!!!! .

A pewnie, całkiem ładna konkluzja jak na konkluzję.
Dziwnie nie wierzę, ale za chwilę (już z końcem maja) będę mogła powiedzieć sprawdzam . Potem się zobaczy.

Do tego czasu zapewne i tak padnę bohatersko z zamilkłą na ustach pieśnią. Zawczasu zapiszę pozostałe po mnie pobory, osobie wyłonionej w drodze konkursu.
Zainteresowanych prosimy (my, królowa) o przysyłanie zgłoszeń na adres ja [dot] gretchen [at] gmail [dot] com .

Trop ten przypomniał mi jeszcze coś.

Dwa tygodnie temu otrzymałam maila od nieznajomego mężczyzny o wdzięcznym i dźwięcznym imieniu Andrzej (nazwisko do wiadomości redakcji, aaaaa!).
W kilku zdaniach ów pan poprosił mnie o możliwość wykorzystania moich paryskich zdjęć grobu Fryderyka Chopina, które odnalazł na moim blogu.
Od razu powiedział, że zapłacić może symboliczną złotówkę, ale zdjęcia podpisze, umieszczając je na mapce miejsc, z rzeczonym Fryderykiem związanych.
Zapytał ponadto czy może mam inne jeszcze zdjęcia grobu, bo byłby wdzięczny.

Przeprowadziłam szybką konsultację społeczną, co może być dowodem na brak samodzielności w myśleniu, ale odpuszczam sobie.
Nie po to się ma społeczeństwo, żeby się nie skonsultować.

Andrzej (oczywiście nie ten sam, tylko mój Andrzej. O matko! Disclaimer: nie mam i nie uzurpuję sobie żadnego prawa własności. To taka formuła retoryczna umożliwiająca zróżnicowanie Andrzejów, o których jest mowa.) :

- Podpisz z nim jakąkolwiek umowę, bo potem się okaże, że…

- Przestań – przerywam, czego nie powinno się robić kiedy druga osoba mówi – to są słabe zdjęcia…

- Nieważne – o, teraz on mi przerywa – są twoje i on chce je mieć.

- Ty masz inną perspektywę.

- A co? Pogłaskało próżność, że ktoś chce twoje fotki wykorzystać, hę? – znalazał się przenikliwy.

- Nie pogłaskało. – kłamać też nie jest ładnie. Nie należy tego robić. – Co to w ogóle są za zdjęcia, Andrzej?

Baśka:

- Ojej, jak miło!

- Prawda? – tu moja skłonność do kłamstwa jakoś zmalała.

- Oczywiście, że mu wyślij! W końcu Twoje zdjęcia ktoś wykorzysta.

- Prawda? – odpowiadam pytając, jak własne echo.

Wysłałam.

Wybrałam zdjęć pięciu, jeszcze wykadrowałam wcześniej i posłałam wraz z miłym mailem, że zrzekam się symbolicznej złotówki i niech ma na zdrowie, że trzymam kciuki czekając na wieści czy się mapkę udało stworzyć.

Sądziłam w swojej nawiności, która może i jest legendarna, ale jak wiadomo w każdej legendzie jest ziarno prawdy, że pan Andrzej napisze coś na kształt dziękuję Gretchen .

Popadam w zadumę zatem.

Okropna to cecha u kobiety popadać w zadumę, nigdy nie można być pewnym cóż jej się przyśni.