dobre uczynki: to ja biorę suszarkę do włosów

złe uczynki: co z tą jogą?

nastrój: falujący w rytmie reaggae

napęd: zaspany

motywacja: się tli

***

Można inaczej, co wczoraj okazało się jak na dłoni.
Dwóm mężczyznom, Najlepszej Szefowej i mnie zajęło piętnaście minut ustalenie, że pomysł współpracowania jest nie tylko na miejscu, ale fajny jest, dla każdego sensowny, a całość rysuje się w barwach intensywnego różu.
Pozostałe półtorej godziny to było picie kawki, opcjonalnie herbatki, wałęsanie się po lokalu oraz żarciki. Z tych piętnastu minut, około trzech do pięciu zajęło nam ustalenie warunków finansowych.
Wygląda więc na to, że wesoły duet terapeutyczny wypływa na szerokie wody.

Potem jeszcze Dominik zabrał mnie do Hindusa na jedzenie, choć ostatecznie i tak jedliśmy u Araba, bo Hindus zamykał, co w normalnych warunkach byłoby skandaliczne, ale mnie już niosły skrzydła nowego życia kobiety zamożnej, przez co nie zwracałam uwagi na drobiazgi.
Można oczywiście w tym miejscu dodać, że byłam głodna jak pies.

Kilka godzin wcześniej zadzwoniła Magda i pomyślałam, w swojej bezgraniczej naiwności, że będzie impreza więc odebrałam bez większego namysłu.
Nie tym razem.
Miałam skomentować wiekopomne, w dziejach polskiego systemu lecznictwa uzależnień, wydarzenie
Wycharczałam, że nieeeeeee, bo tego nienawidzę , na co Magda podała dość absurdalny argument, że miła dziewczyna ze mną pogada. Nie zbliżyło mnie to, do chęci puszczania się w eter, nawet na milimetr.
Chwilę później, kiedy przedstawiłam Magdzie skrótowo mój pogląd na wydarzenie, okazało się co się okazuje w miarę regularnie, że moje heretyckie wynurzenia nie nadają się na antenę.
Co za ulga. Życie heretyka bywa skomplikowane, choć nie pozbawione uroku.

Dzisiaj natomiast, od rana jestem niewyspana z powodu jutrzejszego zrywania się nocą ciemną, w celu udania się do Miasta Koziołków, gdzie uczyć mnie każą.
Człowiek całe życie się uczy, o czym szumią wierzby, przy czym w moim przypadku mają cholerną rację.
Gdybym wiedziała idąc do pierwszej klasy, że to początek czegoś co nie będzie miało końca, spróbowałabym jakiegoś fortelu.
W połowie podstawówki z dumą rezygnowałam z matury i szykowałam się do szkoły o charakterze zawodowym, a tu taki klops.
Dlaczego nie zostałam fryzjerką? No dlaczego?

Niewyspana na jutro, musiałam jeszcze stawić czoła rozpoczynającemu się dziś i udźwignąć na swoich silnych barkach wiele spraw.
A to bilet kupić, a to do szpitala iść, a to odrobić pracę domową, o stawieniu się na posterunku już wspominać nie będę.
Osobiście uważam, że jestem za stara na zadawanie mi prac domowych, ale ludzi się nie przekona. W naturalnym odruchu buntu zupełnie nie znalazłam czasu na przeczytanie, co mam do przeczytania i zrobienie własnych notatek, jako rzekł nauczyciel.
Zdaje się, że jestem dość ograniczona kreatywnie, bo jak ktoś chce, żebym przeczytała dwie rozmowy, a następnie zapisała jak się je przeprowadza, to ja mam ochotę sprowadzić swoje spostrzeżenia do o, tak i wskazać na tekst.

Mogę się zastosować do afirmacyjnego polecenia stawienia się na zajęciach ze słońcem w głowie tylko najpierw muszę z tej głowy przegonić grasującego w niej kota.
No i nie wiem, czy akurat jutro przed południem, na mojej twarzy będzie malowało się tętniące wewnętrzne światło.
Mam przypuszczenie, że malować się może coś zgoła innego.

Pomijając, ten kontrowersyjny i pełen niepewności wątek, plan na dziś (jutro będzie jutro) należy uznać za zrealizowany. Ze szpitala, zgodnie z nową tradycją mnie wyrzucili, bez wątpienia nie bez walki i tym razem na moich warunkach. Poinformowałam pielęgniarkę, że przyszłam po naleśniki i zaraz wychodzę, co zabrzmiało zapewne dość dziwnie.
Nic nie poradzę, że prawda bywa dziwna nader często.

Mama tymczasem zaprzyjaźniła się na oddziale z jedną panią, która z zupełnie tajemniczych powodów zapałała do mnie sympatią.
Fakt, że jakiś czas temu usłyszała opowiadaną przeze mnie historyjkę z życia Publicznej Służby, która spowodowała u niej wstrząsy o dużym nasileniu.
To może dlatego.
Wieczorem rodzicielka mi doniosła, że pani uważa mnie za kobietę z charakterem, co podobno widać i słychać. Yhmmm… Wiele razy już to słyszałam i najczęściej nie miał to być wyraz zachwytu… Rodzicielka zapiera się, że tym razem miał być.
Właściwie nic mi nie szkodzi uwierzyć, a nawet wręcz przeciwnie, chętnie uwierzę.
Jak zostało to wykazane miliony razy, matka ma zawsze rację.

Dlaczego ja jeszcze nie śpię? Jutro z pewnością tego pożałuję, już to wiem, a nadal nie śpię.

Ośli upór mnie niechybnie zgubi. Pytanie tylko kiedy?