A tęsknota- nieodzowny składnik życia.
Jak i niespełnienie, napisałbym więcej, ale na tęsknoty nie mam czasu, bo trza do pracy się zbierać, a zanim się zbierze, jeszcze do niej przygotować w ostatniej chwili patrząc jak dużo nie umiem a jak mało umiem:)

Hmmm…

Dzięki :)

Przewrotnie mogę odpowiedzieć, że myślę co dalej.

Są dwie koncepcje, a to już coś. Mogłoby nie być żadnej, prawda?

Pozdrowienia.

Wiesz, że pytając Ciebie, tak naprawdę pytałem siebie. Co dalej? Twój wiersz jest o mnie. Nie tęsknię do tych harmonii. Nie tęsknię. Mam, w zasadzie mam.

Trochę tęsknoty żal.

Ale skoro tęsknisz, przyjedź do mnie.

Wiem.
Pisałeś o tym.

Ty sobie nie życz mojej obecności, o mamo! Dopiero byś miał!

Co nie zmienia faktu, że dziękuję za zaproszenie.

:))

Więc boisz się tęsknić?
Ja też, ale nie mów nikomu.

Ale ta tęsknota jest dość miła. Wiem, że mogłabym to zrobić bez żadnego problemu, nazwijmy go technicznym , a to trochę tak jakby wystarczyło wybrać miejsce.

Uświadomienie sobie takiej możliwości daje nadzieję, możliwości.
Nawet jeśli, o ile itd, zabraknie mi odwagi.

Kilka rzeczy mnie trzyma. A może tylko dwie.

a Ty na pewno wiesz, co znaczy być bażantem straconym? Nic nie robić, mieć nałogi?

Żadnych planów, wykraczających poza najbliższe dwie godziny?

Świadomość, że jesteś w pewnym sensie gorsza od całego normalnego społeczeństwa?

Ja bym się zastanowiła, gdybym miała jakiś wybór, ale akurat nie mam.

Plusem jest to, że żyje się zajebiście, minusem jest to, że cały czas się zastanawiasz, czy aby na pewno kontaktujesz i ogarniasz.

if ju noł łot aj min

Jeden z jaśniejszych punktów na blogowej mapie…

A tęsknota? Stan bez którego nie moglibyśmy w pełni odkryć i poznać siebie.
Chwilami nieznośna, ale bywa i mobilizująca, oraz destrukcyjna.

Tak sobie pomyślałem nieskładnie.

Pozdrawiam serdecznie

ja tylko próbuję przekazać własny punkt widzenia.

Gorszość?
Ano cała masa ludzi gdzieś podąża i coś osiąga, a ja nie, chociaż jakby obiektywnie porównać, to ja mogę zrobić więcej oraz lepiej.
Tylko że… “mogłabym robić nie wiadomo co, a nic nie robię. Jak to miło robić to, na co się ma ochotę”.

Inaczej… Brak jakiejkolwiek ambicji u mua pozwala na takie właśnie spokoistyczne życie, które składa się głównie z pieprzenia głupot przy piwie oraz innych podobnie nieproduktywnych czynności.

Znaczy, pogięło piórka, zgadza się. ;)

tutaj się donikąd nie podąża. Dzień świstaka…

Po pierwsze się podaża, tylko może trochę tak jakby wcale nie. :)
Po drugie powróóóóóciiiisz tuuuuu.
Wtedy tempo nieco wzrośnie.

Piórka w górę. :))

zastanawiam się, czy w ogóle się dziś wyloguję z mojego materaca. Ostatecznie mam wokół niego porozrzucane różne książki, mogę spokojnie pracować nad teorią względności.

(“Olga obliczył biorytm na dziś. Intelektualny: 99%, emocjonalny: 90%, fizyczny: -100%,. Daje to następujący status: Twój intelekt w szczycie możliwości, Twój status to: Albert Einstein”)

Nie wiem, czy powrócę tam, taaaaam jest już dla mnie za szybko i za hałaśliwie.