dobre uczynki: później
złe uczynki: być może też później
nastrój: pogodny
napęd: nie przesadzajmy
motywacja: qlinarna

***
Poszłam sama do teatru.
Nie użalaj się nad sobą – powiedział Tomek, który najbardziej na świecie chyba lubi do mnie mówić, że ja się nad sobą użalam – Ja byłem wiele razy sam w kinie i na koncercie .

No i co? Ja byłam sama w teatrze, bo postanowiłam zrobić eksperyment na kobiecie i sprawdzić z czym to się właściwie je, bo sama to byłam raz w kinie, a i to na Spidermanie dwójce, więc nie wiem czy się liczy.

Eksperyment był grubaśny, bo przedstawienie czterogodzinne, jedna przerwa więc utrudnienia były poważne. Niejaką rolę odgrywa tu fakt, że dostałam zaproszenie jednoosobowe, choć to może szczegół.
Ludność tłoczyła się niemiłosiernie, wytrwale stojąc w kolejce, gdy tymczasem ja, niczym jakiś VIP, podeszłam sobie to drugiego okienka z godnością osobistą podałam własne nazwisko w zamian za co otrzymałam bilecik.
Idąc, złapałam opierający się o mnie wzrok znanego seksuologa.
Dziwne uczucie jakieś, co on się tak patrzy? Czy aby nie seksuologicznie? Bo jeśli tak, to cóż to może oznaczać?

Weszłam sobie i zasiadłam wygodnie na niewygodnym krzesełku, bo to teraz jakaś nowa moda w tych teatrach, żeby ludziom dawać takie coś do siedzenia. I nagle okazuje się, że od drugiej strony wkracza rodzina Eksmena. Ci z Góry to mają poczucie humoru, nie można powiedzieć. No nic, przecież nie będę udawać, że mnie nie ma, może oni zrobią to za mnie.
Zagadką pozostanie czy zrobili, czy naprawdę byłam niewidzialna.

Wytrwałam te cztery godziny, co nie było łatwe, bo po przerwie spektakl zaczynał dołować, albo ja sztuki umysłem nie ogarniam. Prawdę mówiąc pod koniec to już nawet nie wiem co mówiły te dwie aktorki, bo one do siebie mówiły (dialog taki) straszliwie długo i smutno. Wyglądało jak zapis depresji pomieszanej z halucynacjami. Tyłek mnie bolał, nie wiedziałam co z nogami zrobić. Bardziej zdesperowani wyszli.
Należy powiedzieć, że eksperyment jako taki, jednak się powiódł i można go powtarzać w przyszłości.

W tygodniu natomiast, po latach nieobecności, objawił się Henry. Na piśmie się objawił, że może mam jakiś telefon, że jego numer jest taki, że może kawa i pogawędka.
Czemu nie? – pomyślałam sobie, ale wcale do niego nie zadzwoniłam, o co, to nie!
Odpisałam ładnie i podałam swój numer.
Zadzwonił niedługo potem, ale ja już akurat pędziłam jak struś i nie mogłam odebrać. No to się nagrał głosem Czyżykiewicza. O mamo! Bez przesady!
Szczęśliwie moja wrażliwość na brzmienie męskiego głosu nie jest powszechnie znana, ale i tak przesadził. Chociaż to było zabawne.
Porozmawialiśmy wieczorem jeszcze chwilę literkami, odkładając szczegółówe opowieści na czas kawiany, bo jak powiedział przy kawie opowieści brzmią lepiej . Znalazł się literat, kurka.
I tak mam wątpliwości czy do tej kawy dojdzie, bo już zdążył mnie zapytać o pracę, a ja niestety powiedziałam prawdę, co zazwyczaj działa na kawoproponujących dość radykalnie odstraszająco.
W zemście sama zapytałam o jego pracę. Oj…
Nic to, w końcu to kolega z podwórka, może w związku z tym jakoś to będzie.

Chyba jednak nie można się ludziom dziwić, że boją się tych wszystkich psycho , nawet w kontaktach towarzyskich.
Mój kolega z pracy opowiadał mi, że kiedy zaczął spotykać się z jedną dziewczyną, to w którymś momencie padło czym się zajmuje, a ta do niego, trzepocząc rzęsami znad półprzymkniętych powiek (nie wiem czy tak się da trzepotać rzęsami, ale ładnie brzmi), że mam diagnozę borderline, i co na to powiesz? . Kolega nie zdążył nic powiedzieć, gdyż już go nie było. Radykał jaki,
Jest to przypadek oczywiście dość skrajny i niezbyt często wystepujący, zazwyczaj ludność nie boi się reakcji na diagnozę, lecz samej diagnozy.
Tak to ludzie w głowach mają, że jak psycho to dysponuje wewnętrznym przymusem diagnozowania, widzący jest jak promienie aparatu rentgenowskiego i w ogóle trzeba unikać na wszelki wypadek.
Nie umiem rozsądzić czy trzeba, czy nie trzeba.

Henry, wraz z głosem Czyżykiewicza, odpłynął z mojej głowy raz z powodu zupełnie niewytłumaczalnej, nagłej, a w związku z tym niespodziewanej reakcji organizmu nie wiadomo na co, a dwa z powodu wywrzaskiwania mi się w słuchawkę kolejnych urzędniczek pytanych o pieniądze. Zebrałam w beret za wszystkie grzechy świata, może od tego mi się odechce stawiania głupich pytań i zacznę pracować za co łaska .

- Dlaczego pani na mnie krzyczy? – zwracam się do pani, która już tak od kilku ładnych minut…

- Ja na panią nie krzyczę!!!! Ja do pani mówię!!!!! A pani coś mi zarzuca!!!!

- Nic pani nie zarzucam, zadaję tylko pytania…

- To ja pani odpowiadam!!!! Tylko z wami mam problem!!! Nigdy nic nie rozumiecie, nie wiecie!!!!

- Proszę pani ja pytam jak będzie w tym roku, bo w poprzednim zapłaciła mi pani za drugą transzę sześć złotych netto.

- Pfhrryyyfhryyyy! Niech mnie pani nie rozśmiesza, jak pani to sobie wyliczyła?

- Wpływ na konto podzieliłam przez ilość przepracowanych przeze mnie godzin, to akurat było dość proste.

- Pfhryyyyyfhryyyyyy!!!

Tak, mniej więcej, to przebiegało.

Najlepsza Szefowa przyjechała do mnie wczoraj i konspirowałyśmy w moim lokalu, który do konspirowania nadaje się świetnie. Nie takie rzeczy tu wykonspirowano, inna rzecz jak to się skończyło.
Knułyśmy nad kawą i ciasteczkami, że właściwie to może już czas mieć w dupie Publiczną Służbę, że nam się nie podoba, że jeszcze człowieka sponiewierają za darmo prawie. Pomysłów mamy coraz więcej. Jak mówię, żeby spisywała swoje to słyszę, że mam dobrą pamięć i wystarczy mi powiedzieć, to już jakby zapisać.
Ciężar odpowiedzialności mnie przytłacza, a organizm słaby i może nie wytrzymać.
W każdym razie coś się wykluwa. Coś, co wydaje się bardzo sensowne i całkiem rynkowo atrakcyjne, naszym zdaniem. Zobaczymy, co rynek na to.

Wieczorem Bażant wyciągnął mnie do lewackiej knajpy, w której nie było miejsca wcale, a ludzie po podłodze rozrzuceni nie zamierzali się wynosić, bo najwyraźniej dopiero co się po niej rozrzucili. Powędrowałyśmy więc przed siebie, czyli zupełnie inaczej niż zwykle, Krakowskim Przedmieściem w kierunku Nowego Miasta.
Minęłyśmy kościół Wizytek, doszłyśmy do następnego, to znaczy po drodze go miałyśmy więc sam się napatoczył.

- To są Wizytki – mówi Bażant zupełnie bez sensu, bo Wizytki dawno już za nami.

- Nie Bażancie, to jest inny kościół. – uśmiecham się przyjaźnie, ale widzę, że mi nie wierzy.

- Chcesz, to podejdziemy sprawdzić. – łypie chitrze.

- Nie zaufasz mi, tak? To chodźmy. – mówię pewna swego.

Idziemy. Nie ma żadnej tabliczki, więc wchodzimy do środka, a za nami jak raz ksiądz. Na oko mniej więcej w wieku Bażanta co oznacza, że nie jest przesadnie wiekiem zaawansowany.

- Przepraszam księdza – bardzo łagodnie, miło i uprzejmie zagaduje Bażant – co to za kościół?

- Świętego Józefa – odpowiada wesolutko młodzieniec i chichra się do nas – Teraz trwa adoracja krzyża, którą jest u nas co piątek. To znaczy w Wielkim Poście jest co piątek – rechocze – ale właśnie się kończy – szepcze rozradowany – w każdym razie zapraszamy.

Wychodzimy, dziękując za informacje jakże wyczerpujące.

- Poszłyśmy na wódkę i zostałyśmy zaproszone na adorację krzyża. Jak myślisz, jak to o nas świadczy? – zapytała metafizycznie.

Przed nami tuż już, szopenowska ławeczka grająca.
Wciskam guziczek play i muzyka płynie z ławeczki!

Posłuchałyśmy i idziemy dalej, a właściwie Bażant idzie, bo ja się wlokę nogami powłócząc, z głodu.

- Biedny Bażant. – mówi do mnie Bażant – A wiesz ja dzisiaj jadłam łososia wędzonego i jajko z kawiorem!

- No, to na bogato… – zauważam słabnącym głosem – Chciałabyś jeszcze jakoś mnie dobić?

Spędziłyśmy wieczór w Poliestrze. Chcąc przełamać tradycję, okrążyłyśmy ziemię i wróciłyśmy do tego samego punktu.
Oczywiście kiedy weszłam tam ja, w stanie skrajnego udręczenia głodem, musiała nastąpić awaria kuchni.

Już po jakiś czterdziestu minutach otrzymałam posiłek, którego części pozbawił mnie Bażant wybrzydzający, że w tym jest cebula, której nie znosi i papryka, która jej szkodzi.

Nie, nie zabiłam jej. Z buddyjskim spokojem odparłam, że o obecności cebuli uprzedzałam.

Bardzo to był wieczór rozrywkowy, skrzący się zupełnie absurdalnymi dialogami, obgadywaniem znajomych i nieznajomych, oraz innymi tam.

Ulubionym zajęciem Bażanta było uwalanie mi się na kolanach z refleksją, że bardzo wygodna kozetka.
Nie, tym razem też jej nie zabiłam.

Zbliżałyśmy się do końca co należało uczcić jakimś kolorowym drinkiem.
Wzięłam więc kartę i gapię się jak sroczydło w gnat kilka minut.

- Co byśmy chciały? – zadaję z nadzieją pytanie, do młodszej od siebie.

- Jak to co? Fajnego faceta, dzieci i dom z ogródkiem! – odkrzykuje.

- Spojrzałabym na sprawę bardziej krótkoterminowo. O, jest Sweet Bora Bora, to by nawet pasowało. Dzieci ganiające po Bora Bora z liśćmi na biodrach…

Rozstałyśmy się w nocy, około pierwszej. Wolałabym pominąć wątek taksówkowy, jako co najmniej dziwny, jeśli wziąć pod uwagę nieme komunikaty płynące od Bażanta w moim kierunku, na które tylko co kilka minut odpowiadałam uspokój się , chociaż ona nic nie robiła. Pozornie, oczywiście.

Postanowiłam trochę pospać, a nawet się wyspać, żeby organizm przestał się rzucać. To mi za bardzo utrudnia życie.
Żebym ja nie poszła do pracy! No też coś!

Obiecałam Baśce quiche, a Francuz wyjechał na trochę, co oznacza możliwość spotkania, więc poszłam do sklepu i kupiłam co trzeba.
Potem zadzwoniłam sprawdzić, czy ten wieczór jest aktualny. Kolejność zadań cokolwiek abstrakcyjna, ale jakże charakterystyczna dla mnie.
Do tego jeszcze będę gotować u niej co oznacza, że te zielone łodygi i całą resztę muszę dociągnąć ze sobą.
Chwilami myślę, że Francuz ma rację mówiąc o mnie, że jestem niezrównoważona.
Tylko chwilami tak myślę, bo co też taki Francuz może wiedzieć o życiu, i co z tego, że czarodziej, jak mojego głębokiego spokoju nie widzi.

Tymczasem posłucham muzyczki, a świat niech sobie radzi jak umie.