dobre uczynki: szczerość

złe uczynki: przywiązanie

nastrój: ponury

napęd: jest

motywacja: potrzebuję pracy za dziesięć tysięcy (wystarczy w złotych, nie musi być we frankach szwajcarskich)

***
Pędzę prawie na złamanie karku z Publicznej Służby do domu, bo dziś jest ten dzień, kiedy pracuję online.
Normalnie tak nie pędzę, ale normalnie nie muszę wstępować na pocztę, żeby łaskawie, z miesięcznym opóźnieniem, przesłać rachunek za moją roczną pracę. Ot, taka piękna nonszalancja.
Dopadłam bramy, klatki, winda prawie się zamyka…
Sąsiad z trzeciego przytrzymał jednak.

- Dobry wieczór – wydyszałam.

- Dobry wieczór – pogodnie odpowiada sąsiad z trzeciego.

- Dobry wieczór. Wyprowadziła się Pani? – zagaduje sąsiadka, żona sąsiada z trzeciego, który przytrzymał dla mnie windę.

- Nie, a wyglądam jakbym się wyprowadziła?

- Ktoś mi mówił, że pani się wyprowadziła – sąsiadka z trzeciego patrzy na mnie przenikliwie…

- Nie wyprowadziłam się, mieszkam. A kto pani mówił? – to ja, przebiegła lisica.

- Pani, która przychodzi do mnie do pomocy – w tym miejscu doceniłam szczerość sąsiadki – weszła po schodach i ktoś wynosił od pani rzeczy – doceniam szczerość coraz bardziej.

- Po prostu wywoziła pani rzeczy? – włącza się zapomniany sąsiad.

- Nieeee – waham się, wyraźnie się waham… – Nie – podejmuję decyzję.

- Ten pan od takiego ładnego Subaru?

- Tak, ten pan od ładnego Subaru się wyprowadził i zabierał rzeczy – padło wreszcie, co mi w końcu zależy?

- To mieszkanie ciągle ma nowych właścicieli.

Właśnie dojechaliśmy na trzecie, ale coś mnie zatrzymało, a ja zatrzymałam drzwi stojąc w progu.

- Wiecie państwo, coś w tym jest. Kupiliśmy je od kobiety, którą spotkało to samo, co mnie teraz. Nie było jej stać na utrzymanie kredytu i mieszkania. Mnie też nie stać więc będę musiała się wyprowadzić...

- Oj, to szkoda…

- To mieszkanie nie ma szczęścia… – kasandrycznie powtórzył sąsiad.

- Poprzednio mieszkało takie młode małżeństwo i kiedy ona była w zaawansowanej ciąży, zginęli w wypadku, na motorze. Wie pani, lata pięćdziesiąte, motory, wiatr we włosach. I zginęli. Wcześniej była podobna historia. Kto tu mieszkał wcześniej?

- Nie strasz pani – wtrąca sąsiad z uśmiechem.

- W moim mieszkaniu? – pytam inteligentnie ponad wszelki wyraz.

- Tak… – sąsiadka odleciała pamięcią wyraźnie i bardzo daleko.

- Dymsza? – podpowiada mąż.

- Nie, Dymsza mieszkał obok pani.

- Dymsza mieszkał obok mnie? – ucieszyłam się jak dziecko. Wiedziałam, że mieszkał w tej kamienicy, ale żeby tam akurat, gdzie aktualnie szczekająca sąsiadka, to nie wiedziałam

- No tak. Proszę pani, ja się urodziłam w Powstanie, tutaj, w piwnicy, jestem najstarszą lokatorką.

Zatkało mnie na tyle, że nie byłam w stanie wyrazić, że niektórzy lokatorzy wyglądają na starszych, choć to i dobrze, bo przecież wiem co miała na myśli.

- O mój Boże! – zakrzyknęłam po buddyjsku – obiecuję, że jeszcze panią dorwę – to nie było zbyt grzeczne.

- Bardzo proszę. Może pani przyjść kiedykolwiek, porozmawiamy.

- Z pewnością tak zrobię. Wiecie państwo, to ja wybrałam tę kamienicę, świadomie. Wiedziałam co to za miejsce. Kocham je i kocham to mieszkanie. Ale niestety, będę musiała się wyprowadzić.

- Wielka szkoda – sąsiadka popatrzyła na mnie bardzo ciepło.

- A ten pan od Subaru nie chce pomóc?

- Wie pan, że jakoś nie. Poza tym trudno oczekiwać, że będzie spłacał kredyt całkowicie bez sensu, z jego punktu widzenia. Takich wielkodusznych to nie ma – postanowiłam zabłysnąć humorem.

- Nigdy pani nie może być pewna, nie wiadomo co się wydarzy – metafizycznie podjął temat sąsiad.

- Właśnie! Dlatego jeszcze zostałam. Czekam na cud.

- Bardzo rozsądnie – zupełnie nierozsądnie powiedział sąsiad.

- Proszę pani – znowu sąsiadka, z cudownym uśmiechem na twarzy – może cud się zdarzy. I proszę do mnie zajrzeć jakby chciała pani porozmawiać, albo jak będzie pani ciężko.

Podziękowałam życząc spokojnej nocy i wsiadłam do windy. To ostatnie zdanie sprawiło, że coś we mnie pękło.
Wygaszane starannie sentymenty do mojej kamienicy, do tego magicznego miejsca, upomniały się o swoje w wyniku czego wyglądem zaczęłam przypominać misia pandę.
Nagle zrobiło mi się tak potwornie żal, że mnie tu już prawie nie ma, że tyle potoczy się beze mnie. Poczułam się częścią wspólnoty, w której pyta się ludzi o różne rzeczy, bo mieszkają w jednym domu. Sąsiad wiedział, że miałam psa i zapytał czy pies odjechał tym ładnym Subaru.
Była w tym wyłącznie życzliwość, choć może w pierwszym pytaniu było jej mniej.

Czy korzenie mogą rosnąć do wewnątrz?