Dobre uczynki: uratowanie życia bączącej biedronce
złapanie Najlepszej Szefowej rozjeżdżającej się widowiskowo na chodniku,
Złe uczynki: uogólnione złe nastawienie do mężczyzn

Nastrój: dołująco wyrównany, kilka razy pojawił się uśmiech, ze dwa razy nawet coś na kształt śmiechu, w szczególności pustego i wisielczego, choć nie tylko, bez przesady.

Napęd: wstrzymany do odwołania

Motywacja: zależy do czego, generalnie marna, żeby nie użyć wieloznaczengo określenia zerowa.

***
Naprawdę nie rozumiem dlaczego szpital jest niedostępny z powodu grypy, której nie ma. Nawet biorąc pod uwagę mój obecny stan, wydaje mi się to całkowicie niezrozumiałe, choć przecież pośród wszelkich niezrozumiałych zjawisk na tym świecie, to akurat niezrozumiałe jest najmniej.
Rodzicielka tęskni, bo jak powszechnie wiadomo jak się ma dzieci, to fajnie jest od czasu do czasu je sobie obejrzeć, bo nigdy nie wiadomo co takie dziecko w znaczeniu relacyjnym, bo nie rocznikowym, może wykręcić. Ręka na pulsie trzymana być musi.
Jako córka, od co najmniej kilku lat dostarczam Rodzicielce niezaprzeczalnych atrakcji przy czym jestem zdania, że to nie moja wina tylko innych, w tym jej samej. Nie ma co się dziwić i głową kręcić. Przeciwnie, ucieszyć się wypada, że nareszcie na starość nas obu przedziwnie potrafimy się rozumieć, to znaczy ona mnie bardziej, a ja ją też, ale chwilami mniej.
Słyszałam co prawda już taką hipotezę, że to wszystko to udawanie biednej chorej i znając matkę własną byłabym skłonna przyjąć taką wersję, że zmyliła lekarzy i oni zmyleni zdiagnozowali u niej nowotwór w fazie poza fazami, trudniej mi uwierzyć w to, że udając chciałaby poddawać się chemioterapii. Zwłaszcza ona, dla której własne włosy wydają się być wartością najwyższą, a życie jest do nich drobnym dodatkiem. Tu się różnimy, co jest odkryciem żadnym, gdyż różnimy się znacznie w wielu miejscach.

Szczęśliwie autor tej hipotezy został wywalony poza nawias na zbity ryj, w czym sobie pomógł niejako, sam siebie wywalając. Nie ma to jak wyczucie czasu i chwili. Zwolnij sam siebie, zanim ciebie zwolnią – oto hasło, które może stać się jego mottem, przewodnikiem w ciemnościach życia.
Wyprzedził mnie o setne sekundy biedaczyna i niech mu życie lekkim będzie, choć się na to nie zanosi.

Do szpitala nie poszłam.

Publiczna Służba powitała mnie nabazgranym, flamstrem na tekturce, napisem uwaga, spadające sople!. Były, te sople. Piękne i groźne, z akcentem na piękne. Żaden mi krzywdy nie zrobił. Mała rzecz, a cieszy.

Dziwna sprawa, że różni mężczyźni do mnie dzwonią teraz. Ja nie wiem, czy to się jakoś po mieście rozeszło? I dlaczego nie rozeszło się, że jestem złą wiedźmą? Bałagan w kosmosie, czy spowolniony przepływ danych z powodu, że zima, mróz i spadające sople?
Czuję się pożądana, towarzysko oczywiście.
Bardzo to miłe, bo mężczyźni są niezwykle mili w kilku przypadkach:
albo jeśli są przyjaciółmi – absolutnie bezcenna świadomość
albo jeśli zwyczajnie lubią – naturalny, ludzki odruch
albo jeśli coś im majaczy – nie wiem co, nie znam się
albo jeśli im zamajaczy bardziej, ale jeszcze nie wiedzą co się w niej czai natomiast chętni są sprawdzić co, i na ile
albo jeśli są gejami, ale geje akurat do mnie nie dzwonią. Zastanawiające.

Stwierdzam, że nijak nie mogę się nad sobą użalić za kanwę przyjmując stan opuszczenia, głębokiej samotności, a osnowę wszechogarniają ciszę. Mogłabym się zalewać łzami lub popadać w depresję, a tak? Koszmar.

Dodatkowo kobiety utrudniają jak mogą.

Reasumując, przedziwnie są wokół mnie ludzie, którym coś się poprzestawiało w głowach i nie wierzą w złą kobietę Gretchen. Dziwne.

W kamienicy rozpoczął się proces wymieniania instalacji gazowej, z której już nie skorzystam, korzystam za to z dobrodziejstw pyłu, kurzu, dźwięków wiertarek i zamkniętej windy. Ktoś sobie na drzwiach powiesił manifest, że w tym domu gazu nie ma i nie będzie.
Ktoś inny zawiesił koc na drzwiach, by się chronić przed brudem.
Chciałabym mieć taki koc.